portmanteau-post-V

Τελευταία αφήνομαι πάλι στην κλασική μουσική και αντιμετωπίζω αφ υψηλού όλα τα pop-rock ακούσματα, ελληνικά και ξένα. Η Ενάτη Συμφωνία του Anton Bruckner είναι ένα μεγαλοπρεπές αριστούργημα, ασχέτως αν την απόλαυση της ακρόασης αυτή τη στιγμή διακόπτει ο νυχτερινός καυγάς της γειτόνισσας με τον άνδρα της. Τους ακούω εδώ και αρκετό καιρό να καυγαδίζουν ή, για νά 'μαι ακριβής, τη φωνή του συζύγου δεν την έχω ακούσει ποτέ. Μόνο η δική της κυριαρχεί και μου φανερώνει τη γειτόνισσα ολοζώντανη μπροστά μου, αναμαλλιασμένη, άρρωστη ψυχικά, ένα βήμα πριν την εισαγγελική εντολή που θα τη στείλει ντουγρού στο ψυχιατρείο. Τις προάλλες έριχνε χριστοπαναγίες στα περιστέρια που βρωμίζουν το μπαλκόνι της. Κι εκεί που φοβόμουν ότι θα αρχίσει να φωνάζει και σε μένα επειδή έκανα την αυλή μου γατοτροφείο, την πέτυχα μιά - δυο φορές να ταΐζει τα γατιά μαγειρευτό φαΐ. Έκτοτε τη συμπάθησα, πιάσαμε λίγες παρτίδες και στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού όλο και έβαζα δυνατά - για ν' ακούει κι αυτή - τραγούδια του Χατζιδάκι που της αρέσουν. Φέρτε μου ένα μαντολίνο, φώναξε κάποια στιγμή απ' το μπαλκόνι της εν είδει παραγγελιάς κι έσπευσα να ικανοποιήσω το αίτημα της. Μα σαν βγήκα κι εγώ στην αυλή να της χαρίσω ένα χαμόγελο, την πέτυχα κατσουφιασμένη να μονολογεί και να βρίζει πάλι τον αχαΐρευτο τον άνδρα της που την τραβολογάει στα σκυλάδικα. Ζωή που θα κάνουν κι αυτοί, σκέτη φρίκη! Ναι, αλλά εγώ τι φταίω τώρα που οι εκνευριστικές φωνές της κάνουν το έργο του Bruckner ν' ακούγεται σαν σύλληψη του James Bernard για ταινία τρόμου της Hammer Films; Έτοιμος είμαι να της πετάξω ένα βαρύ κι ασήκωτο κατεψυγμένο μπούτι κοτόπουλου ή μισή καρπουζόφλουδα μπας και το κλείσει το ρημάδι το στόμα της προτού πάει το cd στον Ψαλμό 150 του Bruckner, όπου εκεί θα τα σφραγίσω σίγουρα τα παράθυρα! Τουλάχιστον δεν χρεωκοπήσαμε ακόμη, επισήμως, και ανακουφιστήκαμε από τον καλό τον λόγο του Πρωθυπουργού μας, ο οποίος δήλωσε δίχως ίχνος αισχίνης ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση του φιλοδοξούν στο εξής να υπάρχει μόνο ένας εργαζόμενος ανά μία ελληνική οικογένεια. Φοβεροί οι τύποι! Χθες πέρασα από το πατρικό μου για να βρω κάποια πράγματα προσωπικά που μου έλειψαν. Δεν τα βρήκα, ξεκόλλησα όμως από τον τοίχο του δωματίου μου αφίσες που ήταν επί τουλάχιστον μία 20ετία κρεμασμένες: του James Brown, του Cat Stevens, των Ike & Tina Turner κλπ. Τις ξεσκόνισα στα γρήγορα, αφού δεν υπήρχε χρόνος για νοσταλγία, μετά τις έκανα ρολό και τις έχωσα στο σακίδιο μου να εξέχουν σα να ήμουν έφηβος ροκάς που γύριζε από shopping στο Μοναστηράκι. Ελπίζω να γουστάρω απόψε στις Νύχτες Πρεμιέρας που κάνουν την πρεμιέρα τους. Η μέρα μου θα ξεκινήσει με μία ή δύο δημοσιογραφικές πρωινές προβολές ταινιών (λέω να πάω στο αμερικανικό Hit so hard - Σπάσ' τα), λόγω του μουσικού ενδιαφέροντος του, θα συνεχιστεί στις 18.00 το απόγευμα με το ισλανδικό Oroi - Ανατριχίλες, στις 20.00 ευελπιστώ να δω το ιαπωνικό Ξύλινο σπίτι, ενταγμένο στο αφιέρωμα στον Γιασούζο Μασουμούρα, κι αν αντέξω θα μείνω σερί να παρακολουθήσω και τις γερμανογαλλικές Ταξικές σχέσεις από τη Ζώνη Kafka. Εν τω μεταξύ, αυτές τις μέρες έρχεται και το μπουγιουρντί των 300 ευρώ για όσοι έχουμε δελτίο παροχής υπηρεσιών. Να δω πως θα το πληρώσω που δεν παίζει σάλιο...Κακό πράγμα τελικά να βγαίνεις από φτωχά αρχίδια. Ειδικά σήμερα θεωρώ μέγιστο μαλάκα όποιον φέρνει παιδιά στον κόσμο. Γιατί άραγε; Για να τους κληροδοτήσει μεθαύριο την περιουσία που δεν έχει; Για να τα βλέπει, να τα καμαρώνει και να τα χαίρεται λες κι είναι σκυλιά Δαλματίας; Ή μήπως για να διαιωνίσει το είδος; Ποιο είδος; Εδώ λέμε να γίνει μια φυσική καταστροφή το συντομότερο να πάμε όλοι στο διάολο να τελειώνουμε, υπό τους ήχους πάντα του Ψαλμού 150 του Bruckner, στους οποίους παρεμπιπτόντως έφτασε μόλις το cd και η γειτόνισσα ευτυχώς το βούλωσε. Ξαναγυρίζω στις Νύχτες Πρεμιέρας και τις μπλέκω μ' αυτούς τους στίχους του Τσατσόπουλου από το Να βάλω τα μεταξωτά του Μάλαμα: Δε θα γυρέψω νοσηλεία στα σινεμά και στα βιβλία! Σωστός ο ποιητής, διότι, όντως, στα σινεμά και στα βιβλία, βρίσκεις νοσηλεία, όχι όμως και θεραπεία απ' ότι σου τρώει τη ζωή καθημερινά. Και φέρνω συχνά στο νου μου την απάντηση που μου έδωσε ένας καλός φίλος στιχουργός, με χρόνια στο κουρμπέτι μάλιστα, για τον οποίο βάλαμε όλοι ρεφενέ μην τον πετάξει έξω η σπιτονοικοκυρά του. Γράφεις εξαιρετικά, του έλεγα για να τον εμψυχώσω, τι παραπάνω έχει από σένα η τάδε (πολύ γνωστή στιχουργός επίσης); Λεφτά έχει, Αντωνάκη, λεφτά...μου είπε και συνέχισε να βαδίζει στην Ακαδημίας ώσπου τον έχασα απ' τα μάτια μου.