ο-τάσος-καραντής-τα-hot-dogs-η-ριτάρα-&-ο-καβάφης-της-καίτης-γαρμπή

Προχθές στο καφέ του Metropolis βρέθηκα με καλούς φίλους από το μουσικοδημοσιογραφικό συνάφι. Μεταξύ τους ήταν και ο Τάσος Καραντής, στον οποίο είχα δώσει πρόσφατα συνέντευξη περί του ιστολογίου μου για το ηλεκτρονικό μουσικό περιοδικό http://www.e-orfeas.gr/ Νομίζω πως χρωστάω μία παρουσίαση στον εν λόγω συνάδελφο, κυρίως σε ανθρώπινο-προσωπικό επίπεδο. Ο Καραντής άφησε την έδρα του, τη Σαλαμίνα, πήρε ένα ferry-boat κι έφτασε στο κέντρο της Αθήνας για να μας συναντήσει. Θεώρησα εξ αρχής τιμητικό και ευγενές το email του ότι θέλει να έρθει για να γνωρίσει από κοντά τους bloggers που παρουσίασε στη στήλη του. Αυτός ο τύπος, λοιπόν, λίγο μεγαλύτερος μου ηλικιακά, μ' ένα σπινθηροβόλο βλέμμα που σε πουλάει και σ' αγοράζει- όπως λέγαν' οι παλιοί- έχει μια καθαρά βιωματική σχέση με το λαϊκό τραγούδι. Ο Καραντής, χωρίς να είναι Μπαλαχούτης, δηλαδή ένας εμμονικός μελετητής της σχολής Καζαντζίδη και των συμπαραμαρτούντων (ας μη μιλάω εγώ καλύτερα για εμμονές στη μουσική), ανακαλεί συχνά στη μνήμη του τα περάσματα του απ' όλα τα λαϊκά μαγαζιά με καλλιτέχνες που κάποτε, στα 80s, έκαναν θραύση, σήμερα όμως θα θεωρούνταν απλά σκυλάδες ή cult οι περισσότεροι. Ακούγοντας τον να μιλάει για ιστορίες με τον Στράτο Διονυσίου, την Άντζελα Δημητρίου στο ξεκίνημα της, τον ΛΕ.ΠΑ. (αυτός, sorry, αλλά δεν τρώγεται με τίποτα...), τον Θέμη Αδαμαντίδη, τον Γιώργο Μαργαρίτη και άλλους εκπροσώπους του τραγουδιού της πίστας, θυμήθηκα την ατάκα του Δημήτρη Πουλικάκου: Οι σκύλοι, αν μη τι άλλο, είναι ορίτζιναλ και δεν κουβαλάνε την κλαψομουνίαση των έντεχνων. Αφενός Πουλικάκος ειν' αυτός, αφετέρου δε χρειάζεται να τα ισοπεδώνουμε και όλα σ' αυτή τη ζωή. Μοιραία ανέσυρα κι εγώ απ' τον σκληρό δίσκο της δικής μου μνήμης ιστορίες από τα γυρίσματα της σειράς ντοκιμαντέρ για το λαϊκό τραγούδι. Τότε που τσεκάριζα τη λαϊκότητα των λαϊκών καλλιτεχνών μας, όση ώρα ο Μπαλαχούτης τους αντιμετώπιζε σαν τους θεούς του, από το τι είδους κέρασμα θα έκαναν στο συνεργείο που μπουκάρισε στην οικία τους. Ο Μιχάλης Μενιδιάτης, θυμάμαι, συνεχώς παρότρυνε τη συμπαθέστατη, αρκετά νεότερη απ' τον ίδιο, σύζυγο του να ανανεώνει τους δίσκους με τους καφέδες, τα κέικ και τα κουλουράκια. Ο Γιώργος Μαργαρίτης μας είχε χαρίσει μπουκαλάκια με φυσικό μεταλλικό νερό από τη γενέτειρα του, τα Τρίκαλα (σχεδόν σουρεαλιστής ο δημοφιλής αοιδός)! Ο Χρήστος Νικολόπουλος μας είχε προσφέρει καφέ φίλτρου - τον είχαμε πετύχει στο στούντιο εν ώρα δουλειάς τον άνθρωπο. Καφέ μας είχε σερβίρει και ο Μίκης Θεοδωράκης διά της οικονόμου του, ενώ ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μας είχε προτείνει να πιούμε ουίσκι, κάτι που εγώ τουλάχιστον αρνήθηκα ευγενικά, αφού με το αλκοόλ έχω κόψει δεσμούς από το 2006. Ο πρόσφατα αποθανών Γιάννης Καραμπεσίνης, ένας απ' τους γλυκύτερους λαϊκούς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου, έμοιασε να σπάει τη μοναξιά του, κερνώντας μας ένα σωρό ασύμβατα μεταξύ τους καλούδια: φυστίκια, ουίσκι, σοκολάτα και παστέλια. Ο δε Σπύρος Ζαγοραίος ούτε θυμάμαι τώρα τι μας είχε κεράσει στο μαγαζί του στο Αιγάλεω, αφού είχαμε ρίξει όλοι χοντρό κλάμα με την αφήγηση του για το πως έχασε το χέρι του προπολεμικά. Η κορυφαία στιγμή ήταν όμως στην οικία της συχωρεμένης της Δούκισσας: Μπαίνουμε μέσα καμιά δεκαριά άτομα, ήταν μεσημέρι και στο τραπέζι της υπήρχε ένα αχνιστό στοιφάδο! Πεινάτε; με ρώτησε, βλέποντας μάλλον το καρφωμένο βλέμμα μου στο φαΐ. Πολύ, κυρία Δούκισσα, αλλά όπου νά 'ναι φέρνει φαγητό η παραγωγή...της απάντησα. Σας παρακαλώ, κοπιάστε - είπε - και χωρίς δεύτερη σκέψη, ως γνωστό κοιλιόδουλο ον που ήμουν, όση ώρα οι άλλοι έστηναν τα φώτα και τις χρωματιστές ζελατίνες, εγώ είχα στρογγυλοκαθίσει στο τραπέζι και άλλαζα τα φώτα στο φαΐ της γυναίκας! Τι κάφρος που υπήρξα! Για να ξαναγυρίσω στον Τάσο Καραντή, μάλλον την καταβρήκε κι αυτός με τις δικές μου ιστορίες για τους λαϊκούς καλλιτέχνες, όπως και η υπόλοιπη παρέα. Τους υπενθύμισα ακόμη ένα ωραίο άρθρο του στιχουργού Γιώργου Παυριανού - νομίζω, στην ATHENS VOICE ήταν - για τη φίλη του, Ρίτα Σακελλαρίου. Είχε, λέει, μόλις κυκλοφορήσει το διαβόητο Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα και ο Παυριανός, θέλοντας να επαναλάβει το σουξέ, πήγε να της δώσει στίχους που μιλούσαν για λεβέντες, τσολιάδες και κάτι τέτοια. Παίρνει η Ριτάρα το χαρτί, διαβάζει τους στίχους και γυρνάει και λέει στον Παυριανό: Καλά, όλες τις μαλακίες εγώ θα τις λέω; Τελικά το χιούμορ είναι ο καλύτερος δείκτης ευφυίας για τον άνθρωπο, δεν σηκώνω κουβέντα επ' αυτού! Σε κάποια φάση, καθώς η κουβέντα πια είχε γίνει...παιδική χαρά, ο Καραντής θεώρησε σωστό να με ενημερώσει πως ναι μεν ελκύεται από τους σκυλάδες, έχει μελετήσει πολύ όμως την Κατερίνα Γώγου και τον Μίλτο Σαχτούρη. Τον πίστεψα! Άλλωστε, προσέχοντας κανείς τις ερωτήσεις που θέτει ως δημ/φος, αντιλαμβάνεται πως έχει σφαιρικές γνώσεις περί ελληνικού τραγουδιού, λαϊκού και μη. Ευτυχώς πάντως που σύντομα καταλάβαμε την αδυναμία ένταξης της μακαρίτισσας της Γώγου στο concept της συνάντησης μας, οπότε το γυρίσαμε στην Καίτη Γαρμπή και τη συνεργασία της με τον Νίκο Αντύπα. Έχετε ακούσει το νέο cd της Γαρμπή; μας ρώτησε ο Τάσος. Ε, όχι, ρε Τάσο ν' αγοράσω και Γαρμπή μεσ' στην κρίση - πετάχτηκα πρώτος εγώ - θα ήταν too much, δε νομίζεις; Λίγο αργότερα θα μας ενημέρωνε για την καβαφική αφιέρωση της Καιτούλας προς τον συνθέτη της, αφήνοντας μας εμβρόντητους! Για του λόγου το αληθές: Τι να πω, θ' ακούσω το cd της Καίτης Γαρμπή με τον Νίκο Αντύπα και ίσως επανέλθω, παρ' όλο που φαντάζομαι πως θα είναι τα τραγούδια τους. Ή μάλλον ας πω πόσο χάρηκα που γνώρισα από κοντά τον συνάδελφο Τάσο Καραντή και πως με έκανε άθελα του να ψάχνω αυτή την ώρα να βρω κάνα καταχωνιασμένο cd της Πίτσας Παπαδοπούλου και της Χαρούλας Λαμπράκη. Ωστόσο, από αλκοόλ δεν παίζει σταγόνα εδώ στο σπίτι!