Για τη συναυλία της Λένας Πλάτωνος...

Όσα βλέπω σήμερα δεν υπήρχαν χτες.

Και τα σημερινά δεν θα υπάρχουν αύριο.

Όμως το τοπίο είναι σαν ένα πρόσωπο.

Εσύ το ξέρεις, Λένα Πλάτωνος, πως έτσι είναι.

Ένα πρόσωπο σαν το δικό σου.

Με τη δική σου μύτη, τα μάτια, τα μαλλιά, τα λακάκια στα μάγουλα, που με κάνουν να λέω αυτή είναι!

Χωρίς αυτά δε σ' αναγνωρίζω.

Είμαι τυφλός, σε χάνω και με χάνεις.

Κι ο χώρος δεν έχει πια ένα πρόσωπο, μέρα με τη μέρα αλλάζει.

Ούτε πια κλείνει νοήματα, δεν μου μιλάει, δεν μπορώ να τον καταλάβω, δεν μπορώ να τον ζήσω, είναι ξένος, βουβός, άλογος, ανάπηρος και τον μισώ.

Η γη χάνει τη λεπτομέρεια και χάνεται.

Ως κατάδικος στη μοναξιά της άγνοιας, συναλλάζω Μάσκες Ηλίου και σε ακολουθώ.

Η Δευτέρα που ξημερώνει σου ανήκει ολοκληρωτικά.

Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ούτε να προσεύχεσαι στη θεά της Μουσικής.

Εσύ εισ' αυτή!

Κι εγώ αφήνομαι στην Τέχνη σου σαν νεογέννητο πουλάρι.

Θα τσινίσω μονάχα με το θάνατο.