μια-συγκινητική-ωδή-στο-επώδυνο-ταξίδι-της-ενηλικίωσης

Η ταινία Oroi (ελλην. τίτλος Ανατριχίλες) του Μπάλντβιν Ζ. αφενός ασχολείται με το ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας στη δύσκολη εφηβική ηλικία και αφετέρου καυτηριάζει τον συντηρητισμό της σύγχρονης ισλανδικής κοινωνίας με τον φυλετικό ρατσισμό της, την ομοφοβία της και τους αποπνικτικούς οικογενειακούς δεσμούς της. Παρακολουθούμε την ιστορία του 16χρονου συνεσταλμένου Γκάμπριελ που φεύγει για σπουδές λίγων εβδομάδων στην Αγγλία και εκεί γνωρίζει τον συνομήλικο συμπατριώτη και συμφοιτητή του, Μάρκους. Τα δύο σεξουαλικά ανώριμα αγόρια πολύ σύντομα αναπτύσσουν δεσμούς φιλίας και ανταλλάσσουν το πρώτο τους φιλί ύστερα από μια βραδυά αλκοόλ. Λίγο μετά, όταν ο Γκάμπριελ και ο Μάρκους επιστρέφουν στη χώρα τους, ο πρώτος αρχίζει να αντιδρά απέναντι στη δεσποτική μητέρα του, ενώ ο δεύτερος πιάνει δουλειά σε κομμωτήριο. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε την παρέα του Γκάμπριελ, αποτελούμενη ως επί το πλείστον από κορίτσια: τη Στέλλα που ζει με τη γιαγιά της, η οποία αντιτίθεται στον δεσμό της εγγονής της με έναν Ρώσο, έναν ξένο δηλαδή, και τη Γκρέτα, που εγκαταλείπει την αδιάφορη πόρνη μητέρα της και αναζητά τον, αγνώστου ταυτότητας, πατέρα της. Εν τω μεταξύ, στη διάρκεια ενός πάρτι ο Γκάμπριελ πιάνει στο κρεβάτι τον Μάρκους με μια φίλη του και μπερδεύεται οντολογικά και συναισθηματικά. Όσο ο φιλμικός χρόνος τρέχει, η δράση κλιμακώνεται για όλα τα πρόσωπα: ο πατριός του Γκάμπριελ ψάχνει το laptop του και ανακαλύπτει από την αλληλογραφία του τη σχέση τους με τον Μάρκους, η Στέλλα μην αντέχοντας άλλο τις προσβολές της συντηρητικής γιαγιάς της αυτοκτονεί, η Γκρέτα βρίσκει τον πατέρα της μέσω facebook, ο οποίος όμως αρχικά εμφανίζεται εντελώς αρνητικός, ενώ ο Μάρκους, ύστερα από καυγά του με τον Γκάμπριελ, τον ξεμπροστιάζει ως gay στην παρέα του που δε γνώριζε. Στο τέλος, αν υποτεθεί πως η αγάπη, ανεξαρτήτως φύλου, κοινωνικής τάξης και στερεότυπων, όλα τα κατακτά, η λύση του δράματος έρχεται μέσω αυτής: ο Γκάμπριελ συγχωρεί μέχρι και τη σκληροπυρηνική γιαγιά της αγαπημένης του φίλης, που την οδήγησε στην αυτοκτονία, και επίσης κάνει την επανάσταση του, φέρνοντας από το σπίτι τον Μάρκους και παρουσιάζοντας τον στους δικούς του ως το αγόρι του. Με τη χρήση μελαγχολικών μουσικών θεμάτων και τραγουδιών από alternative μπάντες της Ισλανδίας, ο Μπάλντβιν Ζ. υπογράφει την απάντηση της χώρας του στο περίφημο Skins, ακολουθώντας ωστόσο μία ολότελα γραμμική αφήγηση που δεν επιδέχεται περισσότερες από μία αναγνώσεις. Η ταινία του παραπέμπει πότε σε teenager-comedy, πότε σε gay μελό τύπου Brokeback Mountain και πότε σε φασμπιντερική αντιρατσιστική προπαγάνδα. Οι νεαροί ήρωες του αποφαίνονται συμπαθητικοί, δέσμιοι των παθών που δε μπορούν ακόμη να συνειδητοποιήσουν και να ελέγξουν, θύματα των αλλοτριωμένων ενήλικων, οι οποίοι έχουν χάσει προ πολλού την αθωότητα τους, και πάντα έτοιμοι σχεδόν να οδηγηθούν στην αυτοκαταστροφή. Σίγουρα δεν πρόκειται για μία μεγάλη ταινία, αλλά για μία σκηνοθετική και σεναριακή απόπειρα εξαιρετικά καλών προθέσεων με επιμέρους αρετές της τη φωτογραφία (υπέροχη η ανάδειξη του χειμωνιάτικου αστικού τοπίου του Ρέικιαβικ), τη μουσική επιμέλεια και κυρίως τις ερμηνείες όλων των εφήβων πρωταγωνιστών της.

* το Oroi επαναπροβάλλεται την Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου στις 20.15 το βράδυ στην αίθουσα Hollywood ASTOR.