Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΙΟΣ ΤΟ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ...

Και πολύ καλά κάνει! Σου λέει εδώ ο άλλος έσκισε γκαρίζοντας Κατεδαφίστε το!, εγώ δηλαδή να μην το πουλήσω που θ' αγγίξει και τον λαουτζίκο ως λιγότερο extreme πράξη; Και τα κατάφερε! Σουξέ στα 65 του, το θηρίο! Και τι σουξέ! Παντού τ' ακούς νυχθημερόν, θες δε θες! Σ' αεροπλάνα, σε βαπόρια, σε ταξί, σε ραδιόφωνα και σε τηλεοράσεις! Μια λαϊκοκαψούρικη ηλεκτρική μπαλάντα που θυμίζει στην εισαγωγή τουλάχιστον το αείμνηστο Αγάπα με του Πουλόπουλου (φρίκη!) και που μπροστά της ωχριούν τα μελό σαπούνια του Καρβέλα! Τους στίχους, μαθαίνω, έγραψε ο μουσικός παραγωγός και στιχουργός Νίκος Μωραΐτης- ναι, ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε μεταξύ άλλων είχε γράψει και τους στίχους για έναν πολύ καλό δίσκο της Έλλης Πασπαλά σε μουσική Στάμου Σέμση, το Σε ποιον θεό να πιστέψω. Δεν πάει πολύς καιρός που από το δίφωνο είχα ασκήσει έντονη κριτική στον Μωραΐτη για τους στίχους του σε δίσκο του Μιχάλη Χατζηγιάννη, προξενώντας την αντίδραση του. Τώρα δε θα το κάνω και δεν υπάρχει και νόημα. Ας πω μονάχα ό,τι το άσμα Το πουλάω το σπίτι, είναι έως και πολύ καλύτερο από ένα άλλο τραγούδι του Πάριου σε στίχους Εύης Δρούτσα που παρομοίαζε την αγάπη και την ευτυχία με ένα σπίτι ή μια κάμαρα που όλο...μπάζει νερά! Έτσι έχουν τα πράγματα, λοιπόν! Ο Γιάννης Πάριος πουλάει σπίτια, η MINOS- EMI πουλάει δίσκους κι ο κόσμος αγοράζει επίπλαστο συναίσθημα και μάλιστα δευτερότριτης κατηγορίας.