οι-επιθυμίες-η-ζήλια-και-τα-ερωτικά-πάθη-των-γιαπωνέζων-μικροαστών-του-΄60

Η μία ταινία που είδα χθες στον Απόλλωνα θά 'ναι μάλλον και η τελευταία από τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας που τερματίζονται την Κυριακή. Επίσης, ήταν και η μοναδική που κατάφερα να παρακολουθήσω από το αφιέρωμα στον obscured Ιάπωνα σκηνοθέτη των 60s, Γιασούζο Μασουμούρα. Και, λυπάμαι που το λέω, αλλά άμα ήταν έτσι και οι άλλες ταινίες του, όσες δεν ήταν εφικτό να δω λόγω έλλειψης θέσεων, εντέλει δεν έχασα και τίποτα ιδιαίτερο. Διότι, για Γιαπωνέζο άγνωστο σκηνοθέτη διάβασα, οι Γιαπωνέζοι είναι ειδικοί στον αβανγκαρντισμό, πόσω μάλλον όταν μιλάμε και για τα κοσμοϊστορικής σημασίας 60s, έλα όμως που το καρπούζι βγήκε μάπα...Η ταινία, λοιπόν, του Μασουμούρα με τίτλο Σβάστικα (ο φίλος μου που πήγαμε μαζί νόμισε μάλλον ότι θα βλέπαμε αναρχικούς ταραξίες να τα βάζουν με φασίστες σχιστομάτηδες γιάπηδες και μ' έψησε και μένα, μα στο τέλος δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε την αλληγορία του εν λόγω τίτλου, παρ' όλο που πέντε πράγματα γνωρίζουμε από ψαγμένο σινεμά αμφότεροι), γυρίστηκε το 1964 και επρόκειτο για μία ανορθόδοξη ερωτική κομεντί στα όρια της κωμωδίας. Δηλαδή, αν στο επίκεντρο της δε βρισκόταν ένα λεσβιακό ειδύλλιο, θα μπορούσε να συναγωνίζεται έως και τις αδιάφορες - κατά τη γνώμη μου - αμερικανικές κομεντί του στυλ Τζωρτζ Κιούκορ. Για να μην είμαι όμως και τόσο αφοριστικός, έχω να πω ότι πιθανώς για την εποχή που γυρίστηκε η Σβάστικα (δε μου κάθεται με τίποτα αυτός ο τίτλος) να ήταν τελείως ανατρεπτική αναφορικά με τα ιαπωνικά ήθη και συζυγικά - οικογενειακά στερεότυπα. Η υπόθεση αφορούσε τη Ντονόκο, μία νέα παντρεμένη γυναίκα που γνωρίζει την πανέμορφη και σέξι Μίτσουκο στη σχολή ζωγραφικής, όπου σπουδάζει. Οι δύο γυναίκες ερωτεύονται παράφορα, αλλά πολύ σύντομα διαπιστώνουμε πως η Μίτσουκο δεν είναι και τόσο αθώα: εισβάλλει στο σπίτι της Ντονόκο, προκαλεί τις αντιδράσεις του φιλήσυχου συζύγου της, ενώ εμφανίζει και τον αστείο αρραβωνιαστικό της, απ' τον οποίο υποτίθεται ότι περιμένει παιδί. Η εγκυμοσύνη της τελικά αποδεικνύεται τέχνασμα για να κρατήσει τη Ντονόκο, η οποία ζήλεψε απ' την εμφάνιση του αρραβωνιαστικού. Πάνω που η μπερδεμένη Ντονόκο πάει να τα ξαναβρεί με τον άνδρα της και να εγκαταλείψει τους απαγορευμένους έρωτες, η Μίτσουκο μπλέκει κι αυτόν στα δίχτυα της. Ταυτόχρονα, ο αρραβωνιαστικός της Μίτσουκο ανταλλάσσει όρκο αίματος με τη Ντονόκο και χρήζονται αδέρφια, ώστε να μοιράζονται ισότιμα τη Μίτσουκο. Κι αφού ακολουθεί ένα πραγματικά κωμικό γαϊτανάκι, όπου ο ένας ερωτεύεται τον άλλον και όλοι μαζί πλαγιάζουν, η Μίτσουκο προτείνει στη Ντονόκο και τον σύζυγο της να αυτοκτονήσουν παρέα, πίνοντας ένα ισχυρό δηλητήριο, με το οποίο τους πότιζε καθημερινά. Η πανούργα Μίτσουκο και ο άνδρας πεθαίνουν με τη Ντονόκο να είναι η μόνη επιζήσασα δίπλα τους και να αφηγείται όλη αυτή την παράδοξη ερωτική ιστορία στον ανέκφραστο αστυνομικό ή ψυχίατρο. Δε μπορώ να πω, η υπόθεση είχε γούστο και η ταινία βλεπόταν πολύ ευχάριστα, βασισμένη εξ ολοκλήρου στο σενάριο και σχεδόν καθόλου στη σκηνοθετική μαεστρία του Μασουμούρα - επ' αυτού δε χωράει καμία αμφιβολία. Επιπλέον, η technicolor φωτογραφία της τής προσέδιδε μία pop αισθητική, ενώ οι, τραβηγμένες απ' τα μαλλιά, μελοδραματικές ερμηνείες των ηθοποιών (άντε βρες τώρα ποιοί έπαιζαν...) την καθιστούσαν κανονική κωμωδία τιγκαρισμένη στα παιχνίδια εξουσίας που δημιουργεί ο έρωτας και στις ακρότητες. Λίγο ακόμη ήθελε για να αγγίξει τον σουρεαλισμό και να γινόταν ενδεχομένως μία σπουδαία ταινία. Αν τα καταφέρω, πάντως, καθαρά από περιέργεια, ίσως περάσω την Κυριακή από τον Απόλλωνα για να δω ακόμη μία ταινία του Γιασούζο Μασουμούρα.

* και μόλις ανακάλυψα πού κόλλαγε ο τίτλος Σβάστικα! Στις τέσσερις αγγύλες του σταυρού: από μία για τη Ντονόκο, τον άνδρα της, τη Μίτσουκο και τον αρραβωνιαστικό της αντίστοιχα!