ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΝ ΜΕΣΩ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΗΣ...ΝΔ!

Το να πηγαίνω να συναντήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και να εγκλωβίζομαι κυριολεκτικά στην προεκλογική συγκέντρωση του κυβερνώντος κόμματος, αν μη τι άλλο, με παρέπεμψε σε κακόγουστη αναδρομή στη δεκαετία του 1980! Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν στην αποψινή μου πορεία, πηγαίνοντας προς την πλατεία Καρύτση, όπου και θα έβρισκα τον Παπακωνσταντίνου για τη συνέντευξη- cover story του προσεχούς διφώνου: το ένα ήταν η εξωτερική εμφάνιση των νεαρών νεοδημοκρατών, δηλαδή των ΟΝΝΕΔίτων. Δεν έχω δει πιο αντιερωτικά πλάσματα, κορίτσια κι αγόρια. Τα μεν πρώτα, τα κορίτσια, έμοιαζαν στην πλειοψηφία τους με μελλοντικές πρωταγωνίστριες διαφημίσεων του ΑΖΑΧ, τα δε αγόρια, με χαρτογιακάδες, έτοιμοι να στελεχώσουν όμιλους επιχειρήσεων! Βημάτιζα γρήγορα ανάμεσα τους, παίζοντας το Βρετανός ή Γερμανός τουρίστας, μέχρι δηλαδή ν' απεμπλακώ και να πάω στη δουλειά μου ο άνθρωπος!

Το άλλο ήταν η μουσική υπόκρουση που χυνόταν εκκωφαντική από τα τεράστια ηχεία στην Πατησίων, λες και όπου να' τανε θα' σκαγε ναζιστική παρέλαση στρίβοντας από την Ομόνοια! Κάθε παράταξη τελικά έχει τη μουσική που της ταιριάζει, μου φαίνεται. Χθες ήταν το ΚΚΕ με τη Φαραντούρη σε θεοδωρακικά άσματα, να τα ακούς και να νομίζεις ότι θα εμφανιστεί ο Βελουχιώτης καβαλάρης παρέα με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα, ερχόμενοι επίσης από την, τελικά πολύπαθη, Ομόνοια! Αύριο ποιος, τι; Το ΠΑΣΟΚ με τα Carmina Burana του ταλαίπωρου του Όρφ, άντε και με το Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο του μακαρίτη του Λοΐζου! Πιο λάιτ κατάσταση, εν ολίγοις! Τούτοι δω όμως δεν παίζονται με τις μουσικές επιλογές τους που κατά 99% απόψε του Σπανουδάκη θα ήταν. Ίσως θα έπρεπε η Δεξιά στην Ελλάδα να λύσει πρώτα το θέμα της αισθητικής και του γούστου και κατόπιν να κοιτάξει το ιδεολογικό κομμάτι της.

Τα συζήτησα όλα αυτά αμέσως μετά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο όμορφο καφέ ιδιοκτησίας Μπουλά- Ζουγανέλη, παραπλεύρως των παλιών Νέων και του Βήματος. Κι εκείνος μάλλον θα το διασκέδασε, αφού μεγάλο μέρος στην ωριαία συζήτηση μας κατέλαβε μοιραία η πολιτική, η παγκοσμιοποίηση και τα ακτιβιστικά κινήματα.

Είπαμε πολλά με τον δημοφιλή ερμηνευτή, του οποίου ο τελευταίος δίσκος σε δική του μουσική και στίχους Άλκη Αλκαίου, τολμώ να πω ότι με έφερε σε αμηχανία απέναντι του. Για να σπάσει μάλιστα ο πάγος της πρώτης γνωριμίας, του χάρισα από το αρχείο μου μια φωτογραφία του 1975, από τη μπουάτ Καρυάτιδα, με τον ίδιο, τον Δημήτρη Κατοίκο και τη Μαρίζα Κωχ να τραγουδάνε Λοΐζο! Κοίτα μην πέσεις και πάνω στον Καραμανλή στη συγκέντρωση, μου είχε πει πρωτύτερα από τηλεφώνου η δ/ντρια του περιοδικού, γιατί εσύ είσαι ικανός να βγάλεις και να του δώσεις καμιά φωτογραφία του αγκαλιά με την Κωχ!

Είπα του Παπακωνσταντίνου ότι του χρόνου αισίως γίνεται 60 ετών και τον ρώτησα αν αυτό τον προβληματίζει σε σχέση με το rock style που έχει καλλιεργήσει εδώ και τρεις δεκαετίες! Η λέξη style δεν μου ταιριάζει, απάντησε και συνέχισε, δεν προσποιήθηκα ποτέ κάτι, ήθελα και θέλω να είμαι αυθεντικός σε ότι κάνω!

Τον ρώτησα ακόμη αν το 1984 που έβγαλε τον Μαύρο Γάτο, τη σούπερ επιτυχία του, θα φανταζόταν ότι ο στιχουργός του εν λόγω κομματιού και συνονόματος του, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, είκοσι χρόνια μετά θα γινόταν ο Νο 1 μουσικός στις προτιμήσεις τουλάχιστον της νεολαίας. Τέλος, τον ρώτησα για ποιο λόγο όταν το ελληνικό rock κατατροπωνόταν από το πολιτικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης, εκείνος στράφηκε προς τα κει με Θεοδωράκη, Λοΐζο και Μπακαλάκο, για να επιστρέψει στα 80s ως αδιαφιλονίκητος και πολύ πετυχημένος εμπορικά rocker!

Δε λέω τι μου απάντησε, ας αγοράσετε το προσεχές δίφωνο να μας κάνετε σεφτέ, που' λεγε κι η γιαγιά μου. Με συγκίνησε παρ' όλα αυτά ο Βασίλης- έτσι απαίτησε να τον αποκαλώ, κόβοντας τον πληθυντικό απ' το πρώτο λεπτό- όταν μου μίλησε για την αγαπημένη μοναχοκόρη του, για την εξίσου αγαπημένη μητέρα του που έχασε πρόσφατα, αλλά και για την έντιμη στάση του όλα αυτά τα χρόνια να χαρίζει αφιλοκερδώς την αναμφισβήτητα σπουδαία φωνή του στα παιδιά, τα εξαρτημένα από ουσίες.