από-το-χθεσινό-καφκικό-όργιο-στο-hollywood-astor

Δείτε ολόκληρο αυτό το γιαπωνέζικο οπτικοακουστικό αριστούργημα! Λέγεται The Country Doctor, αποτελεί την animation βερσιόν του ομότιτλου έργου του Franz Kafka και η δημιουργία του, στο σύνολο της, ανήκει στον animator, σκηνοθέτη, μοντέρ και συγγραφέα παιδικών παραμυθιών, Κότζι Γιαμαμούρα. Εγώ το είδα χθες το απόγευμα στις Νύχτες Πρεμιέρας και πραγματικά ευχόμουν να είχα χίλια μάτια και χίλια αυτιά ώστε να μην έχανα την παραμικρή λεπτομέρεια του! Η χθεσινή μέρα πέρασε ήδη στην προσωπική μου μικρή ιστορία ως κινηματογραφικό καφκικό...όργιο. Ξεκίνησε στις 6 το απόγευμα και τελείωσε λίγο πριν τα μεσάνυχτα με την παρακολούθηση του αφιερώματος Kafka Zone, αποτελούμενο από εφτά μικρού μήκους animation ταινίες, το underground μεσαίου μήκους φιλμ Metamorphosis: Beyond the screen door και άλλες τρεις μικρού μήκους ταινίες. Kafka overdose σα να λέμε, αλλά άξιζε τον κόπο και το χρόνο! Ας σας παρουσιάσω τώρα πιο αναλυτικά τις ταινίες που είχα την ευκαιρία να δω: Στο πρόγραμμα Τα Κινούμενα Σχέδια προβλήθηκαν αρχικώς τρία φιλμάκια της διακεκριμένης Τσέχας animator Καταρίνα Λίλκβιστ, γυρισμένα από το 1991 έως το ΄95. Ανεξαρτήτως των ιστοριών του Kafka, στις οποίες βασίστηκαν, τα εργάκια της Λίλκβιστ έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση με την αξιοποίηση των ζωγραφισμένων εξπρεσιονιστικών τοπίων, τη χρήση της μουσικής (Bela Bartok, ένας μόνο από τους συνθέτες που χρησιμοποίησε η δημιουργός) και κυρίως με την αντιπολεμική τους διάσταση. Δυνατότερο από τα τρία, κατά τη γνώμη μου, ήταν το The Village Doctor, μια κραυγή απόγνωσης εναντίον κάθε μορφής θρησκευτικής, πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας. Ακολούθησε το The Country Doctor του Ιάπωνα Γιαμαμούρα, που μπορείτε να δείτε κι εσείς επισυναπτόμενο στο post τούτο και το οποίο λάτρεψα! Μετά απ' τη θέαση του, δυστυχώς πέρασαν απαρατήρητα σχεδόν τα επίσης εξπρεσιονιστικά καφκικά animations των Τομ Γκίμπονς, Κάθριν Λιφ και Θίοντορ Ούσεφ από τον Καναδά, αν θυμάμαι καλά. Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος Kafka Zone, είδαμε τη low badget underground ταινία Metamorphosis: Beyond the screen door. Την προλόγισε, μάλιστα, μία εκ των πρωταγωνιστριών της που βρέθηκε στην Αθήνα αυτές τις μέρες και μας παρακάλεσε να γράψουμε για να εμπλουτιστεί η ιστοσελίδα της ταινίας (!) και να μάθει ο κόσμος γι' αυτήν. Ο σκηνοθέτης Νόριθ Σοθ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να μεταφέρει στο σήμερα την κλασική Μεταμόρφωση του Kafka, δίνοντας της όμως τον χαρακτήρα αναρχικής κωμωδίας! Κεντρικός χαρακτήρας ήταν ο Τομ, ο γιός μιας τερατώδους οικογένειας κάφρων, που τον εκμεταλλεύονταν οι πάντες, από τους γονείς και την αδερφή του, μέχρι τον ξάδερφο του, το σπαστικό αφεντικό του και μία ασχημούλα συνάδελφο του, την οποία ξανασυνάντησε σε ανύποπτο χρόνο ως call girl. Όταν ο Τομ αρρώστησε από ακεφιά και έλλειψη κοινωνικότητας, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να εργαστεί και άρα να μην είναι σε θέση να πίνουν κι όλοι οι άλλοι το αίμα του, η αδερφή του γίνεται πόρνη. Σ' αυτό το νέο επαγγελματικό της ξάνοιγμα τη στηρίζουν απόλυτα οι ηλικιωμένοι γονείς, όπως η μητέρα που τη συμβουλεύει πως να τον...χώνει στο στόμα χωρίς να τραυματίζει τα δόντια της. Στο ζενερίκ τέλους, οι αδικαιολόγητα πολλοί τίτλοι που έπεσαν, μόνο και μόνο για να συνοδεύσουν την ψυχαναλυτική ερμηνεία του ίδιου του σκηνοθέτη σε ότι είδαμε μόλις, προξένησαν τρομερό γέλιο. Μια ταινία που, αν δεν ξέραμε ότι γυρίστηκε στις αρχές του 1990, θα λέγαμε ότι επρόκειτο για κλασικό ασπρόμαυρο αμερικανικό underground σινεμά των 60s: πειραματική κινηματογράφηση, συνεχόμενα τζαμ-κατ, αφαιρετικό μοντάζ, αισθητική αβάν-γκαρντ και μουσική Beethoven από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό! Στο τρίτο και τελευταίο πρόγραμμα του αφιερώματος Kafka Zone, προβλήθηκαν τρεις μικρού μήκους ταινίες των Μπερνάρ Ρέντεν, Τέρι Μόντλικ και Πίτερ Καπάλντι. Η πρώτη, 40λεπτης διάρκειας, αποτελούσε μεταφορά στην οθόνη του καφκικού έργου The Hunger Artist και παρά τις καλές προθέσεις της, μού φάνηκε αφόρητη διανοουμενίστικη πίπα! Ο Χάρρυ Κλυνν έλειπε ν' αρχίσει να κλαίει και να φωνάζει Αρτέμη, κι εγώ μαζί σου είμαι! Αισθητική κιτς από 80s, κι ας ήταν γυρισμένη σχετικά πρόσφατα, με χρήση όλων των κουλτουριάρικων κλισέ (εσωτερικοί ποιητικοί μονόλογοι, αδιάφορη μεγαλόσχημη μουσική υπόκρουση) συν του ότι μπαφιάσαμε μέχρι η δημοσιογράφα α λα Όλγα Τρέμη να ανακαλύψει τον Καλλιτέχνη της Πείνας και να συνεντευξιαστεί μαζί του! Καημένε Kafka, τι σού 'μελλε να πάθεις απ' τους Αμερικανούς αβανγκαρντίστες...Αντιθέτως, η επόμενη ταινία, ασπρόμαυρη, 20λεπτη, γυρισμένη σ' ένα δωμάτιο, μού άρεσε πολύ. Δεν έγινε αντιληπτό από ποιο ακριβώς έργο του Kafka είχε εμπνευστεί, στο τέλος όμως μάθαμε πως αποτελούσε στην ουσία καταγγελία του σκηνοθέτη εναντίον του φαρμακευτικού κολοσσού της Bayer, αφού στις αρχές του ΄60 είχε προσλάβει σε βασικό πόστο έναν χασάπη Ναζί - εγκληματία πολέμου! Το θέμα της αφορούσε στο φασιστικό παιχνίδι που έπαιξε από το τηλέφωνο ο διευθυντής μιας φαρμακευτικής εταιρείας στον καλοσυνάτο ουμανιστή υπάλληλο του. Η τελευταία όμως ταινία του αφιερώματος, αλλά και της ημέρας, μας αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο. Λεγόταν It' s a Wonderful Life, ήταν σκοτσέζικη παραγωγή του 1993 και ο σκηνοθέτης Πίτερ Καπάλντι έστησε μια ξεκαρδιστική κωμωδία βασισμένη στη Μεταμόρφωση του Kafka. Πρωταγωνιστής ήταν ο Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ, ένας εξαίρετος Βρετανός κωμικός, στο ρόλο του Kafka αυτοπροσώπως που αδυνατεί να εμπνευστεί την αρχή της Μεταμόρφωσης του και συγκεκριμένα σε τι ακριβώς είχε μεταμορφωθεί ο ήρωας του βιβλίου του! Στο κινηματογραφημένο αυτό θέατρο του Παραλόγου συμμετείχαν ακόμη ένας θεότρελος ακονιστής μαχαιριών που αναζητούσε την αγαπημένη του κατσαρίδα ονόματι Τζέμινι και η εξίσου θεότρελη ένοικος της πολυκατοικίας του Kafka, όπου μαζί με τις κόρες της τού πρόσφεραν στο τέλος όλων των ειδών τα έντομα μέσα σε γυάλες! Αξίζει να σημειωθεί ότι, τόσο τα animations, όσο και οι μικρού μήκους ταινίες, βασισμένες σε ή εμπνευσμένες από το έργο του Kafka, έφτασαν μέχρι τα Όσκαρ, επομένως η συγκεντρωτική χθεσινή προβολή τους θα χαρακτηριζόταν ως το κορυφαίο αφιέρωμα των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας CONN-X!