Ακούω ένα cd με πρωτότυπη μουσική της Λένας Πλάτωνος, 20λεπτης διάρκειας περίπου, που δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ στο εμπόριο. Δεν επρόκειτο άλλωστε για κάποιο ανολοκλήρωτο δισκογραφικό project της συνθέτριας, αλλά για τα μουσικά θέματα που έγραψε με αφορμή μία έκθεση της φίλης της, της ζωγράφου Καίτης Μαυρομμάτη. Για το λόγο αυτό, ακόμη κι αν στη συγκεκριμένη ανέκδοτη ηχογράφηση διατηρείται αναλλοίωτο το τραγούδισμα- αφήγηση, η φωνή που ακούγεται δεν ανήκει στην Πλάτωνος, αλλά στην ίδια τη Μαυρομμάτη.
Η ζωγράφος μας πηγαίνει στα χρόνια της Αλεξάνδρειας, της γενέτειρας της, λίγο πριν τελειώσει τη σχολή γραφικών τεχνών Δοξιάδη στην Αθήνα και φύγει για το Παρίσι με υποτροφία του ΕΟΜΜΕΧ. Πιστεύω ότι είναι μοναδική περίπτωση εικαστικού καλλιτέχνη, τόσο άμεσα επηρεασμένου από την τέχνη της μουσικής. Αφού δε μπορώ να γράψω μουσική, ας τη ζωγραφίσω έχει δηλώσει χαρακτηριστικά, φυσικά όχι σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει τη θεματική των έργων της, αλλά να εκφράσει με δυο απλά λόγια την ψυχολογική συνθήκη, στην οποία βρίσκεται εν ώρα εργασίας.
Η ζωγραφική της Μαυρομμάτη πηγάζει από το ανάλαφρο πάτημα στα πλήκτρα ενός πιάνου, από την αργόσυρτη δοξαριά ενός βιολιού, από τον τυπολατρικό χορό που ακολουθεί το σώμα ενός ακορντεόν στα χέρια του μουσικού του. Κι ακόμη, από παλιά 45άρια δισκάκια, από αισθησιακές γυναικείες και σενιαρισμένες ανδρικές φιγούρες του Jacques Tourneur και του Fernando Solanas, από ένα βιαστικό τσιγάρο στο κατάστρωμα ενός πλοίου για τη Σέριφο και από τις γραφιστικές εξελίξεις στο χώρο του cd, του φορέα ήχου και μουσικής των καιρών μας και του καιρού της.
Το 1993 η Καίτη Μαυρομμάτη επελέγη μεταξύ δέκα άλλων σημαντικών Ελλήνων ζωγράφων για την έκθεση της ΕΟΚ με τίτλο Νέοι Ευρωπαίοι καλλιτέχνες. Τον Ιούνιο του 2004, έντεκα χρόνια μετά, παρουσίασε στην Αίθουσα Σκουφά την όγδοη κατά σειρά προσωπική της έκθεση, απ' όπου και οι φωτογραφίες των έργων που δημοσιεύονται στο post. Το 1982 είχε κάνει την πρώτη ατομική έκθεση της, ενώ σε ομαδικές εκθέσεις τη βρίσκουμε από το 1975, σε νεαρότατη ηλικία.
Χθες, ζευγάρια "στροβίλιζαν" πάνω στους ρυθμούς.
Σήμερα εγώ "στροβιλίζω" στις χαραγμένες γραμμές πάνω στις πλάκες...
διαβάζω τα λόγια της, παρατηρώ την κίνηση των χορευτών της, το Libertango του Astor Piazzolla έρχεται μοιραία από κάπου στο βάθος και αναρωτιέμαι ποια είναι αυτή η εσωτερική διεργασία κάθε φορά που κάνει τον καλλιτέχνη τόσο άπιαστο, τόσο απόμακρο και τόσο ανθρώπινο συγχρόνως, ποιητικώς επαρκή μέσα στην έκπτωση της καθημερινότητας.
Φωτεινά σημεία των καιρών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου