ΓΙΑ ΤΟ "ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ" ΤΗΣ ΚΙΚΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑ & ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ!

Η μαρξιστική ρήση:

Η συνείδηση μου καθορίζει την ύπαρξη μου...

Η αντιδιαστολή με τους στίχους του Παλαμά:

Ζωή μου καταγής/ ψυχή μου προς τα επάνω

μα ότι στοχάζομαι είμαι/ όχι ότι κάνω...

Και η Κική Δημουλά που συνηθίζει να προσωποποιεί έννοιες αφηρημένες, να δίνει χρήση σχεδόν απόκοσμη σε λέξεις καθημερινής χρήσης και να παίζει μονίμως με τα πιο βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα...

Η Λουκία Μιχαλοπούλου πριν λίγη ώρα λειτούργησε ως σχοινοβάτις πάνω σ' ένα νοερό τεντωμένο σχοινί που η μια του άκρη ερχόταν από τα βάθη της θλίψης της γυναικείας ψυχοσύνθεσης και η άλλη από τη μοναξιά και την απώλεια εντός όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου. Σαν τον έρωτα, όπως ακριβώς τον περιγράφει η Δημουλά: γένους, ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου...

Θυμάμαι μια εκπομπή μου με ποίηση στο ραδιόφωνο το 2007. Αριστερίζων νέος ποιητής με είχε απειλήσει πως αν διάβαζα ποίηση της Δημουλά στον αέρα θα σηκωνόταν να έφευγε από τη λογοτεχνική παρέα που είχα καταφέρει να μαζέψω στο στούντιο. Σκέφτομαι τώρα πώς θα αντιδρούσε εάν βρισκόταν απόψε στο Θέατρο Τέχνης. Θα τον ενοχλούσαν άραγε τα λόγια της απόλυτης έκφρασης του κατεστημένου- έτσι είχε χαρακτηρίσει τότε την ακαδημαϊκό και ποιήτρια- ή θα αφηνόταν στο αδιαμφισβήτητο υποκριτικό ταλέντο της Μιχαλοπούλου;

Θα πίστευε πως το κομψό κοστούμι που της φόρεσε ο Θάνος Σαμαράς ταίριαξε γάντι με τη θλιμμένη στα όρια της παραλυσίας υπόσταση, την οποία δανείστηκε η ηθοποιός από την ποιήτρια; Ή θα ενοχλούταν ακόμη κι απ' το υπερμεγέθες πρωτότυπο πρόγραμμα που μοιραζόταν στους θεατές;

Θα του άρεσαν οι ψυχοδηλωτικές εξάρσεις της μουσικής του Lolek; Ή θα προτιμούσε επαναστατημένα μπουζούκια και- στην καλύτερη- μακρόσυρτα κουαρτέτα εγχόρδων;

Θα εγκλιματιζόταν στους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη που έμοιαζαν ν' ανοίγουν κάθε φορά και μια διαφορετική πτυχή του ψυχισμού της ηθοποιού/ ποιήτριας σαν μια τράπουλα που γυρίζει; Ή θα τρόμαζε από το ίδιο του το σκοτάδι δίχως ίχνος φωτός;

Θα ταυτιζόταν με τη σκηνοθετική γραμμή και διδασκαλία της Μαρίας Ξανθοπουλίδου, σύμφωνα με την οποία η ηθοποιός της εκφέρει μια κι έξω τον λόγο της Δημουλά ως γνήσιο τέκνο του Θεάτρου Τέχνης; Ή θα ήταν της παλιάς σχολής του Εθνικού με τους ηθοποιούς να απαγγέλλουν συχνά σαν Δελαπατρήδιδες;

Τόσο εγώ, όσο και οι πολλοί άλλοι που γέμισαν απόψε το υπόγειο του Κουν, σίγουρα περπατήσαμε πολύ στα αισθήματα, τα δικά μας και των άλλων, άκοπα προσευχόμενοι στο θεό της απαντήσεως. Μάθαμε μέσα σε μία ώρα να διαβάζουμε χέρια και να χάνουμε χέρια. Και όχι, δεν είμαστε λυπημένοι. Όποιος αδυνατεί ή αρνείται να δεχτεί πως πάντα νυχτώνει σε σωστή ώρα, κακό του κεφαλιού του κάνει!