Χθες βράδυ προβλήθηκε στον Δαναό 1 μία πολύ γλυκειά γαλλική ταινία, η οποία άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών. Λεγόταν La guerre est declaree (ελλ. τίτλος Πολεμώντας για τη νίκη) με σκηνοθέτιδα, αλλά και πρωταγωνίστρια τη Βαλερί Ντονζελί. Φαντάζομαι τη χαρά και την αισιοδοξία της Ντονζελί να γυρίσει ένα τέτοιο φιλμ και μάλιστα με τόσο χιούμορ, αφού δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μεταφέρει στην οθόνη το δράμα που έζησαν για μία οχταετία η ίδια και ο σύζυγος της: τη μάχη τους με τον παιδικό καρκίνο, αφού ο γιος τους Γκαμπριέλ (στον οποίο φυσικά ήταν αφιερωμένη η ταινία και που για τις ανάγκες της άλλαξε το όνομα του σε Αντάμ) διαγνώστηκε σε βρεφική ηλικία με επιθετικό όγκο στον εγκέφαλο. Εννοείται πως ένα τέτοιο θέμα, όσο αληθινό κι αν είναι, με μια διαφορετική προσέγγιση θα γινόταν δημαγωγικό κιν/φικό μελό και τίποτα περισσότερο. Ευτυχώς δηλαδή που η επιβίωση του παιδιού της Ντονζελί, έσωσε κυριολεκτικά και τη σκηνοθετική - δραματουργική της απόπειρα. Έτσι, εκεί που η εξέλιξη της ιστορίας έφερνε δάκρυα στα μάτια του θεατή και νιώθαμε όλοι μέτοχοι της αγωνίας δυο νέων ερωτευμένων ανθρώπων να σώσουν το αγγελούδι της, η Ντονζελί ανέπτυσσε τόσο έξυπνα κάποια επιμέρους στοιχεία, ώστε τα δάκρυα θλίψης μετατρέπονταν για δευτερόλεπτα σε δάκρυα γέλιου. Παραθέτω την περιγραφή μίας ολόκληρης σεκάνς του φιλμ: η Ζυλιέτ και ο Ρομέο (οι γονείς είχαν τα ονόματα των ηρώων του διάσημου σαιξπηρικού έργου ώστε να τονιστεί η αγάπη και η πίστη στον αγώνα τους) αγρυπνούν στο δωμάτιο του νοσοκομείου περιμένοντας την πρωινή εισαγωγή του μικρού Αντάμ στο χειρουργείο. Για να νικήσουν τις φοβίες τους, αποφασίζουν να τις εκθέσουν ψιθυριστά ο ένας στον άλλον. Ζυλιέτ: Φοβάμαι μη βγει τυφλό μετά την επέμβαση! Ρομέο: Εγώ, μη βγει αυτιστικό! Ζυλιέτ: Εγώ, μη βγει αυτιστικό, τυφλό και κουφό! Ρομέο: Εγώ, τυφλό, αυτιστικό, κουφό και μουγκό! Ζυλιέτ: Εγώ, τυφλό, αυτιστικό, κουφό, μουγκό και αδερφή! Ρομέο: Εγώ, τυφλό, κουφό, μουγκό, αυτιστικό, αδερφή και μαύρος! Και η Ζυλιέτ: Εγώ, τυφλό, κουφό, μουγκό, αυτιστικό, νάνος, αδερφή, μαύρος και...ακροδεξιός! Σείστηκε το σινεμά από το γέλιο, κανονικά όμως! Εξίσου χιουμοριστική ήταν και η παρουσίαση των οικογενειών του ζευγαριού: οι γονείς της Ζυλιέτ ήταν ένα μικροαστικό ηλικιωμένο ζευγάρι με τη γυναίκα να τα βάζει μονίμως με τον φιλήσυχο άνδρα της. Η μάνα του Ρομέο, απ' την άλλη, ήταν λεσβία που συζούσε με τη σύντροφο της. Όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι άνθρωποι ενώθηκαν σαν μία γροθιά μπροστά στο δράμα του μικρού αγοριού. Εν τω μεταξύ, συμφώνως και με τον τίτλο του φιλμ, η Ντονζελί προσέδωσε στην αφήγηση μία αίσθηση μάχης κι ενός αγώνα δρόμου που έδωσε το ζευγάρι για να κάνει ό,τι καλύτερο για το παιδί: την εισαγωγή του σε παρισινό νοσοκομείο, την ανάθεση της εγχείρησης σε έναν χειρουργό-πρώτο όνομα, τις εκρήξεις χαράς, όπως και πόνου, κάθε φορά που τα νέα απ' τους γιατρούς έρχονταν άσπρα ή μαύρα, τα ξενύχτια τους στο πλάι του, τελικά την ψυχολογία τους που κινδύνευσε να καταρρεύσει. Στο τέλος, μαθαίνουμε πως οι προσωπικοί δρόμοι της Ζυλιέτ και του Ρομέο χώρισαν οριστικά κάτω από το βάρος της ασθένειας του παιδιού τους και η μεγάλη τους αγάπη εξανεμίστηκε. Και πάλι, όμως, η Ντονζελί με την τελευταία σεκάνς δεν άφησε περιθώρια για φτηνές συγκινήσεις: ο γιατρός ανακοινώνει στους δύο γονείς πως ο γιός τους είναι εντελώς καλά, ο καρκίνος νικήθηκε και πως επόμενος προγραμματισμένος έλεγχος θα γίνει μετά από τρία χρόνια! Οι χωρισμένοι Ρομέο και Ζυλιέτ παίρνουν τον 8χρονο πια Αντάμ και τρισευτυχισμένοι αγκαλιάζονται σε ένα πλάνο που φλέγεται από οικογενειακή ευτυχία! Πόσω μάλλον όταν εκτός της σκηνοθέτιδας που πήρε πάνω της τον ρόλο της Ζυλιέτ, ο Ρομέο ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας ο ίδιος ο σύζυγος της (ένας εξαίρετος Ζερεμί Ελκαΐμ), ενώ το παιδί στο φινάλε σε ηλικία 8 ετών υποδύθηκε ο Γκαμπριέλ Ελκαΐμ, δηλαδή ο ίδιος τους ο γιός. Αξίζει να αναφέρω ακόμη ότι το σενάριο έγραψαν από κοινού οι δύο γονείς, η Ντονζελί και ο Ελκαΐμ, με τον τελευταίο να έχει αναλάβει και τη μουσική επιμέλεια: οι μουσικές εμμονές του Ζερεμί Ελκαΐμ και άρα το soundtrack περιείχαν από άριες του Bach και τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi μέχρι το Manha de Carnaval του Luis Bonfa και το O Superman της Laurie Anderson! Μία πραγματικά πολύ τρυφερή γλυκόπικρη ταινία, πολύ δραματική και πολύ αστεία ταυτόχρονα, η οποία - απ' ότι λέγεται - συγκλόνισε την τελευταία διοργάνωση των Κανών με τον οπτιμισμό της και το χιούμορ της!
* ο τίτλος του post, δάνειος από στίχους του Νίκου Γκάτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου