εν-υπνώσει

Καθώς τα φίδια άλλαζαν πουκάμισο, εγώ έφερνα το χέρι ως αντήλιο ατενίζοντας για ώρα πολλή τον κόσμο του θέρους. Μου φαίνεται φουρτουνιασμένη τούτη η εποχή, τα σύννεφα βαραίνουν τα μάτια μου και μια βροχή ψευδαίσθησης κυλάει κόμπο-κόμπο και φλοισβίζει στα μονοπάτια του αίματος μου. Τη μία με πυρώνει, την άλλη με παγώνει, κάποτε τινάζει τις τρίχες μου ολόρθες και σκοτίζει βάναυσα τον νωτιαίο μυελό μου. Όλο το περασμένο διάστημα παιδευόμουν κι αλγούσα με τα μάτια δεμένα σε εκείνη τη φωτογραφία. Εκεί είχα κρεμάσει όλη μου τη συνείδηση και πάλευα να μεταφράσω ένα σκαστό χαμόγελο σε ένα πρόσωπο γεμάτο μύδρους, σε ένα ηδύ είδωλο που το αΰλωνε το φλου αρτιστίκ και το οδηγούσε στις εκτάσεις του μύθου κι ένα λεπτό μπακλάιτ έχυνε πακτωλούς συγκίνησης πάνω σε πυκνά μαλλιά. Μα κάθε φορά βαριόμουν αφόρητα και γρήγορα και ως εκ τούτου με έπαιρνε ο ύπνος.
* στο βίντεο, το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ στο Τραγούδι του Πασχάλη από το τρίτο τεύχος του περιοδικού τους (Ιούνιος 2003)