ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ & ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ!

Χθες βράδυ είδα το διαμέρισμα μου όπως το ονειρευόμουν, σε μια κατάσταση δηλαδή που ζω κι εγώ ως νυχτερινός επισκέπτης σε διαμερίσματα άλλων στο κέντρο αυτής της πόλης. Η προγραμματισμένη συνέντευξη με τον Lolek για το δίφωνο, κατέληξε σε μια μάζωξη φίλων αγαπημένων στο μπαλκόνι του ρετιρέ, από τις δέκα το βράδυ μέχρι τις πέντε τα ξημερώματα, όταν το σκοτάδι άρχισε να διαλύεται. Από νωρίς, ο b.l. είχε απαθανατίσει με τον φακό του ένα βαλς που χόρεψαν ο Lolek μετά της Lucy- Λουκίας Μιχαλοπούλου. Έξω, στη βεράντα πάντα, ανάμεσα από σχοινιά με κρεμασμένα μανταλάκια και τον ιμάντα της τέντας που αντικατέστησε τη μανιβέλα μιας φανταστικής λατέρνας! Πόσο μ' αρέσει ν' ακούω το γρήγορο κλικ της μηχανής του b.l., που δεν έχει καμία σχέση με τις συνηθισμένες ψηφιακές, της μιας χρήσης, όπως τις λέω εγώ. Και τους ανθρώπους ν' ανεβαίνουν με το ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα, βεβαίως, άσχετα αν ο Γιώργης δήλωσε πως η περιοχή που κατοικώ είναι κάτι μεταξύ...Μπρονξ και Χάρλεμ! Την ίδια ώρα, ο Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης και ο Αντρέας Παγουλάτος μέσα από τον ραδιοφωνικό Αφρό των Ημερών του Καναλιού 1 του Πειραιά, μας αφιέρωναν ηχογραφήσεις του, συνονόματου μου, Βραζιλιάνου τροβαδούρου Joao Bosco!

Ο Βασίλης Γισδάκης, ο Γιώργης Χριστοδούλου και ο Lolek συζητούσαν και σταματημό δεν είχαν, για το σημερινό ελληνικό τραγούδι που μιλάει πότε στη δική του γλώσσα και πότε στα αγγλικά, που εξαντλείται στις μεγάλες αφίσες των δρόμων και στις ερμητικά κλειστές σελίδες διανοούμενων, που υποφέρει στις πίστες και ανασαίνει σε μπαράκια και μικρές μουσικές σκηνές. Διότι, καλό το myspace- σίγουρα- μα τι να το κάνεις αν δεν τα πεις και από κοντά, σαν φυσιολογικός άνθρωπος που απολαμβάνεις τη συντροφιά του άλλου και την επικοινωνία; Χίλιες φορές το face to face από το facebook με λίγα λόγια...Την ώρα που η μπουκάλα με τη ρακή από μοναστήρι της Κρήτης άδειαζε, από το ανοιχτό παράθυρο της απέναντι πολυκατοικίας φαινόταν ένας Πακιστανός με το καφτάνι του που προσευχόταν όλο ευλάβεια γονατιστός στο πάτωμα! Τι υπέροχη εικόνα, συνοδεία του μαντσινικού Moonriver από τον Morrissey!

Κόκκινο κρασί, μαστίχα Χίου, λίγο δροσερό νερό μέσα στη μποτίλια- οβίδα από το Άμστερνταμ, flower- tea από την Κίνα, ένα ωραίο κορίτσι που μας θύμισε την Κική Δημουλά και τη Ρωσική Κιβωτό του Alexander Sokurov, μήλα και αχλάδια βιολογικής καλλιέργειας, η ελιά του Γιάννη Παλαμίδα που απαιτεί συχνότερο πότισμα και στο τέλος ένα παγωτό φυστίκι, έτσι, για να καταλάβω κι εγώ ότι μπήκε το καλοκαίρι ή, σωστότερα, μού το έφεραν οι φίλοι μου κι ακόμη ότι η μοναχικότητα είναι ισχυρή, αλλά όχι αήττητη.

Όταν έφυγαν όλοι, αδειάζοντας μου κανονικά τη γωνιά, κάθισα στη βεράντα για ένα προ του ύπνου τσιγάρο, μπροστά από τιγκαρισμένα τασάκια, πιάτα με φλούδια φρούτων, αδειανά μπουκάλια και ατάκτως ερριμμένα cd...Τι έγινε εδώ απόψε; αναρωτιόμουν κι αμέσως μετά με επισκέφτηκε η σπαρακτική Μιράντα του Κ. Βήτα, έτσι όπως είχε παιχτεί από την εκπομπή μου στο ραδιόφωνο αρκετές ώρες πριν:

να αγαπάς τους ανθρώπους/ μη φοβάσαι κανένα/ αν μ' ακούς φίλε τώρα περπάτησε με μένα/ δες τα χέρια μου, έχουν ματώσει/ με είχες φιλήσει, σε είχα πληγώσει/ μα αγαπώ τη ζωή, η ζωή ειν' αγάπη/ μου λείπεις πολύ, αλλά είμαι εντάξει...