στην-αίθουσα-αναμονής-συλλαμβάνονται-τραγούδια-θεϊκά

Η Αίθουσα αναμονής είναι ένα τραγούδι - αριστούργημα της Λένας Πλάτωνος, υποτιμημένο μάλλον μέσα στη δισκογραφία της, αφού προέρχεται από την Ηχώ και τα λάθη της, ένα παιδικό- υποτίθεται- άλμπουμ του 1985 (μία από τις πρώτες παραγωγές του χατζιδακικού Σείριου). Δεν είναι τυχαίο που τόσο η Ηχώ και τα λάθη της, όσο και το Αηδόνι του Αυτοκράτορα του ΄88, ακόμη μία εργασία για παιδιά της συνθέτριας, είχαν επισκιαστεί από τη συμμετοχή της στη θρυλική Λιλιπούπολη του ΄80, αλλά και τις πιο προσωπικές ηλεκτρονικές αναζητήσεις της εκείνη ακριβώς την περίοδο. Η Πλάτωνος θυμάται πως η σύλληψη της Αίθουσας αναμονής έγινε με εκείνη, τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον κιθαρίστα Κώστα Χατζόπουλο καθισμένους α λα αραβικά στο ντιβάνι του δωματίου της. Ο Χατζόπουλος αυτοσχεδίαζε στην κιθάρα του και η συνθέτρια τσίμπησε κυριολεκτικά μία αρμονία του. Επί τόπου κάθισε στο πιάνο και πρόσθεσε τις δικές της αρμονίες, φτιάχνοντας τελικά και σύμφωνα με την ίδια ένα μελωδικό λαϊκό τραγούδι. Η ιστορία της Πλάτωνος για τη δημιουργία του εν λόγω κομματιού με παρέπεμψε σε μιαν άλλη ιστορία, όπως την είχε εξομολογηθεί ο Μάνος Χατζιδάκις στο Τρίτο Πρόγραμμα, για την αρχική σύλληψη του δημοφιλούς τραγουδιού του, Η μπαλάντα του Ούρι. Βρισκόταν στο Ιράν το 1969, για τις ανάγκες της ταινίας Heroes του Γιάν Νεγκουλέσκο, όπου έγινε μάρτυρας των αυτοσχεδιασμών στο βιολί ενός έφηβου Ιρανού μουσικού. Ο Χατζιδάκις ηχογράφησε την ερασιτεχνική σόλο παράσταση του άγνωστου μουσικού κι από το υλικό που προέκυψε, απομόνωσε μία φράση του, διάρκεια μόλις λίγων δευτερολέπτων, απ' την οποία φράση όμως γεννήθηκε η Μπαλάντα του Ούρι - οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου μπήκαν αρκετά αργότερα, αφού το κομμάτι ως οργανικό αποτέλεσε το score της ταινίας του Νεγκουλέσκο, ενώ θα άνοιγε τον κύκλο Αθανασία του 1975 - 76, πάλι ως οργανικό. Η Δήμητρα Γαλάνη το πρωτοηχογράφησε σε προσωπικό της δίσκο το 1983 ως τραγούδι πλέον. Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην Αίθουσα αναμονής της Λένας Πλάτωνος και στο γιατί πρόκειται, κατά τη γνώμη μου πάντα, για ένα πολύ μεγάλο τραγούδι: με εξαίρεση τη μελοποίηση της στον Κώστα Καρυωτάκη, ποτέ άλλοτε ίσαμε εκείνη τη στιγμή, η συνθέτρια δεν επένδυσε τόσο επιτυχημένα τα λόγια άλλων δημιουργών. Εν προκειμένου, του Ιταλού δημοσιογράφου, συγγραφέα παιδικών βιβλίων και γνωστού κομμουνιστή Τζιάνι Ροντάρι (1920 - 1980) και βέβαια της Άννας Μαργαριτοπούλου, που ανέλαβε τον εξελληνισμό του. Το ποίημα, κλειδωμένο απίστευτα στη μουσική της Πλάτωνος, είναι η απόλυτη μπαλάντα του Μικροαστού, του ανέστιου ανθρώπου χωρίς φίλους, δουλειά και άρα μέλλον, που μοιραία έχει κάνει σπίτι του την αίθουσα αναμονής των επιβατών σε κάποιο σταθμό τραίνου. Αν το τραγούδι αυτό είχε γραφτεί το 1960 θα μπορούσε να ενταχθεί στην τελευταία σεκάνς της ταινίας Χαμένα Όνειρα του Αλέκου Σακελλάριου, αμέσως μόλις η Βαλάκου με τον Παπαμιχαήλ χορέψουν το αθάνατο Βαλς των χαμένων ονείρων του Χατζιδάκι. Σήμερα, 26 χρόνια μετά τη δημιουργία του, ακούγεται τρομαχτικά επίκαιρο μεσ' στην ποιητική αλληγορία του και συγκλονίζει με τη συγκίνηση, την κοινωνική οπτική και τον ουμανισμό που κουβαλάει, καθώς επίσης και με τις αιθέριες ισορροπημένες φωνές της δημιουργού του και της Σαβίνας Γιαννάτου. Απολαύστε το!