οι-σαββατογεννημένοι-του-μετρό-και-μια-πρόβα-για-όμποε-βιολοντσέλο-εκκλησιαστικό-όργανο-και-φωνή-απόγνωσης

Μεσ' στο μετρό, κατά τη διαδρομή Νέος Κόσμος-Σύνταγμα, μία γυναίκα με ξανθά βαμμένα μαλλιά και ατιμέλητο look, βρίζει για την έλλειψη κλιματισμού, αποκαλώντας μαλάκες τους υπεύθυνους της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε., ενώ στο απέναντι κάθισμα μια Αλβανίδα γελάει τρανταχτά επειδή - λέει - στη χώρα της δεν είχαν ποτέ μετρό, ούτε κλιματισμό, προξενώντας έτσι τον θυμό της τσαμπουκαλεμένης ξανθιάς μαζί με την κατάρα της εν είδει διάγνωσης ότι τάχα μου θα πεθάνουμε όλοι εκεί μέσα από ασφυξία. Στην αποβάθρα πλέον του Συντάγματος προς Εθνική Άμυνα ακούγεται μια φωνή από το μεγάφωνο: Όποιος είναι γιατρός εντός του σταθμού να προσέλθει άμεσα στην αποβάθρα προς Δουκίσσης Πλακεντίας. Σηκώνω το κεφάλι, κοιτάζω απέναντι και βλέπω κόσμο μαζεμένο πάνω από το σωριασμένο σώμα ενός άντρα, θά 'ταν-δε θά 'ταν 50 ετών. Από το χλωμό του πρόσωπο και το χέρι τυλιγμένο στο στήθος, καταλαβαίνω πως έπαθε πιθανότατα οξύ έμφραγμα. Θέλω να πηδήξω στο κενό μεταξύ της αποβάθρας, να περάσω απέναντι και να υποδείξω σε όλους αν έχουν ασπιρίνη να του χώσουν μία στο στόμα, έστω την ύστατη στιγμή, μα συνειδητοποιώ πως το ίδιο γίνεται αν μπήξω μια φωνή μονάχα χωρίς ταρζανιές, πράγμα που τελικά δεν κάνω, εφόσον τρομάζω στην ιδέα ότι ο άνθρωπος αυτός πέθανε τόσο άδοξα, περιμένοντας το τραίνο, και κατόπιν θυμώνω, ενθυμούμενος την ατάκα-κατάρα της ξανθιάς στην πρώτη διαδρομή που έριξε την κατάμαυρη ενέργεια της μέσα στον χώρο σαν τον Χάρο που θέλει τουλάχιστον μία ψυχή στην καθισιά του. Το συγκεκριμένο περιστατικό μου γάμησε την ψυχολογία βραδυάτικα. Πήγα απ' το προβάδικο της Μεσογείων να τραβήξω την πρόβα της Λένας με το team της, εν όψει της συναυλίας της ερχόμενης Δευτέρας στη Θεσσαλονίκη, μα η κάμερα δε χρησιμοποιήθηκε πάνω από πέντε λεπτά. Ξαναείδα μετά από πολύ καιρό τον Στράτο στην κιθάρα, τον Vlastur στο μπάσο, τον Στέργιο στα πλήκτρα και τον Τσίκο στα ντραμς, αλλά συμπεριφέρθηκα σα να ήμασταν μαζί και χθες τέτοιαν ώρα. Ούτε η παιγνιώδης διάθεση του Παλαμίδα σε απόλυτη σύμπλευση μ' αυτήν του Στέργιου μπόρεσαν να φτιάξουν τη δική μου.

Η μόνη χαρά που πήρα ήταν που είδα τη Λένα εμφανώς αδυνατισμένη, λόγω της αυστηρής δίαιτας, την οποία συνεχίζει σθεναρά με τη συμβολή της Βικτώριας, σε πλήρη αντίθεση με την περσινή καλοκαιρινή δική μας συμβίωση επί ένα μήνα, όπου τσακίσαμε τα παγωτά και τα πακεταρισμένα κινέζικα γεύματα. Το γαλάζιο βλέμμα της τείνει να γίνει ίδιο μ' αυτό του κοριτσιού εποχής Σαμποτάζ και Γκάλοπ. Δουλεύει πολύ αυτόν τον καιρό η Λένα ένα ολοκαίνουργιο project με τις μελωδίες της να αναβλύζουν κυριολεκτικά από το πιάνο και οι ποιητές του κόσμου όλου, Έλληνες και ξένοι, παραμερίζουν για να περάσει. Τι ήταν κιόλας να πιάσουμε κουβέντα για την καινούργια χούντα που μπροστά της ωχριά εκείνη της επταετίας; Ένα πέρασμα από την πλατεία Συντάγματος μετά την πρόβα της Λένας μού έφερε κι άλλη μιζέρια, λες και δε μού 'φτανε η ήδη υπάρχουσα. Που πήγαν όλοι και σκόρπισαν; Τώρα δηλαδή που ειμ' εγώ κάθε μέρα εκεί, οι άλλοι φεύγουν; Τι διάολο, ανθρωποδιώκτη έχω; Τέλος πάντων, ας μην επεκταθώ κι ας συμμαζέψω τον λογισμό μου, εφόσον αύριο στις 20.00 το βράδυ πριν την καθιερωμένη συνέλευση θα τραγουδήσει η Μαρίζα Κωχ, κατόπιν λαϊκού αιτήματος απ' αυτούς που τη συνάντησαν εκεί τις προάλλες κατά τη συναυλία του Αγγελάκα. Κι εγώ τώρα δεν ξέρω για ποιο λόγο τράβηξα μέχρι το ανοιχτό ζαχαροπλαστείο της Φιλολάου και μόλις καταβρόχθισα δύο παραγεμισμένους μπακλαβάδες...