R.I.P. ΝΙΚΟΣ ΚΟΕΜΤΖΗΣ (1938 - 2011)

Τον Φεβρουάριο του 1973, ο 35χρονος Νίκος Κοεμτζής με αριστερό οικογενειακό ιστορικό και καταδίκη για κλοπή εν μέσω χούντας, πήγε στο κέντρο Δειλινά, όπου τραγουδούσε ο Καρουσάκης. Όταν ο αδερφός του, Δημοσθένης, έκανε "παραγγελιά" ένα ζεϊμπέκικο του Μάρκου Βαμβακάρη, μαζί του ανέβηκαν στην πίστα μερικά ακόμη άτομα. Ο Νίκος τράβηξε μαχαίρι και σκότωσε δύο αστυνομικούς και έναν πολίτη. Καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οχτώ φορές σε ισόβια. Προηγουμένως, ο Τύπος της εποχής τον είχε χαρακτηρίσει αιμοβόρο κτήνος, συμφώνως και με το Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο, το τραγούδι που του έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Γνωστή η ιστορία με τον Μάνο Χατζιδάκι να δίνει εντολή στον παραγωγό Γιώργο Μητρόπουλο του Τρίτου Προγράμματος να παίζει συνεχώς το συγκεκριμένο τραγούδι από την εκπομπή του, προκαλώντας τις αντιδράσεις της συντηρητικής κυβέρνησης εν έτει 1979. Ένα χρόνο μετά και ενόσω ο Νίκος Κοεμτζής βρισκόταν στη φυλακή, ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος γύρισε την ταινία Παραγγελιά με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Αντωνίου, τον πρωτοεμφανιζόμενο Αντώνη Καφετζόπουλο και φυσικά την Κατερίνα Γώγου, την τότε σύζυγο του, σε ρόλο ποιητικού σχολιαστή των τεκταινόμενων, συνοδεία της, βραβευμένης στο Φεστιβάλ Κιν/φου Θεσ/νίκης, jazz-rock μουσικής του Κυριάκου Σφέτσα. Ο Κοεμτζής αποφυλακίστηκε το 1996 και έκτοτε πουλούσε την αυτοβιογραφία του έξω από την Ευελπίδων και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι. Το 2007 τον είχα γνωρίσει στην παρουσίαση του βιβλίου Φλέρυ-Η Φεγγαρική Αηδόνα του Γιώργου Λιάνη, στου οποίου βιβλίου τη συγγραφή είχα συνεισφέρει. Θυμάμαι τον Ιανό γεμάτο από τραγουδιστές του Χατζιδάκι απ' τη μία (ελέω Φλέρυς Νταντωνάκη) και από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απ' την άλλη (ελέω Γιώργου Λιάνη). Ομολογουμένως ασύμβατο κλίμα, μέσα στο οποίο ωστόσο δεν θα ξεχάσω το χειροκρότημα που έπεσε απ' όλους μόλις ανακοινώθηκε το όνομα του Κοεμτζή στην αίθουσα. Γιατί ο Κοεμτζής είχε προ πολλού γίνει σύμβολο κατά του απάνθρωπου σωφρονιστικού συστήματος και εν μέρει κατά του αντιδικτατορικού αγώνα. Ένας αγράμματος άνθρωπος από την Πιερία, ένας καταραμένος λαϊκός, μια ομάδα μπατσικής καταστολής από μόνος του, που κέρδισε την αποδοχή σύσσωμης σχεδόν της διανόησης του τόπου και έγινε ο πιο φλου αρτιστίκ Έλληνας παράνομος, ήρωας τραγουδιών, βιβλίων και κιν/φικών ταινιών. Η περσόνα του Κοεμτζή αποτέλεσε - και μέχρι σήμερα αποτελεί - κόκκινο πανί αναφορικά με σοβαρά ζητήματα ηθικού τύπου. Το ότι ο φονιάς τριών ανθρώπων κέρδισε ακριβώς την αποδοχή των διανοούμενων, που λέω παραπάνω, ήταν κάτι τρομερά πρωτοποριακό για την ελληνική κοινωνία της Μεταπολίτευσης. Μια κοινωνία που μόλις είχε αποτινάξει τη χούντα από πάνω της και ο καθένας αναζητούσε τον δικό του ήρωα προκειμένου να δηλώσει την αντίθεση του στο καθεστώς των βασανιστών, όπως το έζησε τουλάχιστον στο πετσί του. Στα επόμενα χρόνια, το αναρχικό σύνθημα Ο καλός ο μπάτσος είναι ο νεκρός ο μπάτσος, σίγουρα θα δικαίωνε τον Κοεμτζή και θα τον ηρωοποιούσε στα μάτια των παιδιών με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, όπως θα έλεγε πάλι ο Σαββόπουλος. Στο βίντεο του post με το απόσπασμα από την Παραγγελιά, η Κατερίνα Γώγου απαγγέλλει τη Μοναξιά και σου σηκώνεται η τρίχα! Αυτή τη μοναξιά, μαζί με την ακόμη χειρότερη ασιτία που, ως φαίνεται, έστειλαν στο θάνατο τον Κοεμτζή προχθές στο Μοναστηράκι, σε ηλικία 74 ετών. Ο Γιώργος Λιάνης βγήκε και δήλωσε ότι ο Κοεμτζής πέθανε, αφού ο οργανισμός του είχε εξασθενήσει...Ζούσε - είπε - μόνο με χυλό λαχανικών. Κι εγώ λέω τώρα: Αφού, αγαπητέ Γιώργο, γνώριζες ότι ο άνθρωπος λιμοκτονούσε κι ήσασταν φίλοι, γιατί δεν του "έκοβες" ένα μικρό επίδομα τόσα χρόνια, έστω για το καθημερινό φαΐ του; Μόνο για κοσμικές εκδηλώσεις τούς θέλουμε τους Παράνομους; Ή μήπως τα περιμένουμε όλα απ' τα φιλεύσπλαχνα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα, που πάλι λέγαμε πριν; Τέλος πάντων...Ο θάνατος του Νίκου Κοεμτζή πραγματικά με σόκαρε, περισσότερο κι από την πράξη, για την οποία είχε καταδικαστεί κάποτε.