οι-θεραπευτικές-συνέπειες-του-σταρχιδισμού-στη-σύγχρονη-ελληνική-κοινωνία

Οι ιστορίες για ανθρώπους που ψαχουλεύουν στα σκουπίδια πληθαίνουν. Πριν ένα χρόνο κάτι τέτοιο θα ακουγόταν υπερβολικό. Το βλέπω και σε μένα τον ίδιο: τα 1.500 ευρώ που περίμενα από εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας έγιναν μετά βίας 400 κι αυτά μεσ' στον Αύγουστο (σιγά μην πληρώνεται κανείς τον πιο νεκρό μήνα του χρόνου), αφού, σύμφωνα με την υπεύθυνη ύλης του εντύπου, αργήσαμε να κόψουμε το δελτίο παροχής. Τα νεύρα που είχα σαν τ' άκουσα δεν περιγράφονται! Αν τό 'ξερα, κυρά μου - μού 'ρθε να της πω - δεν θα ξενυχτούσα για δεκαπέντε μέρες προκειμένου να προλάβετε εσείς να βγείτε στα περίπτερα στην ώρα σας! Και να της τά 'λεγα, τι θα κέρδιζα; Σάμπως θα μου έδιναν τα συμφωνημένα υπόλοιπα 1.100 ευρώ, με τα οποία εγώ υπολόγιζα να βγάλω το καλοκαίρι μέχρι την είσπραξη της επιστροφής φόρου; Πάλι καλά που περιμένω και την εν λόγω βαρβάτη επιστροφή φόρου...Αν την εισπράξω σχετικά γρήγορα και δεν με περάσουν από χίλιους ελέγχους, καθάρισα μέχρι τα μέσα της επόμενης χρονιάς, εννοείται ζώντας συντηρητικά, δίχως καθόλου περιττά έξοδα. Τον καιρό αυτό, όπως μού 'λεγε προχθές και η Πλάτωνος, σου έρχονται 180 ευρώ και χαίρεσαι σα να έχουν ακόμη ένα μηδενικό στο τέλος! Τι θα κάνουμε, γαμώ την ατυχία μου μέσα, πως θα τη βγάλουμε σ' αυτό το κωλοκράτος που γεννηθήκαμε; Έβλεπα χθες στο Σύνταγμα τον άλλον που κρατούσε πανό με το τσιτάτο Κανένα σπίτι στις τράπεζες. Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν μένει ακόμη στο ίδιο σπίτι. Ναι - μου απάντησε - μέχρι να μου το πάρει η τράπεζα. Ας μην έπαιρνες δάνειο, του απάντησα κι εγώ υποτιμητικά κι έφυγα. Μάθαμε όλοι στα δάνεια...Ακούς εκεί διακοποδάνειο, δεν έχω ακούσει τίποτα πιο μικροαστικό. Η άλλη, πάλι, κλαίει κι οδύρεται που της έκοψαν δύο επιδόματα! Και πως να μην κλαίει; 1.000 ευρώ ήταν ο μισθός της, τσίμπαγε άλλα δύο χιλιαρικάκια απ' τα επιδόματα, έδινε τα 500 στο δάνειο του σπιτιού, της έμεναν συνολικά 2.500 ευρώ μηνιαίως και τώρα κοιμάται αγκαλιά με την πεθερά της και της κακοφαίνεται και μάλιστα δηλώνει αγανακτισμένη στην πλατεία Συντάγματος! Δηλαδή, το καρκινοπαθές άτομο που γνωρίζω και που πρέπει στο εξής να πληρώνει το φάρμακο-αντίδοτο στις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, τι να κάνει; Να βγει με μπαζούκας κι όποιον πάρει ο Χάρος; Υπάρχει βέβαια κι η άλλη άποψη, η πιο οπτιμιστική, του αιωνίως μποέμ φίλου, Ανδρέα Ταρνανά. Τον βρήκα τις προάλλες να λιάζεται σε παγκάκι της Ακαδημίας. Πως τη βγάζεις; τον ρώτησα. Να, μου χρωστάνε 500 ευρώ, απάντησε, αλλά δε βαριέσαι...Πώς δε βαριέσαι; τον συμβούλευσα. Να τους κυνηγήσεις να τα πάρεις τα λεφτά σου. Σώπα, βρε αδερφέ, για φλώρο με πέρασες νά 'χω ανάγκη 500 ευρώ; είπε και με τσάκισε, εφόσον κι ο ίδιος ήξερε αυτό που ήξερα, το ότι δηλαδή ενδεχομένως και να μην είχε να φάει. Θυμήθηκα τότε μιαν ακόμη αλησμόνητη σουρεαλιστική ατάκα του Ταρνανά. Ανδρέα, πά 'να δούμε Μάρκο Φερέρι; τού 'χα τηλεφωνήσει κάποια μέρα πριν πολλά χρόνια. Σώπα, βρε αδερφέ - μού 'χε απαντήσει και τότε - σιγά τώρα εγώ, 1.90 μπόι μην τρέχω να βλέπω Μάρκο Φερέρι! Τέλος πάντων, αν όλοι είχαμε τα μυαλά του Ταρνανά ή του Κυρίου Ιλό πιθανώς να ζούσαμε σ' έναν καλύτερο κόσμο, αυτόν της πλήρους κοινωνικής απελευθέρωσης, έλα όμως που σε ζώνουν οι λογαριασμοί και τα ενοίκια και σε κάνουν να μένεις μ' ανοιχτό στόμα τουλάχιστον μία φορά το μήνα...Μήπως να τα γράψουμε όλα στ' αρχίδια μας, κοινώς να εθιστούμε στο νέο πρωτοποριακό φάρμακο, μπας και βρούμε την υγειά μας και γλιτώσουμε τα άλλα τα πιο γνωστά και οικεία σε όλους πλέον φάρμακα;

Κι επειδή μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο με τον φίλτατο μουσικοσυνθέτη Δαμιανό Πάντα, ο οποίος ούτε λίγο-ούτε πολύ μού ζήτησε να συνεργαστούμε σε έναν κύκλο τραγουδιών που θα θίγουν τα κακώς κείμενα της νεοελληνικής κοινωνίας, με έπιασε οίστρος και του αφιερώνω το παρακάτω καινούργιο στιχούργημα μου:

Βλάχο κακομοίρη Μήτσε/ δεν είναι για σε ο Νίτσε/ θά 'σαι πρόβατο της στάνης/ όσο και να παριστάνεις/ πια τον αγανακτισμένο/ όλοι σ' έχουνε χεσμένο