lemon-tea-post

Οι άνθρωποι τρελαίνονται ανοιχτά πλέον. Το βλέπεις καθημερινά μεσ' στο μετρό και σίγουρα η αιτία του κακού δεν πρέπει ν' αναζητηθεί αποκλειστικά στις ζέστες που σφίξανε. Άνδρες που προτάσσουν την οδοντοστοιχία τους σα να μαλώνουν με τον αέρα. Γυναίκες που σαν βλέπουν κάποιο ζευγαράκι του Γυμνασίου να χαριεντίζεται μπροστά τους, αρχίζουν το βρίσιμο αδιακρίτως. Οι γυναίκες αυτές συνήθως έχουν σώματα ατσούμπαλα, ασύμμετρα, όμοια με το κουρκούτι που πέφτει στο καυτό λάδι και γίνεται τηγανίτα. Μία απ' αυτές με κοίταξε σήμερα, κατά τη διαδρομή Νέος Κόσμος-Σύνταγμα, γελώντας τρανταχτά και αναίτια, λες κι έβλεπε το πιο γελοίο θέαμα του κόσμου. Την κοίταξα κατάματα κι εγώ μεσ' απ' τα μαύρα γυαλιά μου και πήρε αλλού το βλέμμα της. Για την ακρίβεια, το σήκωσε ψηλά και συνέχισε να γελάει ακόμη πιο νευρωτικά. Ύστερα άρχισα να ψάχνομαι μήπως φορούσα όντως τίποτα γελοίο πάνω μου, μα δε βρήκα κάτι που να δικαιολογεί τέτοιαν έκρηξη γέλιου: βερμούδα, ένα κόκκινο t-shirt πού 'χα φέρει απ' το Ζάγκρεμπ, μαύρες εσπαντρίγιες. Μήπως πάλι γελούσε με τη στέκα που κράταγε τα μαλλιά μου να μην πέφτουν μεσ' στη μούρη μου; Δε γαμιέται- σκέφτηκα- καμιά θεόμουρλη θά 'ναι κι ας δώσω τόπο στην οργή με τέτοια ζέστη κιόλας. Όταν στη στάση Ακρόπολη το βαγόνι άδειασε και αποκαλύφθηκε ολόκληρη η ασχήμια του εν λόγω μέσου μεταφοράς, νόμισα προς στιγμήν πως βρισκόμουν σε προθάλαμο Εντατικής. Μόνο το θαλασσί χρώμα των καθισμάτων έσπαγε την απέραντη λευκή πλαστικούρα. Αυτή τη φορά το πρεζάκι που μπήκε για ζητιανιά ήταν θηλυκού γένους. Καλλονή ή, σωστότερα, πρώην καλλονή. Ψιλή, ξανθή, αποστεωμένη με ένα τατουάζ μόνο στο πόδι. Έχασα τη μητέρα μου από καρκίνο πέρσι, ήρθε και μου είπε, μια κι είχαμε μείνει δύο άτομα σε απόσταση μεσ' στο βαγόνι, κι από τότε κοιμάμαι στα παγκάκια. Σκέφτηκα να της πω νά 'ρθει σπίτι μου, να της φτιάξω ομελέτα, να της βάλω ν' ακούσει Φλέρυ Νταντωνάκη, που ήταν η τσάντα μου γεμάτη απ' τα cd της, ενδεχομένως να ξαπλώσουμε, να της κρατήσω το χέρι και να κόψει τις μαλακίες για καρκινοπαθείς μάνες και εξώσεις, μα έπειτα συλλογίστηκα το επόμενο πρωί που θα ξύπναγα και το μόνο πράγμα που θά 'χε μείνει μεσ' στο διαμέρισμα μου θα ήταν το κρεβάτι κι αυτό επειδή θα βρισκόμουν εγώ απάνω.

Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων προβλήθηκε η ταινία Εθελουσία Έξοδος, σκηνοθετημένη από την Κινηματογραφική Ομάδα του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων. Βρέθηκα εκεί, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Γιώργου Πουλίδη, που είχε στήσει στην Τεχνόπολη πέρσι το αφιέρωμα Μουσική και Κινηματογράφος, κυρίως όμως για να πάρω μια γεύση από τη δουλειά των Τεφλόν, του μουσικοσυνθετικού team της ταινίας. Μιλάμε για κανονικό σάουντρακ, αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη 20λεπτη ταινία των παιδιών ήταν τιγκαρισμένη στη μουσική, τόσο πολύ, ώστε οι πρώτες sequences της με παρέπεμψαν σε αστικό βίντεο-κλιπ κοινωνικού προβληματισμού. Έχω την αίσθηση ότι η μουσική του Κώστα Γρούντα με στοιχεία post-rock, αλλά και με εξάρσεις ενός λυρισμού α λα Rene Aubry και Yann Tiersen, υποκινούμενου βασικά από το ακορντεόν του Κωνσταντίνου Τσιώλη, μπορεί να σταθεί αυτόνομα και στη δισκογραφία, αν κι είμαι σίγουρος ότι τούτοι οι αναρχοαυτόνομοι νέοι καλλιτέχνες θα προτιμήσουν την οδό του διαδικτύου και καλά θα κάνουν σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Υπεύθυνοι για την ενορχήστρωση της μουσικής της Εθελουσίας Εξόδου ήταν το δημιουργικό τρίο των Κώστα Γρούντα - Κωνσταντίνου Τσιώλη - Δημήτρη Πάλλη, συνεπικουρούμενοι από τον Θανάση Δημακόπουλο στην κιθάρα και τους Καλλιόπη Κουτρουμπή - Παναγιώτη Αγγελόπουλο στην άρπα και το βιολί, αντιστοίχως. Φεύγοντας από την προβολή και οδεύοντας προς το Σύνταγμα, στου οποίου τη λαϊκή συνέλευση πλέον κολλάει κάλλιστα η έκφραση Τρεις κι ο κούκος, αγόρασα ακόμη ένα δροσιστικό πράσινο τσάι με λεμόνι. Το τρίτο μέχρι εκείνη την ώρα, σύνολο δηλαδή γύρω στα έξι ευρώ! Όταν συνειδητοποίησα ότι έφυγα απ' το σπίτι μ' ένα εικοσάευρω κι έμεινα με λίγα κέρματα, δεν άντεξα να μη ρωτήσω την περιπτερού: Πως πάει το τσάι, πουλάει; Ου, μου απάντησε όλο ενθουσιασμό, λες και μου επιδείκνυε το κότερο της στη μαρίνα Αλίμου, με τις κούτες φεύγουνε, μας καθάρισαν τα τσάγια αυτό το καλοκαίρι πιο πολύ κι απ' την κόκα-κόλα! Δόξα τω θεώ...και σταυροκοπήθηκε κιόλας. Την είχα ανάγκη αυτή την απάντηση, γέλασα με την καρδιά μου, εφόσον λίγη ώρα πριν με είχε χαλάσει όλο αυτό το κλίμα εμφορούμενου χαβαλέ που είχαν καλλιεργήσει μεσ' στην αίθουσα δύο νεαροί από τη σκηνοθετική ομάδα της ταινίας. Εννοείται πως τα παιδιά ήταν μια χαρά στο ρόλο των παρουσιαστών, τη δουλειά τους έδειχναν και το χαίρονταν με την ψυχή τους, εγώ όμως δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογία από το μεσημέρι. Δεν ξέρω, ίσως ήταν και η ατμόσφαιρα από το ραδιοφωνικό αφιέρωμα στη Φλέρυ που με έμπασε σ' ένα κλίμα περισυλλογής και μελαγχολίας, το οποίο καλό θα ήταν να κρατούσα για το σπίτι και όχι για πρεμιέρες. Ελλείψει ταξί, καθώς και φράγκων για ταξί γενικότερα, περπάτησα κατά μήκος την Ηλία Ηλιού, από το μετρό Νέος Κόσμος μέχρι το Α΄Νεκροταφείο, πίσω απ' το οποίο κατοικώ. Και τότε συνειδητοποίησα πόσο προκλητικά αφώτιστος είναι ο δρόμος έξω ακριβώς από το κτήριο της Ελευθεροτυπίας. Σκοτάδι τόσο πηχτό, μαύρο κι άραχνο που λες ότι καμία δημοτική αρχή δεν κάνει κάτι για να διορθωθεί το θέμα, μόνο και μόνο για να μπορούν οι παντός φύσεως και είδους τρομοκράτες ν' αφήνουν ανενόχλητοι, στο κυριλέ- που λένε, τις προκηρύξεις τους μεσ' στους παρακείμενους κάδους σκουπιδιών. Καλή φάση, είπα μέσα μου και προτού μπω στο σπίτι, από το περίπτερο της γειτονιάς έδωσα τα τελευταία μου ευρώ για ν' αγοράσω - τι άλλο; - τσάι με λεμόνι!