μηδενισμός-βία-σεξ-αίμα-έρωτας-θάνατος-και-ευαισθησία-στην-ηλιοθεραπεία-του-the-boy

Με την Ηλιοθεραπεία του, ο The Boy αποδεικνύει πως αποτελεί μοναδική περίπτωση πλέον στα εγχώρια μουσικά πράγματα. Τα 15 αναρχικά του δοκίμια επενδυόμενα με μουσικές που έρχονται σαν τρυπάνι για να βασανίσουν τον μέσο ακροατή συστήνουν ένα προσωπικό σύμπαν ερεβώδες, νιχιλιστικό, σκληρό και τολμηρό. Ωστόσο, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τις επιρροές του από το ζεϊμπέκικο και την pop των 80s μέχρι το punk και το rock - το τελευταίο, περισσότερο λόγω του αμιγώς ηλεκτρικού ήχου του. Όλα αυτά, όμως, ευφυώς και διακριτικά ανακατεμένα σε μία δηλητηριώδη σούπα που θα σερβιριστεί την Ημέρα της Κρίσεως (όχι τη χριστιανική, αλλά την οικονομική) στους φορείς του βλαβερού μικροαστισμού, αυτούς που "η μοναξιά τους χρειάζεται λιποαναρρόφηση", που "ξαποστάσαν' σε ξαπλώστρες φέρετρα" και που αδυνατούν να χωνέψουν πως η Χώρα του Ήλιου - του Πράσινου φευ - και του τρίπτυχου "σουβλάκι, συρτάκι, μουνάκι", είναι ουσιαστικά "μια τουαλέτα, η ξεκωλιάρα η πιο φτηνή". Την κρίση αυτής της χώρας ο The Boy την προέβλεψε από την πρώτη μέρα της γέννησης του. Λίγο αργότερα φόρεσε γκροτέσκες αποκριάτικες μάσκες και βγήκε παγανιά με ένα πλαστικό σφυρί να ανοίξει κεφάλια μήπως προλάβαινε την καταστροφή. Δυστυχώς, δεν ήταν εύκολο για έναν πιτσιρικά να προβεί σε τέτοιες ακρότητες. Κι έτσι, ο The Boy μεγάλωσε, τριαντάρισε, παρ' ότι η ωριμότητα του ήταν δεδομένη από αρκετά νωρίτερα. Οι ειδήμονες τον χαρακτήρισαν μανιοκαταθλιπτικό, πορνολάγνο, απαισιόδοξο, επικίνδυνο για την έννομη τάξη του νοικοκυρεμένου ελληνικού τραγουδιού. Κι αυτός, αντί απάντησης εν είδει αντίδρασης, έμπηξε τα νύχια του στο ίδιο του το στήθος και ξερίζωσε την καρδιά του, προτείνοντας βία, θάνατο και αίμα.

Η Ηλιοθεραπεία του The Boy σιχαίνεται την κάθαρση, το έλεος και τη θεϊκή ευσπλαχνία. Τα λόγια του εκτοξεύονται από ντουντούκα που ουρλιάζει. Και εν μέσω αυτού του υπαρξιακού άλγους του καλλιτέχνη, ακούγονται μερικά πολύ εμπνευσμένα κομμάτια του από μουσικής άποψης σαν το Μακρηγορούμε, που κλείνει το μάτι στους Beatles, το Κυρία χ αλήθεια λέω, στο οποίο ο Philip Glass συναντά τον Δήμο Μούτση, και τον εξόδιο Εθνικό Ύμνο (καμία σχέση με τον άλλο του Μάντζαρου και του Σολωμού)! Χαίρομαι ειλικρινά που το παιδί αυτό με κερδίζει όλο και περισσότερο με κάθε νέα δουλειά του. Ήμουν απ' τους λίγους που δεν του έγραψαν ύμνους όταν πρωτοεμφανίστηκε, που είδαν με μεγάλη επιφύλαξη όλη αυτή την άνθιση της αγγλόφωνης indie σκηνής, παράλληλα με τη δική του, την προσωπική του, και που άρχισαν να παίρνουν χαμπάρι για την περίπτωση του μόλις στράφηκε στη μητρική του γλώσσα. Μια γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσάκισε, αρχικώς με το Please make me dance, κατόπιν με το Κοστουμάκι και τώρα με την Ηλιοθεραπεία. Τα συγχαρητήρια μου στον Αλέξανδρο Βούλγαρη και σε εσάς η προτροπή να αγοράσετε το καινούργιο άλμπουμ του. Κυκλοφορεί από το label Εξώστης της Inner Ear μαζί με το Μαύρο αίμα, το πρώτο του μυθιστόρημα. Εννοείται πως θα το διαβάσω άμεσα και θα τα ξαναπούμε από δω.
* στο βίντεο, το τραγούδι Κόπσε το χέρι που ανοίγει τον δίσκο.