σύνταγμα-ξημέρωμα-11ης-ιουλίου-2011-review

Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα και προς στιγμή κινδύνευσε να μην πραγματοποιηθεί καν, αφού υπήρχαν κι άλλα θέματα στη λαϊκή συνέλευση που έπρεπε να συζητηθούν. Απ' όσα μπόρεσα ν' ακούσω, πάντως, η αίσθηση που αποκόμισα ήταν ότι όλη αυτή η κίνηση οδεύει προς το τέλος της ή έστω προς το τέλος του α΄μέρους της και γι' αυτό εξ άλλου δόθηκε από τώρα ένα μεγαλειώδες επαναστατικό ραντεβού στην πλατεία Συντάγματος στις 3 Σεπτεμβρίου. Εδώ που φτάσαμε... σα να λέμε, για να δανειστώ τον τίτλο του τελευταίου άλμπουμ των Αέρα Πατέρα, που άνοιξαν το μουσικό μέρος.
Πνευστά, ηλεκτρισμός και η χαρακτηριστική φιγούρα του leader των Αέρα Πατέρα σηματοδότησαν την εκκίνηση ενός ολοζώντανου πάρτι, όπως αποδείχθηκε, με τη συμμετοχή μάλιστα φίλων τους. Κρατώ την εικόνα του κυρίου με τον μπερέ, ίδιος με πολίτη του Woodstock, ο οποίος επιδόθηκε σ' ένα ροκίζον τσιφτετέλι, λίγο πριν ανέβει - έρθει δηλαδή, διότι που ακριβώς ν' ανέβαινε; - στο αυτοσχέδιο stage ο Δημήτρης Πουλικάκος.

Καθόλου απρόσμενη η σύμπραξη Αέρα Πατέρα - Πουλικάκου, εφόσον έχει ήδη συμβεί δισκογραφικά. Το κομμάτι τους, πάντως, ήταν όλα τα λεφτά, ερωτικού- ας πούμε- περιεχομένου ή για την ακρίβεια απομυθοποίησης του υπερτονισμού του ερωτικού ζητούμενου στη ζωή και την τέχνη.

Εκτός από το σύνθημα Αέρα Πατέρα υπάρχει και το Αέρα Παππού, ακούστηκε σε κάποια φάση απ' τα μεγάφωνα εν είδει προλόγου για το πρόγραμμα του Πουλικάκου που ακολούθησε.

Και τι πρόγραμμα! Σόου κανονικό, απ' αυτά που ξέρει να στήνει ο Πουλικάκος, με τη συμβολή μπάσου, κιθάρας και ντραμς - παρεμπιπτόντως, στα ντραμς βρέθηκε ο Τσίκο, ο οποίος απόψε παίζει με την Πλάτωνος στη Θεσσαλονίκη. Πως θα τα προλάβεις όλα; τον ρώτησα. Δε βαριέσαι, αυτό ήταν διάλειμμα, μου απάντησε ο φίλτατος Τσίκο μετά το τέλος της εμφάνισης του team Πουλικάκου.

Προηγουμένως, όταν είχα ρωτήσει και τον Πουλικάκο αν θα έχει ντραμς, μου μίλησε μόνο για κάτι...ντοματοπιπεριές ως κρουστά. Λίγο μετά θα πέταγε στο κοινό αποξηραμένες μπανάνες και θα έβγαζε απ' το ταγάρι του ολόφρεσκες ντομάτες. Έναρξη με το Γύρω-γύρω στη σκοπιά, τον προ Σαββόπουλου εξελληνισμό στο ντυλανικό All along the watchtower, πού 'χε κάνει ο ίδιος πριν από 42 ολόκληρα χρόνια!

Και για τη συνέχεια, Να φύγει αυτός ο χειμώνας, Φτάνει πια, το διασκευασμένο Υπάρχω του Καζαντζίδη και, φυσικά, κατόπιν απαίτησης του κοινού, το πλέον πολιτικοποιημένο Σκόνη, πέτρες, λάσπη. Χαμός στο ίσωμα με τον Θείο Νώντα σε απίστευτα κέφια στη μία τα ξημερώματα! Τι να έλεγε και ο Λεωνίδας Μπαλάφας που βγήκε στις πέντε και που, όπως με πληροφόρησαν, δεν τον άφηναν να φύγει!

Τρίτοι κατά σειρά βγήκαν οι, σε μένα άγνωστοι, Barbas. Καθόλου άγνωστος, όμως, δεν μου ήταν ο ηθοποιός Γιώργος Χρανιώτης που εμφανίστηκε μαζί τους και επιδόθηκε σε ένα electro-punk ξεσάλωμα!

Ωραία τρέλα κουβαλάει ο τύπος! Ντυμένος με σκοτσέζικη φούστα και πουκάμισο με γραβάτα, ερμήνευσε από Iggy & The Stooges μέχρι Prodigy, προξενώντας τις πιο θερμές αντιδράσεις ενός, στην πλειοψηφία του, freak κοινού!

Πολύ καλή παρουσία και αυτή του πληκτρά των Barbas, ο οποίος έπαιξε και τραγούδησε μία μακροσκελή προγκρεσιβοροκάδικη σύνθεση. Κρίμα να μην έχω συγκρατήσει τα ονόματα των μελών της μπάντας.

Η συμμετοχή του Φοίβου Δεληβοριά ήταν από τις πλέον αναμενόμενες στη χθεσινοβραδυνή συναυλία. Μόνος, με μία κιθάρα, ξεκίνησε το δικό του πρόγραμμα με τον Καθρέφτη, μακράν το καλύτερο τραγούδι του και ένα από τα καλύτερα γενικώς της ελληνικής σκηνής των τελευταίων χρόνων. Ο Καθρέφτης, για την ακρίβεια, δεν είναι τραγούδι, αλλά το επώδυνο πόρισμα από τη συνάντηση του τραγουδοποιού με τον ψυχολόγο-ψυχαναλυτή του.

Εκτίμησα δεόντως το ότι ο Φοίβος δεν έπαιξε καινούργια τραγούδια στο πλαίσιο- ας πούμε- προμοταρίσματος του νέου του δίσκου, αλλά αρκέστηκε στα παλιότερα γνωστά του κομμάτια. Μεταξύ αυτών, την Υβρεοπομπή και το Αυτή που περνάει. Μιλάμε, άλλωστε, για έναν καλλιτέχνη με παγιωμένη τη θέση του στο εγχώριο τραγούδι. Δεν υπήρχε άτομο από κάτω που να μην σιγοτραγουδούσε τουλάχιστον τα ρεφρέν των τραγουδιών του!

Η δεύτερη πολυαναμενόμενη συμμετοχή ήταν αυτή της Νατάσσας Μποφίλιου και το λέω βάσει του γεγονότος ότι το τελευταίο διήμερο αυξήθηκαν κατά κόρον οι επισκέψεις στο blog από ανθρώπους που έψαχναν στο google Δεληβοριάς-Μποφίλιου Σύνταγμα! Η Νατάσσα, λίγο πριν αποχωρήσει ο Φοίβος, εμφανίστηκε δίπλα του για να τραγουδήσουν παρέα τα Ήσυχα βράδυα του Λάκη Παπαδόπουλου και της Μαριανίνας Κριεζή. Και τότε το σκηνικό άλλαξε, τα φρικιά που πριν μισή ώρα χτυπιόνταν με το classic rock του Πουλικάκου και το electro-punk του Χρανιώτη και των Barbas, άναψαν αναπτήρες με τα κεφάλια στραμμένα στον νυχτερινό ουρανό.

Τη Μποφίλιου, που έμεινε μόνη της αμέσως μετά, συνόδευσε ο τραγουδοποιός και πρώην κιθαρίστας της μπάντας της, Παύλος Συνοδινός. Δεν μπορώ να μην πω ότι είχα μια ανησυχία για το πως θα περνούσαν σε ένα τέτοιου ύφους κοινό τραγούδια όπως το Αεράκι. Για το Εν λευκώ δεν είχα καμία επιφύλαξη, η Νατάσσα τό 'χε ξανατραγουδήσει το 2008 στη μεγάλη συναυλία κατά της αστυνομικής βίας με μεγάλη επιτυχία.

Τραγούδησε, λοιπόν, το Αεράκι, το Κάποτε θά' ρθουν του Μίκη Θεοδωράκη και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, καθώς και το Εν λευκώ. Από κάτω, είδα γνώριμες φάτσες του Nosotros να ξελαρυγγιάζονται, συνοδεύοντας την στο τραγούδισμα της! Μπράβο στη Μποφίλιου που πάντα στηρίζει τα κινήματα και τους αγώνες, παρατηρούσε δίπλα μου ένας κύριος με αλογοουρά και γενειάδα. Να μην παραλείψω ν' αναφερθώ και στο κομμάτι Όλα ψέμα του Συνοδινού, που ερμήνευσαν ντουέτο, και που θεωρώ ότι ήταν ίσως το πιο ταιριαστό με το μήνυμα της βραδυάς απ' όλα τα τραγούδια των καλλιτεχνών που συμμετείχαν - απ' την άποψη τουλάχιστον μιας καινούργιας σύνθεσης.

Τι να πει κανείς και για το κινούμενο τρελοκομείο που ακούει στ' όνομα Σπύρος Γραμμένος, ο οποίος πριν ανέβει στη σκηνή καθόταν με το κοινό και παρακολουθούσε τους συναδέλφους του, δίνοντας τακτικά το σήμα για τη δημιουργία ενός πανηγυρικού κλίματος.

Πρόκειται για έναν ευφυέστατο καλλιτέχνη, που ενώ τους περισσότερους μπορεί και να τους πιάνουν τάσεις εμφορούμενου χαβαλέ με τα σκωπτικά άσματα του, εμένα με ψυχοπλακώνει λίγο. Κυρίως με την ιστορία της Αλίκης που τη συνέλαβαν σαν να ήταν αλήτης και του σκύλου πού 'χε πιο πολύ τσίπα κι απ' τους νοήμονες- υποτίθεται- ανθρώπους. Όσο για τον νεαρό Κουκουλοφόρο, αυτό πια τείνει να γίνει το πιο κοσμαγάπητο ever τραγούδι των συναυλιών διαμαρτυρίας και κοινωνικού χαρακτήρα. Έπαιξαν κι άλλοι καλλιτέχνες, μεταξύ αυτών, οι Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, Λεωνίδας Μπαλάφας κλπ. Η ώρα όμως είχε πάει τέσσερις τα χαράματα σχεδόν, οπότε έπρεπε να την κοπανήσω. Φεύγοντας μαζί με τη maira και πίνοντας ακόμη μια μπίρα στο πόδι, από το stage ακούσαμε και μια καλή διασκευή της Όμορφης και παράξενης πατρίδας του Οδυσσέα Ελύτη και του Δημήτρη Λάγιου. Άγνωστο ποιος ήταν ο καλλιτέχνης, αλλά του εύχομαι από δω συγχαρητήρια για την επιλογή του αν μη τι άλλο, μια και μας κράτησε ακόμη εκεί έστω και εξ αποστάσεως.