Λίγο το ότι ξυπνάω πολύ νωρίς για να βρίσκομαι στις δημοσιογραφικές προβολές, λίγο το ότι δεν προλαβαίνω ούτε καφέ να πιω, την αμαρτία μου θα την πω και θα ομολογήσω ότι στη συγκεκριμένη ταινία τον...έκλεψα για κάνα μισάωρο, όντας σίγουρος εκ των προτέρων βέβαια ότι δεν θα έχανα και τίποτα. Και εξηγούμαι: το Love που γύρισε ο William Eubank ξεκινάει με την περιγραφή μιας μάχης στον 19ο αι., την περίοδο του αμερικανικού Εμφυλίου. Ένα intro εντυπωσιακά γυρισμένο σα να βλέπεις διαφημιστικό μάρκας ουίσκι από το Tennessee! Στη συνέχεια, μεταφερόμαστε στο 2039 και στο εσωτερικό ενός διαστημικού σταθμού με μόνο επιβαίνοντα έναν αστροναύτη. Σύντομα και ενόσω ακούμε διάφορα τσιτάτα περί σημαντικότητας της ανθρώπινης επαφής και των διαπροσωπικών σχέσεων (μάλιστα, ο παραμυθάς παππούλης που σε κάποια φάση εμφανίστηκε στην οθόνη, εμένα με παρέπεμψε ευθέως στον Καλοκάγαθο Θεό), ο αστροναύτης χάνει την επικοινωνία του με τη Γη και αιωρείται ολομόναχος στο διάστημα. Σκληρό θέμα, θυμίζω και το αγαπημένο Space Oddity του David Bowie από τον χώρο της pop μουσικής, όμως πρέπει κάπως να δικαιολογηθεί και ο χρόνος που τρέχει έως το τέλος του φιλμ. Ο Eubank, λοιπόν, προτίμησε να αξιοποιήσει αυτόν τον φιλμικό χρόνο, από τη μέση ακριβώς και μετά, εντελώς σχιζοφρενικά, σα να προσπάθησε να μας βάλει μεσ' στο σαλεμένο μυαλό του ξεκομμένου απ' τα πάντα ανθρώπου! Τις μνήμες του από ένα ονειρικό ηλιοβασίλεμα στο Μαλιμπού, που πιθανώς δε θα ξαναδεί ποτέ, το κοιμισμένο ερωτικό του ένστικτο με τη φαντασιακή παρουσία μίας σέξι Ρωσίδας (κόλλαγε με το γεγονός ότι ο ήρωας αδυνατούσε να διαβάσει το προσπέκτους κάποιων σωτήριων τεχνικών οδηγιών, αφού ήταν γραμμένο στα ρωσικά), τις μπερδεμένες φωνές των δικών του συγγενών και φίλων, καθώς και μια θέαση σε τηλεοπτική οθόνη των ευτυχισμένων στιγμών του λίγο πριν ταξιδέψει για το διάστημα. Το παραλήρημα φτάνει στο ζενίθ του, όταν ο ήρωας, αφού έχει ήδη ζήσει μία εξαετία απομονωμένος και μακρυά από τη Γη, ανακαλύπτει μέσα στο σκάφος το ημερολόγιο του Στρατηγού από εκείνη τη μάχη Βορείων-Νοτίων που άνοιξε την ταινία. Τότε μαθαίνουμε κι εμείς ότι ένα διαστημόπλοιο - πιθανώς αυτό, μέσα στο οποίο βρίσκεται - είχε πέσει στη Γη εν έτει 1846 ανοίγοντας έναν τεράστιο κρατήρα. Συνεπώς, τι είναι ο Χρόνος ως έννοια; Μήπως ένα αέναο πισωγύρισμα που ανακυκλώνει τις στιγμές των ανθρώπων; Θα σας γελάσω...Πιο πολύ ταυτίστηκα με την ατάκα του διπλανού μου, που γύρισε και είπε στον δικό του διπλανό: Πες με βλάκα, πες με ότι θες, αλλά δεν καταλαβαίνω Χριστό! Τέλος, αυτό που κι εγώ δεν κατάλαβα καθόλου είναι γιατί η ταινία τιτλοφορείται Love πάνω απ' όλα και θεωρείται υπαρξιακό sci-fi μανιφέστο, φτάνοντας στο σημείο κάποιοι να την παραλληλίζουν με το αριστουργηματικό 2001:Οδύσσεια του διαστήματος του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ποιος ξέρει, προβάλλεται απόψε και κρίμα που δεν προλαβαίνει να ισχύσει ο νόμος αντιαπαγόρευσης των ναρκωτικών, διότι όλο και κάποιο joint θα προμήθευαν τους θεατές μαζί με το εισιτήριο τους...Δηλαδή, αν δεν υπήρχε και η εξαιρετική minimal μουσική των Angels & Airwaves, που πλημμυρίζει την ταινία, δεν θα παλευόταν με τίποτα!
* το Love κάνει πρεμιέρα απόψε στις 22.00 το βράδυ στον Απόλλωνα. Δεν έχει προγραμματιστεί επαναληπτική προβολή του. Όποιος το δει και φιλοτιμηθεί ας μας καταθέσει και τη δική του άποψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου