POP ARTY DAY!

Τι ωραίο να σηκώνεσαι πρωί- πρωί, ακόμη κι αν δεν έχεις κοιμηθεί καθόλου...

βγαίνω στην πλατεία να πάρω γάλα για τα corn flakes και καφέ από τα Everest στη γωνία...

ο Αλβανός υπάλληλος μιλάει άσχημα στον Πακιστανό που μπαίνει μέσα και του λερώνει το φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα...

εϊ, ντε βλέπεις ότι έκουμε καταρίσει; του κάνει με τρόπο απαράδεκτο...

έλα, τελείωνε με τον καφέ, του λέω αυστηρά κι εγώ, έτοιμος να του πετάξω τα δύο ευρώ στη μούρη...

η απόλυτη επιβολή του ισχυρού πάνω στον ανίσχυρο ως αλυσιδωτή αντίδραση...

από τι ώρα τ' ανοίγουν το μαγαζί, εκεί στην Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών;...

οχτώ το πρωί και παίρνω e- mail που καλεί τους ανθρώπους του κινηματογράφου σε συνέλευση εν είδει απολογισμού των όσων έγιναν πρόσφατα...

το μόνο που εύχομαι τώρα είναι να μπει ξανά σε λειτουργία ο μηχανισμός του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου μπας και πέσει καμιά επιταγή και τελειώσω την ταινία μου...

ο Αντίχριστος του Λαρς φον Τρίερ σκίζει στις αίθουσες...

το δελτίο Τύπου μιλάει για 6.666 εισιτήρια μέσα σε ένα τετραήμερο- κάποιοι έχουν χιούμορ στη sevenfilms...

διαβάζω τον δεύτερο τόμο με κείμενα και συνεντεύξεις του Ζαν Λυκ Γκοντάρ...

Το να κάνεις κινηματογράφο, λέει κάπου, είναι σα να στέλνεις 25 καρτ- ποστάλ ανά δευτερόλεπτο σε χιλιάδες ανθρώπους, είτε μέσα στο χρόνο, είτε μέσα στο χώρο, κάτι που τελικά είναι αδύνατο...

ο ίδιος άνθρωπος μέσα σε 360 σελίδες κάνει αναφορές στον Μπρεχτ, τον Βερτόφ, τον Φώκνερ, τον Τσάπλιν, τον Μάη του ΄68, τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους...

άντε πες σε σημερινό βρετανοσπουδασμένο κινηματογραφιστή για Τζίγκα Βερτόφ και το λιγότερο θα νομίζει ότι ακούει κινέζικα...

και μετά τρέχουμε στον Ταραντίνο και τον κάθε μόδιστρο της σινεφίλ αισθητικής...

η Λένα σήμερα ξεκινάει στο προβάδικο της Μεσογείων με τη Σαβίνα και τον Γιάννη...

με παρακάλεσε να περάσω κι αν τα καταφέρω θα είμαι εκεί με τη βιντεοκάμερα...

τι νόημα έχει μια λήψη με τη βιντεοκάμερα; Να μεταγράψεις ύστερα το tape σε dvd, να το καταχωνιάσεις κάπου και να μην το βρίσκεις όταν σού' ρθει να το ξαναδείς κάποτε;...

μόνο όταν φτιάχνεις κάτι με τη δομή του ντοκιμαντέρ ή μιας υποτυπώδους αφήγησης, τουλάχιστον, έχει την αξία του...

αλλιώς γίνεται γάμος και βαφτίσια, να τα βλέπουν η νύφη κι ο γαμπρός και να δακρύζουν με τα νιάτα τους...

μου αρέσει να συμμετέχω σε τραπεζώματα σε βεράντες...

τους τελευταίους μήνες όλο εγώ το έκανα αυτό για τους άλλους...
με τις πρώτες βροχές μαζεύτηκα μέσα πάλι...

εκεί που δεν υπάρχει και μεγάλη απλωσιά και που τον ήχο του πληκτρολόγιου διακόπτουν περιστασιακά πότε ένα πιάνο, πότε μια ηλεκτρονική ατμόσφαιρα και πότε οι στραπατσαρισμένες φωνές Αμερικανών τροβαδούρων...

χθες βράδυ μου βάλανε κι άκουσα Stan Getz, του οποίου δεν υπήρξα ποτέ φαν...
δεν ξέρω γιατί, αλλά το σαξόφωνο που έπλεε σε ένα jazzy θέμα του ήταν ότι πιο αισθαντικό είχα εισπράξει καλλιτεχνικώς τον τελευταίο καιρό...

σου αρέσει το φλαμένκο, η Αΐντα Γκομέζ; ερωτήθηκα...

απάντησα πως εγώ δεν έγινα ηθοποιός, διότι θεωρούσα εξαιρετικά αστείο το μέρος εκείνο των θεατρικών σπουδών με τους άρρενες υποψηφίους να φοράνε φορμάκια και κολάν και να χορεύουν το Bolero του Ravel...

Μα, τι πράγμα κι αυτό με το Bolero στις καλλιτεχνικές σπουδές στην Ελλάδα...

ο Ravel κι οι Doors, θυμάμαι τη Χατζίκου να λέει, έγιναν αρχικώς φετίχ και κατόπιν μανιέρα για μια ολόκληρη γενιά κινηματογραφιστών...

ο πρώτος ρυθμολογικά κι οι δεύτεροι ιδεολογικά...

πώς το' λεγε ο τίτλος μιας από τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες που είχα δει μέσ' στη σχολή;

Τα παιδιά του Γκοντάρ και της coca- cola...

Σαν τον άλλον τον ανόητο, τον σκηνοθέτη συμφοιτητή, που καύλωνε με τον Tom Waits και θεωρούσε βλαχιά ν' ακούς Τσιτσάνη κι εμείς για να του τη σπάσουμε ακούγαμε δυνατά την τραγουδάρα Μυστικέ μου έρωτα του Τάκη Μουσαφίρη με την Κατερίνα Στανίση και δημοτικά με την Ξανθίππη Καραθανάση...

διόλου τυχαίο που χαζεύοντας πρόσφατα ένα περιοδικό με το πρόγραμμα της TV έπεσα πάνω στη φάτσα του στη στήλη με τα κοσμικά να συνοδεύει ξανθιά στάρλετ σε επώνυμο κλαμπ...

αρχίδια μύδια...

κάποιοι καυγαδίζουν κι ανοίγω τη μπαλκονόπορτα να δω τι συμβαίνει κάτω απ' το μπαλκόνι μου...

ο πρωινός αέρας με χτυπάει σα να μου λέει να ετοιμάσω μια βαλίτσα και να πάω ταξίδι έστω και μιας ώρας απόσταση έξω απ' την Αθήνα...

θα το κάνω το επόμενο Σάββατο αμέσως μετά την εκπομπή μου...

το έδαφος στρώνεται για κάτι καλό χωρίς το στοιχείο της εφημερίας...

έστω κι αν αυτή η επίπονη εφημερία συνήθως έμενε στα χαρτιά...

πριν, ενδέχεται να συναντήσω ξανά την Αρλέτα μετά από μήνες...

το νέο της διπλό cd κυκλοφορεί επίσημα σε λίγες εβδομάδες...

το Κύτταρο ετοιμάζεται πυρετωδώς για το come- back της Αφροδίτης Μάνου με την Καλλιόπη Βέττα στο πλάι της...

Αρλέτα και Αφροδίτη Μάνου, σταθερές αξίες, υγεία, ανάσα, τα κεφάλια έξω απ' τον βάλτο...

αλλά και η Βέττα, ευφυής καλλιτέχνιδα είναι και τυχερή απ' την άποψη συνεργασιών...

αν με τον Γιώργο Μεράντζα κατάφεραν την περασμένη σαιζόν να παρατείνουν τις εμφανίσεις τους λόγω της απρόσμενα μεγάλης προσέλευσης του κοινού, φαντάζομαι τι θα γίνει πάλι σε λίγες μέρες που ξεκινάνε με την Μάνου...

θεία Μάνου, καλέ θεία Μάνου, κράτησε και για μας λίγο χαλβά, τραγουδάει ο Διονύσης με την κιθάρα του κρυμμένος στη γωνία Ηπείρου κι Αχαρνών...

μα ο χαλβάς χάλασε...

τον αφήσανε για χρόνια εκτεθειμένο και το γευστικό σιμιγδάλι του έγινε νοτισμένη άμμος που σου κάθεται στο λαιμό και σε πνίγει...

δίπλα σε μια φέτα παριζάκι 3% λιπαρά που κι αυτό χάλασε και πρασίνισε...

και με τι όρεξη εξακολουθούν να το τρώνε όλοι, απίστευτο σχεδόν...

Είναι τόσο μεγάλο το όνομα σας, τόσο...λορδικό, που σας διαλύει, σας βαραίνει, σας πιέζει να κατέβετε μέχρι το χώμα. Όταν θα θέλετε να κάνετε τις βρωμοδουλειές σας, μη διστάσετε να τις ρίξετε επάνω μου. Εγώ, κοιτάξτε με, έχω αηδιάσει με τα πάντα και δε θέλω να σας μοιάσω ούτε στο παραμικρό. Το όνομα μου, μού ανήκει. Δεν μου το έδωσαν κάποιοι, δεν το κληρονόμησα από κάπου, αλλά το έφτιαξα μόνος μου...

αυτά πάλι δεν τα είπε ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, αλλά ο Ζαν Πολ Σαρτρ στον Ηθοποιό Κιν του...