Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

με-τον-ηλεκτρικό-σιδηρόδρομο

Καθώς ο ηλεκτρικός περνούσε από τον Άγιο Νικόλαο στα Πατήσια σκεφτόμουν πως δεν αξίζει να ζεις σε μια τόσο άσχημη πόλη, ως επέκταση της γενικής εγχώριας ασχήμιας. Ζήλεψα τους ορεσείβιους χωριάτες των βαυαρικών και των ελβετικών άλπεων με τα κοκκινισμένα μάγουλα, τα κορίτσια τους με το κάτασπρο δέρμα και τους κάδους με το αγελαδίσιο γάλα. Αυτοί τουλάχιστον ζουν καλά εκεί, μακρυά απ' την ευμάρεια των καλοστημένων δυτικών κοινωνιών τους.
Το πρεζάκι που μπήκε στο βαγόνι για να πουλήσει χαρτομάντιλα - καλοκαιριάτικα; λάθος του, ποιος συναχώνεται τέτοιαν εποχή; - ήταν πολύ πρωτότυπη περίπτωση. Μιλούσε άψογα ελληνικά και διέθετε ρητορική, μαζί με πειθώ, αφού τουλάχιστον τρεις συνταξιδιώτες αγόρασαν. Ήμουν στην ηρωίνη, καλοί μου κύριοι και κυρίες - έλεγε - για πέντε χρόνια, μα τώρα είμαι έξι μήνες καθαρός. Το ξέρω, είναι δυσάρεστο να σας τα λέω όλα αυτά πάνω από τα κεφάλια σας, όμως κάπως πρέπει να ζήσω κι εγώ...Φαινόταν πράγματι καθαρός. Είχε δέρμα και βλέμμα υγιές, όπως και μιαν αρτιότητα στην άρθρωση των λόγων του. Το παράκανε, ωστόσο, με τα παρακάλια κι έτσι, σαν ήρθε προς το μέρος μου, του είπα πολύ απλά ότι καλά το πήγαινε, αλλά τό 'χασε στην πορεία. Φυσικά δεν αγόρασα, κυρίως γιατί ο σάκος που κουβαλάω μονίμως πάνω μου είναι γεμάτος αχρησιμοποίητα χαρτομάντιλα, τριμμένα περιοδικά και άδεια κουτιά χαπιών. Αν πούλαγε στυλό, λόγου χάριν, θα τού 'χα αγοράσει μία πεντάδα τουλάχιστον.

Από τα χαραγμένα τζάμια του βαγονιού άφησα το βλέμμα να λιαστεί, περιπλανόμενο σε τοίχους με ξενόγλωσσα γκράφιτι, μπαλκόνια με μπουγάδες, τιγκαρισμένους σκουπιδοτενεκέδες και εκκλησίες με βρώμικους τοίχους. Μόνο οι τελευταίες μού υπενθύμισαν ότι δεν βρίσκομαι σε καταυλισμούς του Κουρδιστάν. Το κινητό μου χτύπησε και ήταν ο Δημήτρης Μανιάτης από τα ΝΕΑ. Κλείνει το Τριανόν, με πληροφόρησε, και μου ζήτησε δυο λόγια για το άρθρο της Ζωής Λιάκα στην εφημερίδα. Τι περίεργο! Χθες συνάντησα τυχαία τον Λεωνίδα, τον ιδιοκτήτη του Τριανόν, κι όταν τον ρώτησα Πως πάει;, αρκέστηκε σ' ένα ξερό Πως να πάει; Μετά τον έπιασε μια έντονη θυμηδία, εκεί, στο πόδι, μιλώντας μου για τις συναυλίες που έλαβαν χώρα στον ιστορικό κινηματογράφο του με αφορμή τα ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ και το Κύτταρο. Σήμερα κατάλαβα που οφειλόταν αυτή η θυμηδία του Λεωνίδα και πόση αξιοπρέπεια είχε μέσα στη θλίψη του. Σύστησα στον Μανιάτη να μην αναφερθούμε στις δικές μου πρεμιέρες στο Τριανόν της Πατησίων και Κοδριγκτώνος, αλλά σε πιο ουσιώδη πράγματα, όπως στις Κυριακές Λογοτεχνίας και Μουσικής που συνδιοργάνωναν το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και η Ορχήστρα των Χρωμάτων (σάμπως υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι δύο συγκεκριμένοι πολιτιστικοί φορείς;), καθώς και στο γεγονός πως από τα αφιερώματα του πρωτογνωρίσαμε δημιουργούς σαν τον Μπέλα Ταρ, χωρίς να παρακάμπτω βέβαια τις πρεμιέρες των ταινιών όλων των φίλων και συναδέλφων. Κρίμα, πολύ κρίμα...


Μεταξύ Πατησίων και Περισσού, η φευγαλέα θέα ενός νεκροταφείου παραδόξως με ανακούφισε. Ίσως ήταν η τοποθεσία, το έξω απ' την πόλη, το μακρυά απ' τα απαράδεκτα κτίρια, τα δροσερά κυπαρίσσια, τα μνήματα όλα στο ίδιο ύψος, τα σκαλισμένα ονοματεπώνυμα των ανθρώπων που δεν είχαν καμία σημασία εκεί μέσα. Σα να είδα μία ορχήστρα κλασικής μουσικής με τα μέλη της σκορπισμένα ανάμεσα στους τάφους να παίζουν υπερμεγέθη μουσικά όργανα - εικόνα από Μπρατισλάβα του 1987 στην Αθήνα του 2011.

Στην οικία της Μελίνας Σιδηροπούλου, όπου και ο τελικός προορισμός μου, μαζί της και μαζί με τον ικανότατο bananioti είδαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες λίγο πριν το official site στη μνήμη του αδερφού της, Παύλου, κάνει την πρώτη διαδικτυακή του εμφάνιση. Φωτογραφίες, στίχοι, εργογραφία, ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής που μοιάζουν σανίδες ναυαγίου αναφορικά με την έκπτωση - πτώση των πάντων στους καιρούς μας. Προβλεπόμενη ημερομηνία ανάρτησης του site είναι η 27η Ιουλίου, η μέρα που γεννήθηκε ο Παύλος Σιδηρόπουλος πριν από 63 χρόνια.

20 σχόλια:

ασωτος γιος είπε...

την καλημερα μου, λυπηθηκα για το Τριανον,
εχω δει απειρα εργα εκει , έμενα παντα κοντα κυψελη εξαρχεια βικτωρια...
Ηταν η συνηθεια μας με τον κολητο μεσοβδομαδα να παμε να δουμε καμια ταινια

a spoonful of inspiration είπε...

διάχυτη η μελαγχολία του...αστικού μας κενού ή έστω μεσόκενου. κάπως έτσι σκέφτομαι και εγώ μέσα στον ηλεκτρικό...
καλημέρες :)

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Εγώ πάλι μέσα στον ηλεκτρικό κάνω τα ωραιότερα μου ταξίδια. Τόσα βλέμματα γύρω μου , ανακαλύπτω μερικά μεγαλειώδη και τα κρατάω ισόβια. Αλήθεια έχω δει τα ωραιότερα βλέμματα στη ζωή μου μέσα στον ηλεκτρικό. Αντώνη θα ξανανταμώσουμε ελπίζω σε καμμιά συναυλία. Έχε γεια...ανησύχησα λίγο που έλειψες, ελπίζω όλα καλά.

Τα μαντηλάκια γι αυτούς που δακρύζουν πολύ, πιστεύω έπρεπε να πάρεις.

BOSKO είπε...

ασωτος γιος...
μια απ' τα ίδια.
τα καλύτερα μου χρόνια πέρασα στο Τριανόν και ως κιν/φιστής και ως σινεφίλ. Κρίμα...

BOSKO είπε...

Δανάη...
σαν και μένα κι εσύ σε αντίθεση με τον φίλο μας τον Φώτη που βλέπει τη φωτεινή πλευρά του Ηλεκτρικού

BOSKO είπε...

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ...
έλειψα λίγο, ναι, γιατί μας φάγαν' πάλι τα Ωνάσεια. Η μάνα μου διαγνώστηκε με σοβαρή ισχαιμία του μυοκαρδίου, μια και της έγινε μονό bypass (δεν την έπαιρνε για τριπλό, όπως είχε σχεδιαστεί). Το μόνο καλό, όπως είπαν οι γιατροί, είναι ότι το μυοκάρδιο της βρίσκεται σε εντυπωσιακά άριστη κατάσταση, λόγω του ότι δεν πέρασε κανένα έμφραγμα. Συνεπώς, θα της χορηγηθεί νέα φαρμακευτική αγωγή και περιμένουμε τον γιατρό της που λείπει σε άδεια. Άσ' τα, ρε Φώτη, έχουμε κουραστεί πολύ κι εγώ κι εκείνη, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι αντιμετωπίσιμη η κατάσταση. Έξω είναι η γυναίκα, μια χαρά δείχνει (φτου-φτου), πέραν κάποιας μικροστηθάγχης που την πιάνει μόνο όταν κουραστεί πολύ. Τι να πω...
Για όλα αυτά, λοιπόν, δυστυχώς δε μπορώ να δω, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, κανένα ελκυστικό βλέμμα μεσ' στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο:-))

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ είπε...

Περαστικά ...
Πολύ κουραστικά κατανοώ...
Δεν ξέρω παρά μόνο να ελπίζω για το καλύτερο στις περιπτώσεις αυτές...
Μην χάσεις την πίστη σου σ αυτό το "καλύτερο" ...

a spoonful of inspiration είπε...

Αντώνη εύχομαι να είναι για άλλη μια φορά περαστικά όλα αυτά. Είναι πολύ ψυχοφθόρα σίγουρα αυτά τα πράγματα, οπότε καλή σου δύναμη...εγώ στο τρένο μελαγχολώ λιγάκι, αλλά μ'αρέσει κιόλας και αυτό που με τρελαίνει είναι, μετά το σούρουπο όταν νυχτώνει και τα φώτα της πόλης απ έξω αποκτούν αυτό το φευγαλέο μπλε ηλεκτρικό χρώμα, να χαζεύω σε αυτό το φόντο, τους αντικατοπτρισμούς των υπέροχων βλεμμάτων και μορφών, που λέει και ο Φώτης, στο τζάμι του παραθύρου.

BOSKO είπε...

ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ...
σωστά μιλάς κι ευτυχώς δεν την χάνω εύκολα την πίστη μου στο καλύτερο. Σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα με τρεις αρτηρίες 99% βουλωμένες και πάλι το γλίτωσε το έμφραγμα. Τώρα που το ένα αγγείο δουλεύει ρολόι, όπως λένε πάντα οι γιατροί, φαντάσου πόσο αναζωογονήθηκε η καρδιά της. Έχει πρόβλημα, πάντως, και πρέπει να πάρει νέα αγωγή. Για να δούμε...
σ' ευχαριστώ, Φώτη

* συμπέρασμα: έχω γίνει εξπέρ στα καρδιολογικά, επ' αυτού δε χωράει αμφιβολία καμία:-))

BOSKO είπε...

Δανάη...
εγώ πάλι, για ν' αλλάξουμε λίγο και θέμα, φεύγοντας απ' τα καρδιολογικά, είχα να μπω πολλά χρόνια σε τραίνο και μετρό, λόγω κλειστοφοβίας. Κι επειδή όλα αυτά είναι ψυχολογικά, ξαφνικά ξεπεράστηκαν οι φοβίες μου και τώρα κυκλοφορώ κανονικά όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος.

a spoonful of inspiration είπε...

α καλά,άστο κατάλαβα. και εμένα με πιάνουν κάτι τέτοια κλειστο-αγοραφοβικά κατά καιρούς. σε τίγκα μετρό-τρένο δε μπαίνω εύκολα. περιμένω το επόμενο! χαίρομαι όμως που τώρα είσαι οκ. μη ξεχάσεις να μου στείλεις το μειλ σου εεε;!!
υ.γ. θα δω τη Δανάη (Παναγιωτοπ.) το απόγευμα- θα της μεταφέρω (δε σε ρωτάω καν, χαχα!) τους χαιρετισμούς σου :))

BOSKO είπε...

Δανάη...
μόνο χαιρετισμούς;
μην ξεχάσεις να μου τη φιλήσεις τη Δανάη μας:-))

despinach. είπε...

τα τρένα & οι σταθμοί μελαγχολούν γιατί ακόμα & φεύγοντας, επιστρέφουμε με το ίδιο τρένο στην...αφετηρία...

ελπίζω να σου έφτιαξα τη διάθεση με τον κυνισμό μου! :p

logia είπε...

μόνο το Τριανόν κλείνει;
και ορχήστρες κλείνουν...
και λυπάμαι για κάθε τι που κλείνει
και για τον Παύλο που έφυγε νωρίς
και θυμάμαι εκείνες τις αξέχαστες βραδυές στο Ροντεο επί ΜΟΥΣΥΝΚΑ
με τον Θοδωρή και τον Νίκο
και τον Παύλο και τον Νικόλα και τον Λύτη
αει σιχτιρ τι με έπιασε τώρα...

BOSKO είπε...

despinach. ...
όχι, δε με ψυχοπλάκωσε καθόλου η διαπίστωση σου. Τό 'χω σκεφτεί κι εγώ, αυτή που μετράει όμως- αν τελικά μετράει- είναι η διαδρομή!

BOSKO είπε...

logia...
θυμηδία-νοσταλγία σ' έπιασε σαν και τον Λεωνίδα τις προάλλες.
και σινεμά κλείνουν, και ορχήστρες κλείνουν, και Φεστιβάλ Αθηνών δεν ξέρουμε αν θα γίνει του χρόνου...
λέω να έρθω στο Ηρώδειο στον Mahler, πάντως:-))

logia είπε...

να έρθεις
εμείς, σου εγγυώμαι, θα τα δώσουμε όλα!!!!

despinach. είπε...

ναι μετράει κυριολεκτικά κ μεταφορικά & καλό είναι να την απολαμβάνουμε χωρίς να λέμε μα πότε θα φτάσουμε εδώ (που λέει κι ο Αγγελάκας)! :)

όταν ταξιδεύω χαίρομαι τη διαδρομή, κι ας την έχω κάνει χίλιες φορές...όταν φτάνεις κάπου μπορεί κ να...απομυθοποιήσεις (όχι ότι είναι κακό πάντα) πράγματα!

περεπιπτόντως σκεφτόμουν να πάω επίσης Ηρώδειο, το είχα δει στο Facebook, αλλά μηπως δεν προλάβω φθηνό εισητήριο τελευταία στιγμή...τεσπα δεν είναι σίγουρο, γιατί θα βρεθώ με φίλη πρωτύτερα...
καλά να περάσεις κ να πας να μας πεις...
ο Μάλερ απρόοπτος -παράξενος... αγαπημένες συμφωνίες η πέμπτη και η πρώτη!

να περνάς έτσι όμορφα! :) φιλιά στην αρχόντισσα μάνα σου!!

BOSKO είπε...

logia...
νομίζω ότι θα είμαι εκεί κατά 90% και θα σου τηλεφωνήσω μετά (εννοείται όχι την ώρα που θα παίζεις και μόνο αν βρω πάλι το τηλ. σου)
καλή επιτυχία & να το χαρείτε/χαρούμε όλοι!

BOSKO είπε...

despinach. ...
σ' ευχαριστώ, Δεσποινάκι, για τα καλά σου λόγια και τις ευχές.
κι εγώ μόνο αν καταφέρω να βρω πρόσκληση θα πάω, δυστυχώς- μη λέμε τα ίδια- δεν παίζει φράγκο...
ελπίζω, λοιπόν, να βρεθούμε στο Ηρώδειο και πάλι:-))
λατρεμένος ο Mahler, μου βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία, αλλά και μια γόνιμη decadence, ο πλούτος της μουσικής του!