BOREDOM!

Ακούω στο ταξί Έμπαινε, Γιώργο, έμπαινε και κάντα όλα λίμπα, τρέμω μη μου πιάσει την κουβέντα ο αδιάφορος ταξιτζής, μετανιώνω κάθε φορά που κάθομαι συνοδηγός μα είναι μεγαλύτερη η ανάγκη μου για κάπνισμα, αγχώνομαι που προσπαθώ να συντονίσω το τηλεοπτικό γύρισμα για τη Λένα αυτή τη Δευτέρα, εξίσου στρεσογόνος είναι και ο συντονισμός του καβαφικού cd της προσεχούς Οδού Πανός, συνθέτες αποσύρονται φοβούμενοι ν' αναμετρηθούν με τον μεγαλύτερο Έλληνα ποιητή- και ενδεχομένως ορθώς πράττουν, χαιρετώ τον Θάνο που αναχωρεί για Πρέσπες ως αντάρτης στην Κόκκινη κλωστή του Κώστα Χαραλάμπους, να μια διαφορετική ματιά πάνω στον Εμφύλιο από νέο δημιουργό! σκέφτομαι με αισιοδοξία για ένα σύγχρονο ελληνικό σινεμά με ιστορικότητα, γελάω μέχρι δακρύων με τα χαΐρια της χρυσοχοΐδειας αστυνομίας που συλλαμβάνει τον Παπαχρήστο και τον Ελληνιάδη σαν πρεζέμπορους ή Αλβανούς βαρυποινίτες, ακολουθώ βήμα προς βήμα κορίτσια με μίνι, μπότες και φουντωτά μαλλιά που φορούν το άρωμα σου, θυμάμαι το ζωντανό σου που χάθηκε και με το ζόρι κρατιέμαι μην αρχίσω πάλι να κλαίω στο δρόμο, βλέπω και ξαναβλέπω στο dvd την τελειωμένη πρώτη βερσιόν του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ και πιστεύω πως είναι η καλύτερη μέχρι τώρα ταινία μου, ανασαίνω με την παράδοση των κειμένων στα έντυπα που έκλεισε η ύλη τους, αναζητώ τα Τραγούδια του Κόκκινου Στρατού που εδώ και καιρό θέλει ο Λευτέρης για ένα δικό του ντοκιμαντέρ, ο ποιητής μού ανακοινώνει ότι βρήκε και το πλέον περιζήτητο άλμπουμ των Incredible String Band, κανονίζουμε μια βραδιά ποίησης και μουσικής στο Nosotros μέσα στο Νοέμβρη, λέμε με τον Lolek να ξαναφήσουμε μακριά μαλλιά ως κολλημένοι επίγονοι των παιδιών των λουλουδιών, προχθές ξημερώσαμε ακούγοντας ότι πιο ψυχεδελικό έχω στη δισκοθήκη μου, η Ντόρα απορεί για το πώς η Λένα γράφει τόσο καλή rock μουσική παρά την τεράστια κλασική παιδεία της, για μένα είναι το ίδιο! της απαντά αυτή και γυρίζει στο Βερολίνο του 1976 σε μια αξέχαστη συναυλία του Frank Zappa, χρωστάω ακόμη το κείμενο για το ένθετο του επερχόμενου cd της Σωτηρίας, του Βασίλη και του Στέλιου,

με επισκέπτονται ο Ηλίας και ο Γιώργης κι αν ερχόταν κι ο θείος Νώντας θα έλεγα πως μπλέκω τα ανόμοια με μοναδική δεξιοτεχνία, διαπιστώνω πως η γειτονιά που μεγάλωσα τώρα πια με γεμίζει μιζέρια και θλίψη, νιώθω πως οι μικροαστοί νοικοκύρηδες της είναι σε χειρότερη μοίρα από τους μετανάστες και τους άστεγους της νέας γειτονιάς μου, χαμογελάω με τους ανθρώπους που φοβούνται να μείνουν μόνοι έστω και για μία ώρα, κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη κι ακόμη δεν το' χω ξεφυλλίσει, σχεδιάζω να δω τον- κατά Έκτορα- Μπέκετ, τον θορυβώδη Τρίερ και το επιδερμικό- απ' ότι άκουσα- Έτσι πήραμε το Γούντστοκ, αλλά μάλλον δε θα τα προλάβω, βαρέθηκα να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, τι να σου κάνουν κι αυτοί, αγοράζω σε πενηντάδες τα άγραφα cd, τα προτιμώ σα να έγραφα ένα γράμμα σε κάποιον, αφήνω να μιλήσουν καλύτερα οι μουσικές και τα τραγούδια, τελευταίως έχω πονοκέφαλο και κατά συνέπεια επιθυμώ να γίνω προγλωσσικός και να μη μιλάω σε κανέναν, αλλά να συνεννοούμαι με νοήματα. Καθόλου άσχημα, νομίζω!