ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ!

Είναι θεόμουρλος αυτός ο Γιώργος- Ίκαρος Μπαμπασάκης, που δανείζεται το βλέμμα του Τζακ Νίκολσον από τη Λάμψη του Κιούμπρικ, που ρίχνει κομμάτια ακτινίδιου μέσα σε κρασοπότηρα, που περνάει από τον Μάνο Χατζιδάκι στον Thelonius Monk και μετά στον Nick Cave και στη Grace Slick και ξανά μετά στον Χατζιδάκι, που θυμάται με έκδηλη συγκίνηση τον αξιωματικό προοδευτικό πατέρα του, που βγάζει τηλέφωνα νυχτερινών επισκεπτών στον αέρα, που κλείνει τα μάτια και εκστασιάζεται με παλιές lost ηχογραφήσεις της Φλέρυς Νταντωνάκη, που εκφράζει δημόσια τα βαθύτερα αισθήματα του για τη γυναίκα της ζωής του, που γεμίζει το στούντιο με βιβλία του Χένρι Μίλλερ και του Τζέιμς Τζόις και που προτιμά το φτηνό κρασί ως γνήσιος επίγονος των beat ποιητών! Το κρασί, άλλωστε, ως είδος λαϊκής κατανάλωσης οφείλει να είναι φτηνό, για να γεμίζει η γκλάβα, όπως μου είχε πει κάποτε και μια από τις παλαιότερες πουτάνες των Αθηνών! Το χάρηκα πολύ το χθεσινοβραδινό πρωτότυπο αφιέρωμα για τα 15 χρόνια από την αναχώρηση του Μάνου Χατζιδάκι, που ξεκίνησε στις έντεκα και τελείωσε στις τρεις τα χαράματα με μένα, σόλο στο στούντιο πια, να παίζω αγαπημένα τραγούδια από την Εποχή της Μελισσάνθης και τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς, να τα σχολιάζω και γενικώς να κάνω ότι μου αρέσει περισσότερο σ' αυτή τη ζωή! Είναι άλλη η αίσθηση της νυχτερινής εκπομπής, συνειδητοποιείς πως όταν το άγχος της μέρας καταλαγιάζει, αυτοί -έστω οι λίγοι- που σε ακούν, είναι εκεί για σένα, για τις επιλογές, το γούστο σου με άλλα λόγια. Δεν ξέρω, όμως, αν θα άντεχα να κάνω ραδιόφωνο τις νύχτες. Πιθανώς να ανοιγόμουν από μικροφώνου και να έλεγα πιο προσωπικά μου πράγματα, που δε θα ενδιέφεραν κανένα. Να έβλεπα τον τεχνικό ήχου (όπως θέλει να αποκαλεί ο Μπαμπασάκης τον εκάστοτε ηχολήπτη) ως ψυχαναλυτή που κάθεται βουβός απέναντι μου και περιμένει το cd με το επόμενο κομμάτι. Ή να καταντούσα σαν ήρωας ατμοσφαιρικής αμερικανικής ταινίας που παίζει από Barbra Streisand μέχρι Iron Butterfly και κρατάει παρέα σε χοντροκομμένους νταλικέρηδες και γκόμενες, οι οποίες κατεβάζουν τα prozac με τις χούφτες! Γι' αυτή τη μοναδική αίσθηση, λοιπόν, την ελευθερία που μου έδωσε να αντικαταστήσω για δύο ώρες το άψυχο play- list (έμψυχο, στην περίπτωση του) και για το ζωογόνο αλήτικο χιούμορ του, οφείλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο- Ίκαρο Μπαμπασάκη, τον πιο άμεσο αρμό με σπάνιους ανθρώπους, rock καταστάσεις και ακριβά συναισθήματα παλαιάς κοπής!

* το βράδυ αναχώρηση με τον Γιώργο Μητρόπουλο από το λιμάνι του Πειραιά για Κρήτη. Αύριο θα φτάσουν αεροπορικώς και ο Σπύρος Σακκάς με τον Δημήτρη Λέκκα. Παραμονή για μια μέρα στα Ανώγεια, αυτή την εκπληκτική ελληνική τοποθεσία, όπου θα δώσουμε συνέντευξη Τύπου για τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις του Ιουλίου στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι. Εσείς, δείτε τις από δω: http://www.yafkarecords.gr/el/Anwgeia_2.html

** που πάμε, ρε Μητρόπουλε; οχτώ μποφόρ θα' χει, με ειδοποιεί η μανούλα μου! Δηλαδή, τη γλίτωσα τριάντα ώρες στον αέρα σύνολο, πήγαινε- έλα Αθήνα- Πεκίνο, να το βρω στο Κρητικό πέλαγος, ο καψερός; Κάτσε γιατί δεν το' χω και πολύ να μην το κουνήσω ρούπι...Τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε' να μπούμε, λέει ένα παραδοσιακό άσμα των Δωδεκανήσων! Το ασπαζόμαστε, ασχέτως αν είμαστε υπέρ της καύσης των νεκρών!