Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

lemon-tea-post

Οι άνθρωποι τρελαίνονται ανοιχτά πλέον. Το βλέπεις καθημερινά μεσ' στο μετρό και σίγουρα η αιτία του κακού δεν πρέπει ν' αναζητηθεί αποκλειστικά στις ζέστες που σφίξανε. Άνδρες που προτάσσουν την οδοντοστοιχία τους σα να μαλώνουν με τον αέρα. Γυναίκες που σαν βλέπουν κάποιο ζευγαράκι του Γυμνασίου να χαριεντίζεται μπροστά τους, αρχίζουν το βρίσιμο αδιακρίτως. Οι γυναίκες αυτές συνήθως έχουν σώματα ατσούμπαλα, ασύμμετρα, όμοια με το κουρκούτι που πέφτει στο καυτό λάδι και γίνεται τηγανίτα. Μία απ' αυτές με κοίταξε σήμερα, κατά τη διαδρομή Νέος Κόσμος-Σύνταγμα, γελώντας τρανταχτά και αναίτια, λες κι έβλεπε το πιο γελοίο θέαμα του κόσμου. Την κοίταξα κατάματα κι εγώ μεσ' απ' τα μαύρα γυαλιά μου και πήρε αλλού το βλέμμα της. Για την ακρίβεια, το σήκωσε ψηλά και συνέχισε να γελάει ακόμη πιο νευρωτικά. Ύστερα άρχισα να ψάχνομαι μήπως φορούσα όντως τίποτα γελοίο πάνω μου, μα δε βρήκα κάτι που να δικαιολογεί τέτοιαν έκρηξη γέλιου: βερμούδα, ένα κόκκινο t-shirt πού 'χα φέρει απ' το Ζάγκρεμπ, μαύρες εσπαντρίγιες. Μήπως πάλι γελούσε με τη στέκα που κράταγε τα μαλλιά μου να μην πέφτουν μεσ' στη μούρη μου; Δε γαμιέται- σκέφτηκα- καμιά θεόμουρλη θά 'ναι κι ας δώσω τόπο στην οργή με τέτοια ζέστη κιόλας. Όταν στη στάση Ακρόπολη το βαγόνι άδειασε και αποκαλύφθηκε ολόκληρη η ασχήμια του εν λόγω μέσου μεταφοράς, νόμισα προς στιγμήν πως βρισκόμουν σε προθάλαμο Εντατικής. Μόνο το θαλασσί χρώμα των καθισμάτων έσπαγε την απέραντη λευκή πλαστικούρα. Αυτή τη φορά το πρεζάκι που μπήκε για ζητιανιά ήταν θηλυκού γένους. Καλλονή ή, σωστότερα, πρώην καλλονή. Ψιλή, ξανθή, αποστεωμένη με ένα τατουάζ μόνο στο πόδι. Έχασα τη μητέρα μου από καρκίνο πέρσι, ήρθε και μου είπε, μια κι είχαμε μείνει δύο άτομα σε απόσταση μεσ' στο βαγόνι, κι από τότε κοιμάμαι στα παγκάκια. Σκέφτηκα να της πω νά 'ρθει σπίτι μου, να της φτιάξω ομελέτα, να της βάλω ν' ακούσει Φλέρυ Νταντωνάκη, που ήταν η τσάντα μου γεμάτη απ' τα cd της, ενδεχομένως να ξαπλώσουμε, να της κρατήσω το χέρι και να κόψει τις μαλακίες για καρκινοπαθείς μάνες και εξώσεις, μα έπειτα συλλογίστηκα το επόμενο πρωί που θα ξύπναγα και το μόνο πράγμα που θά 'χε μείνει μεσ' στο διαμέρισμα μου θα ήταν το κρεβάτι κι αυτό επειδή θα βρισκόμουν εγώ απάνω.


Στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων προβλήθηκε η ταινία Εθελουσία Έξοδος, σκηνοθετημένη από την Κινηματογραφική Ομάδα του Πολιτισμικού Οργανισμού Δήμου Αθηναίων. Βρέθηκα εκεί, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Γιώργου Πουλίδη, που είχε στήσει στην Τεχνόπολη πέρσι το αφιέρωμα Μουσική και Κινηματογράφος, κυρίως όμως για να πάρω μια γεύση από τη δουλειά των Τεφλόν, του μουσικοσυνθετικού team της ταινίας. Μιλάμε για κανονικό σάουντρακ, αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη 20λεπτη ταινία των παιδιών ήταν τιγκαρισμένη στη μουσική, τόσο πολύ, ώστε οι πρώτες sequences της με παρέπεμψαν σε αστικό βίντεο-κλιπ κοινωνικού προβληματισμού. Έχω την αίσθηση ότι η μουσική του Κώστα Γρούντα με στοιχεία post-rock, αλλά και με εξάρσεις ενός λυρισμού α λα Rene Aubry και Yann Tiersen, υποκινούμενου βασικά από το ακορντεόν του Κωνσταντίνου Τσιώλη, μπορεί να σταθεί αυτόνομα και στη δισκογραφία, αν κι είμαι σίγουρος ότι τούτοι οι αναρχοαυτόνομοι νέοι καλλιτέχνες θα προτιμήσουν την οδό του διαδικτύου και καλά θα κάνουν σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Υπεύθυνοι για την ενορχήστρωση της μουσικής της Εθελουσίας Εξόδου ήταν το δημιουργικό τρίο των Κώστα Γρούντα - Κωνσταντίνου Τσιώλη - Δημήτρη Πάλλη, συνεπικουρούμενοι από τον Θανάση Δημακόπουλο στην κιθάρα και τους Καλλιόπη Κουτρουμπή - Παναγιώτη Αγγελόπουλο στην άρπα και το βιολί, αντιστοίχως. Φεύγοντας από την προβολή και οδεύοντας προς το Σύνταγμα, στου οποίου τη λαϊκή συνέλευση πλέον κολλάει κάλλιστα η έκφραση Τρεις κι ο κούκος, αγόρασα ακόμη ένα δροσιστικό πράσινο τσάι με λεμόνι. Το τρίτο μέχρι εκείνη την ώρα, σύνολο δηλαδή γύρω στα έξι ευρώ! Όταν συνειδητοποίησα ότι έφυγα απ' το σπίτι μ' ένα εικοσάευρω κι έμεινα με λίγα κέρματα, δεν άντεξα να μη ρωτήσω την περιπτερού: Πως πάει το τσάι, πουλάει; Ου, μου απάντησε όλο ενθουσιασμό, λες και μου επιδείκνυε το κότερο της στη μαρίνα Αλίμου, με τις κούτες φεύγουνε, μας καθάρισαν τα τσάγια αυτό το καλοκαίρι πιο πολύ κι απ' την κόκα-κόλα! Δόξα τω θεώ...και σταυροκοπήθηκε κιόλας. Την είχα ανάγκη αυτή την απάντηση, γέλασα με την καρδιά μου, εφόσον λίγη ώρα πριν με είχε χαλάσει όλο αυτό το κλίμα εμφορούμενου χαβαλέ που είχαν καλλιεργήσει μεσ' στην αίθουσα δύο νεαροί από τη σκηνοθετική ομάδα της ταινίας. Εννοείται πως τα παιδιά ήταν μια χαρά στο ρόλο των παρουσιαστών, τη δουλειά τους έδειχναν και το χαίρονταν με την ψυχή τους, εγώ όμως δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογία από το μεσημέρι. Δεν ξέρω, ίσως ήταν και η ατμόσφαιρα από το ραδιοφωνικό αφιέρωμα στη Φλέρυ που με έμπασε σ' ένα κλίμα περισυλλογής και μελαγχολίας, το οποίο καλό θα ήταν να κρατούσα για το σπίτι και όχι για πρεμιέρες. Ελλείψει ταξί, καθώς και φράγκων για ταξί γενικότερα, περπάτησα κατά μήκος την Ηλία Ηλιού, από το μετρό Νέος Κόσμος μέχρι το Α΄Νεκροταφείο, πίσω απ' το οποίο κατοικώ. Και τότε συνειδητοποίησα πόσο προκλητικά αφώτιστος είναι ο δρόμος έξω ακριβώς από το κτήριο της Ελευθεροτυπίας. Σκοτάδι τόσο πηχτό, μαύρο κι άραχνο που λες ότι καμία δημοτική αρχή δεν κάνει κάτι για να διορθωθεί το θέμα, μόνο και μόνο για να μπορούν οι παντός φύσεως και είδους τρομοκράτες ν' αφήνουν ανενόχλητοι, στο κυριλέ- που λένε, τις προκηρύξεις τους μεσ' στους παρακείμενους κάδους σκουπιδιών. Καλή φάση, είπα μέσα μου και προτού μπω στο σπίτι, από το περίπτερο της γειτονιάς έδωσα τα τελευταία μου ευρώ για ν' αγοράσω - τι άλλο; - τσάι με λεμόνι!

10 σχόλια:

evroskarseras είπε...

Έχεις δίκαιο BOSKO. Κάτι παρόμοιο παρατήρησα και εγώ. Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες. Επίσης την κοπέλλα την είδα και εγώ.

BOSKO είπε...

evroskarseras...
ωχ!
έχει γούστο να συνταξιδεύαμε κιόλας!
διόλου περίεργο!
καλά την περιέγραψα πάντως, δε μπορείς να πεις:-))

Lefteris είπε...

Γεια σου βρε bosko με τα ημερολόγια σου, πολυ ευχαριστιεμαι να τα διαβάζω!!
Πάντα πριν κοιμηθώ.;)
Την Καληνύχτα μου Λοιπόν.
Να μου σαι Καλα.

BOSKO είπε...

Lefteris...
που είσαι συ, ρε boy, και χαθήκαμε πάλι; και μίλησα χθες μετά από αρκετό καιρό με τον Μίαρη, τον κοινό μας φίλο; Ήθελα να με βοηθήσει στη μεταφορά ενός 60κιλου rhodes πιάνου που θα πάει μαζί μ' εμάς στην Κέρκυρα για τη συναυλία του λόλεκ σε λίγες εβδομάδες. Κι ο Άλεξ όπως πάντα σκίστηκε να βοηθήσει, νά 'ναι καλά εκεί που βρίσκεται.
κι εσύ να μού 'σαι καλά κι ελπίζω να βρεθούμε σύντομα να σου δώσω κι αυτό που μού' χες ζητήσει απ' το live των Interpol.
καλό ξημέρωμα

Αθανασία είπε...

Εμ,καλημέρα καλό μου...ε, δεν έχουμε πεί,και σε παλαιότερα πόστς ότι ΔΕ πρέπει,να εμπιστέυεσαι όποιον άγνωστο βλέπεις,μπροστά σου? θυμίσου λίγο,την ιστορία με τη περίεργη κυρία, και με το καλαμπόκι της στον τάφο,του Τζίμ Μόρρισον!!!καλά βέβαια η κοπέλα αυτή φάνηκε,από τις περιγραφές σου πάντα οκ? από 20μέτρα ότι ΔΕΝ είναι άτομο,να την εμπιστευθείς με τίποτε αλλά....πάλι καλά που δε ξεγελάστηκες και ΔΕΝ, τη πήρες και σπίτι σου όπως λες!και που δε βρήκες το μπελά σου,και που ΔΕ σου τα άδειασε ό-λα εκεί,μέσα...αν έχεις τίποτε πολύτιμα,τιμαλφή κλπ,κλπ θα έκαναν,φτερά σε δευτερόλεπτα...τώρα όσο για τη τρέλλα που έχει,χτυπήσει κατακούτελα το κόσμο ε,σίγουρα καλό μου ΔΕΝ είναι,από τους 42βαθμούς θερμοκρασία...που έχουμε...είναι από πολλά άλλα που ξέρουμε πολύυ καλά,ποιά είν' αυτά...ό-λοι μας επειδή,σε λίγο όπως μας βλέπω,θα πηγαίνουμε κι εμείς σα μαστουρωμένοι και θα παράμιλάμε κι εμείς σαν την σαλαμένη κυρία του μετρό,από τα Zanax,και τα Remeron και δε ξέρω κι εγώ από τί άλλο που ίσως θα αναγκαστούμε να κατεβάζουμε γιανά μη μας στρίψει εντελώς κ αι εμάς...στο τέλος με τόσα που γίνονται γύρω μας...πάντως πολύ ωραίες οι φωτό,σου από την εκδήλωση που πήγες....αν και σε χάλασε όπως λες...παρ'αυτά..καλημέρες....

a spoonful of inspiration είπε...

χαχαχααχα!! γειά σου ρε Αντώνη με τα τσάγια σου! πάντως ήταν εξαιρετικό το αφιέρωμα χτες και όσα ακούσαμε, από την άλλη δεν το βρίσκω και παράλογο να σε ρίξει σε μία διάθεση μελαγχολίας όλο αυτό. Πολύ θέλουμε; περίεργες ημέρες και εποχές διανύουμε, κουβαλάμε και οι όσοι εναπομείναντες ρομαντικοί και ευαίσθητοι και ένα κάρο αποσκευές, ε...και λίγο Φλέρυ και ενθυμήσεις, έρχεται και δένει το γλυκό.δεν πειράζει... καλά να είμαστε και να είσαι όσο γίνεται, για να κάνουμε όμορφα και δημιουργικά πράγματα :)

tzo είπε...

Όταν η Κέρκυρα έχει γίνει το 2ο μου σπίτι και ο Λόλεκ συνοδεύει μουσικά τα ταξίδια μου εκεί, μια συναυλία του Λόλεκ στην Κέρκυρα είναι απλά όνειρο!

Δε φαντάζεσαι τι χαρά μου έδωσες τώρα!Περιμένω πληροφορίες!

Να είσαι καλά Bosko,ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ φίλε και να γελάς!

despinach. είπε...

Καλά κι εσύ έδωσες τα τελευταία σου ευρά για τσάι με λεμόνι; Έχεις κ πολλή (χαριτωμένη) πλάκα συν τοις άλλοις γι αυτό σε πάω!!:))))
Την εκπομπή σου την κατέβασα επίσης χθες αργά το βράδυ...η νυχτερινή ώρα περνάει αλλιώς το φως της φωνής της, περνώντας μέσα απ' τα σκοτάδια! Για μας είναι φως...για εκείνη όμως...γι αυτό μελαγχολήσαμε λίγο...

πολύ γέλασα περί τηγανίτας! χαχαχαχα!!!

ασωτος γιος είπε...

χτες το βραδυ ημουν στο κηπο και ακουγα φλερυ , απο μια "κασετα" ( τα εχω κανει πια mp3) που μου χε γραψει ο τελλος τον προηγουμενο αιωνα, οταν ημανε φανταρος στη σαλονικη, καταλαβες τωρα γιατι πηρα τον στραβο το δρομο?
και γω οπως εχεις καταλαβει λατρευω τα ημερο-λογια σου
http://www.youtube.com/watch?v=KsqHF1QmHGQ
αφιερωμενο οταν ο κβητα εστειλε στο συμπαν μανο & φλερυ

UrbanTulip είπε...

Διαβάζω το ποστ σου φορτισμένη με όσα συμβαίνουν εδώ στην Κύπρο.
Δεν είναι πολύ παράξενο το φετινό καλοκαίρι;
Δεν ζούμε σε πολύ παράξενες εποχές;

Το τσάι με λεμόνι ( πράσινο χωρίς ζάχαρη) δεν είναι καθόλου κακή ιδέα...:)