1998- 2008 ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ!

Τέτοιες ώρες ακριβώς μια δεκαετία πριν, ξημέρωμα της 18ης Ιουλίου του 1998, η Φλέρυ Νταντωνάκη, η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια που γνώρισε ο τόπος αυτός, άφηνε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο του Μεταξά στον Πειραιά, χτυπημένη από καθολικό καρκίνο. Δίπλα της ήταν ο Γιώργος Χατζιδάκις, η μοναχοκόρη της Ζωή και η Μαρίζα Κωχ, που εκλήθη από το κορίτσι να φέρει μαζί της το τάδε κόκκινο φόρεμα της που αγαπούσε η Φλέρυ και που δεν είχε ίχνος νάιλον απάνω του. Τον καιρό εκείνο εγώ βρισκόμουν φαντάρος στη Λήμνο. Διάβασα την είδηση στην εφημερίδα. Λίγο παραπέρα, θυμάμαι, υπήρχε η αναγγελία θανάτου και της ηθοποιού Ρένας Παγκράτη από υπερβολική δόση χαπιών. Ταράχτηκα και χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησα άδεια προκειμένου να κατεβώ στην Αθήνα και να παραστώ στην κηδεία της Φλέρυς Νταντωνάκη. Δεν ήταν δυνατό να συμβεί αυτό...Τρία χρόνια αργότερα η μοίρα το' φερε να συζητώ με τον Κούνδουρο και την Κωχ στο σπίτι της για τη δημιουργία ενός κινηματογραφικού πορτραίτου της Φλέρυς, βάζοντας όλη μου την αγάπη και την έρευνα χρόνων, καθώς και περίπου τέσσερα εκατομμύρια δραχμές από το εισόδημα μου και κυρίως αυτό των γονιών μου...Η ταινία γυρίστηκε σε φιλμ Super 16mm τον Νοέμβριο του 2001 και με βοήθησαν άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι σήμερα με τιμούν με τη φιλία τους: ο Ηλίας Λιούγκος, ο Νίκος Κυπουργός, η Νένα Βενετσάνου, ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, η Κρίστη Στασινοπούλου, ο Θανάσης Μωραΐτης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Σπύρος Σακκάς. Βοήθησαν πολύ ακόμη η Δήμητρα Γαλάνη, ο Σωτήρης Μουσούρης, η Εύα Κοταμανίδου που διάβασε κείμενα της Φλέρυς, ο Γιώργος Χατζιδάκις που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω την απαραίτητη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, η Κωχ που μετέτρεψε το σπίτι της για δέκα μέρες σε κανονικό κιν/φικό πλατό. Περισσότερο όμως βοήθησε η Ζωή Παπαδαντωνάκη, η κόρη της Φλέρυς, που μου παραχώρησε απλόχερα δυο παλιές μισοκατεστραμμένες VHS βιντεοκασέτες με ό,τι οπτικό υλικό υπήρχε. Αν για κάτι χαίρομαι ιδιαίτερα είναι που το υλικό αυτό κινηματογραφήθηκε σε φιλμ, περνώντας κατά τη γνώμη μου στην αιωνιότητα! Δε φαντάζεστε την ικανοποίηση που πήρα όταν ο Κούνδουρος μετά την πρώτη προβολή, χαρακτήρισε την ταινία Εθνικό κειμήλιο και εισηγήθηκε να φυλαχτεί μια κόπια στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος! Στο βιντεάκι που επισύναψα δυστυχώς μπορείτε να παρακολουθήσετε μόνο το trailer του ντοκιμαντέρ, αν κάποιος θέλει να δει ολόκληρη την ταινία, μια και σκόπιμα δεν τη βγάλαμε στο εμπόριο, ας επικοινωνήσει μαζί μου οποιαδήποτε στιγμή!

Είμαι άνθρωπος που στερούμαι κάθε μεταφυσικής διάθεσης, υλιστής και ρασιοναλιστής θα έλεγα. Μόνο με τη Φλέρυ Νταντωνάκη συνέβη κάτι καρμικό στη ζωή μου και νομίζω ό,τι θέλω τώρα να το μοιραστώ με όποιον με διαβάζει. Σκεφτόμουν να δώσω την ιστορία που θ' ακολουθήσει ως κείμενο για το βιβλίο του Λιάνη, όταν μου ζητήθηκε, μα προτίμησα να γράψω κάτι άλλο, λιγότερο προσωπικό που στο κάτω- κάτω θα ενδιέφερε και πιο πολλούς αναγνώστες...Όταν γύριζα το ντοκιμαντέρ, έψαχνα απεγνωσμένα μια ταινία μικρού μήκους του 1973 στην οποία πρωταγωνιστούσε η Φλέρυ. Επρόκειτο για το Ακρόπολις Εξπρές του Θόδωρου Καλομοιράκη, ο οποίος, απ' ότι έμαθα τότε, ζούσε μόνιμα στην Αμερική. Είχα φάει τον κόσμο κυριολεκτικά, μα τίποτα! Πέρα από τον Ορέστη του Βασίλη Φωτόπουλου δεν υπήρχε τίποτα άλλο, ένα πλάνο έστω, από τη διόλου αμελητέα θητεία της ηθοποιού Φλέρυς στον κινηματογράφο. Ακόμη κι όταν ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ, παρ' όλες τις διακρίσεις κλπ., εμένα με έθλιβε το γεγονός πως δε μπόρεσα να εντάξω μέσα πλάνα από τη Φλέρυ του Ακρόπολις Εξπρές. Δεν πάνε πολλά χρόνια που ένα βράδυ έπεσα για ύπνο. Ήταν η πρώτη φορά που θα ξυπνούσα καταϊδρωμένος από ένα μυστηριώδες ολοζώντανο όνειρο. Βρισκόμουν, λέει, στη μέση μιας κεντρικής αμερικανικής λεωφόρου και τα αυτοκίνητα με διαπερνούσαν σα να ήταν άϋλα! Ξαφνικά, είδα τη Φλέρυ Νταντωνάκη νέα, αδύνατη, πανέμορφη, να περνάει από δίπλα μου. Φορούσε ένα κοντό μίνι φορεματάκι και ήταν ξυπόλυτη! Κοντοστάθηκε! Κοιταχτήκαμε αμίλητοι. Την ώρα όμως που πήγα πρώτος να μιλήσω, εκείνη οπισθοχώρησε, μου έριξε ένα βλέμμα μεταξύ θυμού και απορίας, ένα πελώριο βουβό γιατί; και αμέσως μετά εξαφανίστηκε στη βουή της λεωφόρου.

Περιττό να πω ότι όλη την επόμενη μέρα ένιωθα χάλια. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι είχα κάνει που...στενοχώρησε τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Το απόγευμα βρισκόμουν στο σπίτι ενός φίλου και ξεφύλλιζα το Αθηνόραμα. Φτάνοντας στο τηλεοπτικό πρόγραμμα (κάτι που συνήθως ποτέ δεν προσέχω) βλέπω το εξής: Το Ακρόπολις Εξπρές του Θόδωρου Καλομοιράκη με τη Φλέρυ Νταντωνάκη στη μεταμεσονύχτια ζώνη ταινιών μικρού μήκους της ΕΡΤ! Χωρίς άλλα λόγια, εξηγώ πώς την προηγούμενη ακριβώς νύχτα, την ώρα που έβλεπα το όνειρο, στην ελληνική τηλεόραση προβαλλόταν η ταινία με τη Φλέρυ που αναζητούσα για πολύ καιρό! Δεν είχα νιώσει ποτέ άλλοτε τόσο περίεργα...Γύρισα σπίτι και δεν είπα τίποτα σε κανέναν! Ξενύχτησα ακούγοντας το cd- διαμάντι της ΕΡΑ που επιμελήθηκε ο Γιώργος Μονεμβασίτης με την άγια φωνή της Φλέρυς σε τραγούδια του Dylan, του Cat Stevens, των Youngbloods και του Woody Guthrie!

Έτσι λέω να ξενυχτήσω κι απόψε που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την έκρηξη του σούπερ- νόβα του ελληνικού τραγουδιού! Με τον Μεγάλο Ερωτικό και τον Καπετάν- Μιχάλη του Μάνου Χατζιδάκι, το Τραγούδι της νύχτας των Τερμιτών, το Imagine του Lennon, τη Suzanne του Cohen, τη Μαντουβάλα του Καζαντζίδη και την Αφιλότιμη του Χατζηνάσιου!
Χρύσωνες ό,τι άγγιζες!
Αγαπημένη και αξέχαστη Φλέρυ Νταντωνάκη μου...