η-24ωρη-παράταση-της-τραγικής-ζωής-ενός-απόκληρου

Η ταινία Όσλο 31 Αυγούστου, που συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του τελευταίου φεστιβάλ Κανών, αποτελεί σύγχρονο remake της Φλόγας που τρεμοσβήνει του Λουί Μαλ. Παρακολουθούμε την ιστορία του 34χρονου Άντερς που βγαίνει από το κέντρο αποτοξίνωσης και επιστρέφει στο Όσλο, ξεκινώντας ουσιαστικά από το μηδέν για να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Τα πράγματα όμως δεν είναι ρόδινα: οι συγγενείς και οι φίλοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους, παρ' όλη την αγάπη τους προς το πρόσωπο του, οι γονείς του ετοιμάζονται να πουλήσουν το πατρικό του, ο ίδιος αδυνατεί να βρει δουλειά λόγω του παρελθόντος και κάθε τόσο αφήνει φωνητικά μηνύματα στο κινητό της πρώην του, που δε βγαίνει πια στο τηλέφωνο. Όλα αυτά συμβαίνουν από το πρωί της 30ης Αυγούστου σε μια περιπλάνηση του Άντερς στο κέντρο της νορβηγικής πρωτεύουσας. Μέχρι το ξημέρωμα της 31ης Αυγούστου, δηλαδή στη διάρκεια ενός 24ώρου, ο άτυχος νέος άνδρας θα συνειδητοποιήσει πως τέτοια ζωή δεν αξίζει να τη ζει κανείς. Θα ψωνίσει μια μεγάλη ποσότητα ηρωίνης με λεφτά που έκλεψε από τους καλεσμένους σ' ένα πάρτι, θα βγει στα μπαρ και θα μεθύσει με φίλους και στο τέλος θα πάει για τελευταία φορά στο πατρικό του, όπου και θα σουτάρει τη μοιραία ένεση. Η ταινία του Γιόακιμ Τρίερ ξεκινάει και τελειώνει με δύο απόπειρες αυτοκτονίας του ήρωα: η πρώτη δίχως αποτέλεσμα και η δεύτερη επιτυχημένη. Μας προϊδεάζει έτσι για τη μαύρη ψυχολογία του, παρουσιάζοντας όλο το οδοιπορικό του στο φωτεινό Όσλο σαν μία τελευταία 24ωρη παράταση που έδωσε ο ίδιος στη βασανισμένη του ύπαρξη. Γι' αυτό και καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ, ο Άντερς αποφαίνεται στωικός, ήρεμος και συμπαθής, έχοντας πάρει μιαν ειλημμένη τραγική απόφαση. Επιπλέον, το Όσλο 31 Αυγούστου θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως σχόλιο για τον κοινωνικό ρατσισμό - στιγματισμό απέναντι στους τοξικομανείς. Όμως ο Τρίερ, ο λιγότερο διάσημος από τον Δανό ομόλογό του, σκηνοθέτης, δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Στο επίκεντρο του βρίσκονται, μέσω του πρωταγωνιστή του, οι απόκληροι αυτού του κόσμου, όσοι θεωρούν τους άλλους ανθρώπους, τους ευτυχισμένους, ηλίθιους, όπως εξομολογείται ο Άντερς σε συγγενικό του πρόσωπο στην αρχή της ταινίας. Εν ολίγοις, το Όσλο 31 Αυγούστου συγκλονίζει με την απλή στρωτή του αφήγηση, περιέχει σε μικρές δόσεις όλες τις απογοητεύσεις του 21ου αι. και εντέλει βλέπεται σαν ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για τη μοναξιά, τη δυσκολία του να είναι κανείς περιθωριακός, τη θανατολαγνεία και φυσικά την απέλπιδα αναζήτηση της αγάπης. Μια εξαιρετική, ευαίσθητη και συγκινητική ταινία από τη μακρυνή Νορβηγία!