1η ΙΟΥΛΙΟΥ 2009: ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ/ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ!

Παλιά ξεκίναγα το βιογραφικό μου ως εξής (σε γ΄πρόσωπο): Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1974 κι έμαθε να καπνίζει και να χαρτοπαίζει στο ναό της Παναγίας Βλαχερνών. Με αυτή του την υποδομή διέπρεψε στο καφενείο του Μανώλη, γενόμενος δεκτός παρά το νεαρόν της ηλικίας του, όπου εκεί έμαθε τα άφιλτρα και το τσίπουρο κι έχεσε όλα τα άλλα κλπ. Η αλήθεια είναι όμως ότι ξεκίνησα το κάπνισμα στα 14 μου, στις τουαλέτες του 3ου λυκείου Κερατσινίου. Μάρκας Απ' όλων, δηλαδή ότι κάτσει, αφού πέρασε λίγος χρόνος μέχρι να εθιστώ απόλυτα στο Κάμελ. Ή για την ακρίβεια στο Τρακάμελ, μιας και δεν υπήρχαν πολλά φράγκα για τσιγάρο και όποτε υπήρχαν, προτιμούσα να τα χώνω σε δίσκους και βιβλία, με αποτέλεσμα να κρύβουν οι φίλοι μου τα πακέτα τους από μπροστά μου. Με εκδικήθηκαν όμως οι άλλοι φίλοι μου, οι αλλοδαποί, χρόνια αργότερα στο Παρίσι, όταν με είδαν να μπαίνω στην οικεία τους με μια κούτα από τα duty free και μου την αφάνισαν μέσα σε τρεις μέρες!

Θυμάμαι τη μάνα μου όταν ανακάλυψε ότι καπνίζω ένα χρόνο μετά, στα 15 μου. Είχα μπει ένα μεσημέρι σπίτι και με ρώτησε με μια ματιά όλο πίκρα, κραδαίνοντας το πακέτο Κάμελ στα χέρια της: Πες μου αλήθεια, την καμήλα εσύ την καπνίζεις; Η καμήλα, μάνα, δεν καπνίζεται, το πολύ- πολύ τρώγεται παστουρμάς, της απάντησα κι εγώ, μα δεν είχε γελάσει καθόλου τότε! Στα επόμενα χρόνια λάτρεψα το τσιγάρο και θεωρούσα αδιανόητο για έναν άνθρωπο να μην καπνίζει! Χαίρομαι που πρόλαβα το κάπνισμα στα αεροσκάφη και δε θα ξεχάσω μια πτήση Αθήνα- Μόναχο το 1995, όπου είχα καπνίσει λόγω της αεροπλανοφοβίας μου ένα ολόκληρο πακέτο μέσα σ' ένα τρίωρο!

Σε λίγες ώρες μας το κόβουν και επισήμως! Οι Από Πάνω Δυνάμεις, που θα' λεγε και ο Demis Roussos, λες και πρέπει να τους δώσουμε λογαριασμό για το πότε τα πνευμόνια μας θα γεμίσουν πίσσα και κατράμι ώσπου να αχρηστευθούν και να μας πετάξουν στις χωματερές τους. Έχετε δει τους τρελούς που είναι όλοι με ένα τσιγάρο στο χέρι; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι έγκλειστοι στο Δρομοκαΐτειο και το Δαφνί, το μόνο που ζητάνε από τους απ' έξω, τους υγιείς, τους κανονικούς, είναι τσιγάρα; Έχετε νταλαβεριστεί ποτέ με τρελογιατρό να σας πει πόσο καταπραϋντική είναι η νικοτίνη στους διαταραγμένους εγκεφάλους των ψυχοπαθών; Έχει σταθεί ποτέ το βλέμμα σας σε μοναχικές γέρικες φιγούρες που καπνίζουν σκυφτές σε καφενεία της Λιοσίων; Πόσες φορές έχετε δώσει από το πακέτο σας σε κάτι εξαθλιωμένα παιδιά της Ομόνοιας που το δέρμα τους είναι τρυπημένο ως τους αστράγαλους; Λέγεται πως ο Μάνος Χατζιδάκις αγαπούσε ιδιαιτέρως τους άστεγους της Νέας Υόρκης που δεν ζητιάνευαν για να φάνε, αλλά για να εξασφαλίσουν τα τσιγάρα της ημέρας! Το έζησα κι εγώ αυτό, το καλοκαίρι του ΄94 στη Σαντορίνη, όταν με ένα φίλο φάγαμε τις πενήντα χιλιάδες δραχμές που είχαμε πάρει μαζί μας όλες κι όλες, φτάνοντας στο σημείο να κοιμόμαστε μέσα σε γιαπιά και να ζητιανεύουμε τσιγάρα από τους νέους κυρίως που απολάμβαναν φυσιολογικά τις διακοπές τους.

Ποτέ μου δε συμπάθησα τα στριφτά τσιγάρα, βιάζομαι πάντα τόσο πολύ να καπνίσω που φτιάχνω ατσούμπαλα τυροπιτάκια κάθε φορά αντί τσιγάρου. Γι' αυτό και μου αρέσει το πακέτο, το άνοιγμα του οποίου αποτελεί για μένα μια μικρή τελετουργία. Μέχρι το επόμενο! Στο στρατό στη Λήμνο υπήρχαν φαντάροι που με κοιτούσαν με τις ώρες πώς τραβούσα και φυσούσα τον καπνό! Δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο να το απολαμβάνει περισσότερο από σένα, μου' χε πει κάποιος από δαύτους! Το 2006 τα Κάμελ αντικαταστάθηκαν από τα 25άρια Winston- μου τα κόλλησε ο Δημήτρης Πουλικάκος κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα έμαθα πως και ο μέγιστος Frank Zappa, Winston κάπνιζε μέχρι τον θάνατο του από καρκίνο (του προστάτη και όχι του πνεύμονα, βέβαια)! Ξέρω πολλούς ανθρώπους που υποβλήθηκαν σε απρόσμενα μπάι- πας χωρίς να' χουν καπνίσει ποτέ στη ζωή τους. Και άλλους που είχαν συνταξιοδοτηθεί κι εκεί που ονειρεύονταν να πάνε να ζήσουν στα χωριά τους, τους ήρθε ο ταμπλάς και παρ' τους κάτω! Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι, καπνιστές και μη καπνιστές, ούτε θα κινδύνευαν να πεθάνουν, ούτε θα πέθαιναν, αν είχαν φροντίσει να παίρνουν ένα τεταρτάκι αντικαταθλιπτικού φαρμάκου ενδεχομένως για το υπόλοιπο της άγευστης ζωής τους! Εγώ πάντως θέλω να πεθάνω ξαπλωμένος με ένα τσιγάρο στο στόμα, με πελιδνά χείλη, με κατακίτρινα δάχτυλα και με κάτωχρο πρόσωπο. Κι όταν αφήσω την τελευταία μου πνοή το αίμα όλο, άχρηστο πια για τη λειτουργία της καρδιάς, να μαζευτεί στο πρόσωπο, θέλοντας να απαλύνει, σαν ένας ακόμη ζωντανός οργανισμός στα τελευταία του, τη σκληρότητα του θανάτου μου.

Το' χω, δεν το' χω το δικαίωμα αυτό;

Και ποιος μπορεί να μ' εμποδίσει;

* μακράν το πιο επιτυχημένο σύνθημα διαμαρτυρίας της 1ης Ιουλίου 2009:

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ,

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΙΠΑΘΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΕΣ!

** οι φωτογραφίες του post είναι της Δανάης Παναγιωτοπούλου