με-τον-ηλεκτρικό-σιδηρόδρομο

Καθώς ο ηλεκτρικός περνούσε από τον Άγιο Νικόλαο στα Πατήσια σκεφτόμουν πως δεν αξίζει να ζεις σε μια τόσο άσχημη πόλη, ως επέκταση της γενικής εγχώριας ασχήμιας. Ζήλεψα τους ορεσείβιους χωριάτες των βαυαρικών και των ελβετικών άλπεων με τα κοκκινισμένα μάγουλα, τα κορίτσια τους με το κάτασπρο δέρμα και τους κάδους με το αγελαδίσιο γάλα. Αυτοί τουλάχιστον ζουν καλά εκεί, μακρυά απ' την ευμάρεια των καλοστημένων δυτικών κοινωνιών τους.
Το πρεζάκι που μπήκε στο βαγόνι για να πουλήσει χαρτομάντιλα - καλοκαιριάτικα; λάθος του, ποιος συναχώνεται τέτοιαν εποχή; - ήταν πολύ πρωτότυπη περίπτωση. Μιλούσε άψογα ελληνικά και διέθετε ρητορική, μαζί με πειθώ, αφού τουλάχιστον τρεις συνταξιδιώτες αγόρασαν. Ήμουν στην ηρωίνη, καλοί μου κύριοι και κυρίες - έλεγε - για πέντε χρόνια, μα τώρα είμαι έξι μήνες καθαρός. Το ξέρω, είναι δυσάρεστο να σας τα λέω όλα αυτά πάνω από τα κεφάλια σας, όμως κάπως πρέπει να ζήσω κι εγώ...Φαινόταν πράγματι καθαρός. Είχε δέρμα και βλέμμα υγιές, όπως και μιαν αρτιότητα στην άρθρωση των λόγων του. Το παράκανε, ωστόσο, με τα παρακάλια κι έτσι, σαν ήρθε προς το μέρος μου, του είπα πολύ απλά ότι καλά το πήγαινε, αλλά τό 'χασε στην πορεία. Φυσικά δεν αγόρασα, κυρίως γιατί ο σάκος που κουβαλάω μονίμως πάνω μου είναι γεμάτος αχρησιμοποίητα χαρτομάντιλα, τριμμένα περιοδικά και άδεια κουτιά χαπιών. Αν πούλαγε στυλό, λόγου χάριν, θα τού 'χα αγοράσει μία πεντάδα τουλάχιστον.

Από τα χαραγμένα τζάμια του βαγονιού άφησα το βλέμμα να λιαστεί, περιπλανόμενο σε τοίχους με ξενόγλωσσα γκράφιτι, μπαλκόνια με μπουγάδες, τιγκαρισμένους σκουπιδοτενεκέδες και εκκλησίες με βρώμικους τοίχους. Μόνο οι τελευταίες μού υπενθύμισαν ότι δεν βρίσκομαι σε καταυλισμούς του Κουρδιστάν. Το κινητό μου χτύπησε και ήταν ο Δημήτρης Μανιάτης από τα ΝΕΑ. Κλείνει το Τριανόν, με πληροφόρησε, και μου ζήτησε δυο λόγια για το άρθρο της Ζωής Λιάκα στην εφημερίδα. Τι περίεργο! Χθες συνάντησα τυχαία τον Λεωνίδα, τον ιδιοκτήτη του Τριανόν, κι όταν τον ρώτησα Πως πάει;, αρκέστηκε σ' ένα ξερό Πως να πάει; Μετά τον έπιασε μια έντονη θυμηδία, εκεί, στο πόδι, μιλώντας μου για τις συναυλίες που έλαβαν χώρα στον ιστορικό κινηματογράφο του με αφορμή τα ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ και το Κύτταρο. Σήμερα κατάλαβα που οφειλόταν αυτή η θυμηδία του Λεωνίδα και πόση αξιοπρέπεια είχε μέσα στη θλίψη του. Σύστησα στον Μανιάτη να μην αναφερθούμε στις δικές μου πρεμιέρες στο Τριανόν της Πατησίων και Κοδριγκτώνος, αλλά σε πιο ουσιώδη πράγματα, όπως στις Κυριακές Λογοτεχνίας και Μουσικής που συνδιοργάνωναν το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η Ορχήστρα των Χρωμάτων (σάμπως υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι δύο συγκεκριμένοι πολιτιστικοί φορείς;), καθώς και στο γεγονός πως από τα αφιερώματα του πρωτογνωρίσαμε δημιουργούς σαν τον Μπέλα Ταρ, χωρίς να παρακάμπτω βέβαια τις πρεμιέρες των ταινιών όλων των φίλων και συναδέλφων. Κρίμα, πολύ κρίμα...

Μεταξύ Πατησίων και Περισσού, η φευγαλέα θέα ενός νεκροταφείου παραδόξως με ανακούφισε. Ίσως ήταν η τοποθεσία, το έξω απ' την πόλη, το μακρυά απ' τα απαράδεκτα κτίρια, τα δροσερά κυπαρίσσια, τα μνήματα όλα στο ίδιο ύψος, τα σκαλισμένα ονοματεπώνυμα των ανθρώπων που δεν είχαν καμία σημασία εκεί μέσα. Σα να είδα μία ορχήστρα κλασικής μουσικής με τα μέλη της σκορπισμένα ανάμεσα στους τάφους να παίζουν υπερμεγέθη μουσικά όργανα - εικόνα από Μπρατισλάβα του 1987 στην Αθήνα του 2011.

Στην οικία της Μελίνας Σιδηροπούλου, όπου και ο τελικός προορισμός μου, μαζί της και μαζί με τον ικανότατο bananioti είδαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες λίγο πριν το official site στη μνήμη του αδερφού της, Παύλου, κάνει την πρώτη διαδικτυακή του εμφάνιση. Φωτογραφίες, στίχοι, εργογραφία, ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής που μοιάζουν σανίδες ναυαγίου αναφορικά με την έκπτωση - πτώση των πάντων στους καιρούς μας. Προβλεπόμενη ημερομηνία ανάρτησης του site είναι η 27η Ιουλίου, η μέρα που γεννήθηκε ο Παύλος Σιδηρόπουλος πριν από 63 χρόνια.