ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ, WE COULD' NT GET MUCH HIGHER!

Όταν η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε τους πάντες και τα πάντα! Από το Σιγά μην κλάψω του Γιάννη Αγγελάκα και το Summertime του Γκέρσουιν μέχρι τη Μαριάνθη των Ανέμων του Μάνου Χατζιδάκι και το, κατά Depeche Mode, Personal Jesus του Johnny Cash! Τόσο καλά και αρμονικά, όμως, ώστε ο Στέργιος Τσιρλιάγκος παρατήρησε δίπλα μου με χιούμορ: Αφού μας την έκαναν οι Depeche Mode και δεν ήρθαν, μας αποζημίωσε η Μποφίλιου! Παρ' όλο που έχω να παραδώσω τρεις συνεντεύξεις μέσα στο επόμενο 5ήμερο κι η απομαγνητοφώνηση μιας συνομιλίας είναι μεγάλο παλούκι (παρεμπιπτόντως χθες το απόγευμα ξεκίνησα να σενιάρω τον Ντέμη Ρούσσο για το ΠΟΠ+ΡΟΚ), εντούτοις με έψησε ο Στέργιος και περάσαμε από την Τεχνόπολη στο Γκάζι στην προγραμματισμένη και άψογα διαφημισμένη συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου. Πολύ λογική τιμή τα δέκα ευρώ του εισιτηρίου για τον νεαρόκοσμο κυρίως που είχε κατακλύσει τον χώρο, στο όρθιο περισσότερο, αφού τα καθίσματα είχαν καταληφθεί νωρίτερα προφανώς από τους πρεσβύτερους φαν.

Μπα, μάλλον δεν τα λέω σωστά, κοιτώντας πάλι την παραπάνω φωτογραφία! Τελικά οι νέοι ήταν εκείνοι που αποτέλεσαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού της χθεσινοβραδινής συναυλίας! Τους παρατηρούσα και σκεφτόμουν: Ποιοι νέοι όμως να ειν' αυτοί; Οι ίδιοι που τίμησαν το Synch Festival προ ημερών στον ίδιο χώρο; Που πέρασαν από τις πρόσφατες παραστάσεις της Λένας Πλάτωνος στο Κύτταρο; Η τελευταία γενιά του δοκιμαζόμενου και κορεσμένου πια έντεχνου, που ξέρει απ' έξω όλα τα τραγούδια του τρίο Μποφίλιου- Καραμουρατίδης- Ευαγγελάτος; Αυτοί δηλαδή που αποθέωναν τη συνομήλικη τους ερμηνεύτρια στα κομμάτια του Σταμάτη Κραουνάκη και στο λαοφιλές Τα κορμιά και τα μαχαίρια της Ελευθερίας Αρβανιτάκη;

Το έχω ξαναγράψει, σέβομαι τη συμβολή του Κραουνάκη στην ελληνική μουσική, μου αρέσουν ιδιαιτέρως μεμονωμένα τραγούδια του, αν και ουδέποτε μου πήγε ως συνθέτης. Το λέω εγώ αυτό, που σήμερα το μεσημέρι θα συναντήσω τη Λίνα Νικολακοπούλου για μια επικείμενη συνεργασία στο ντοκιμαντέρ που φτιάχνω. Η Μποφίλιου, τώρα, όπως και οι δύο συνεργάτες της, συνεχίζουν ακριβώς την παράδοση του διδύμου Κραουνάκης- Νικολακοπούλου, κάτι που επίσης έχω ξαναπεί από δω. Με αυτή τη λογική και σε μία περίοδο ανόδου της αγγλόφωνης εναλλακτικής σκηνής (βλέπε προηγούμενο post), όπου πολλοί μιλάνε για το τέλος του έντεχνου- έτσι όπως το συνηθίσαμε τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1990 και μετά- η Νατάσσα Μποφίλιου ίσως είναι η μόνη τελικά που το στηρίζει με νύχια και με δόντια, πετυχαίνοντας με γεωμετρική πρόοδο να αυξάνει το κοινό της από την τελευταία μέχρι την επόμενη εμφάνιση της σε οποιονδήποτε χώρο! Δεν είναι και μικρό πράγμα!

Πως αλλιώς να εξηγήσεις τη θερμή νεανική ανταπόκριση στο υπέροχο Κάτω απ' τη μαρκίζα του Γιάννη Σπανού και του Μάνου Ελευθερίου ή στο οριακό Δίχτυ του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου; Μέχρι χθες βράδυ είχα την εντύπωση πως αν ρωτήσω έναν σημερινό εικοσάρη αν του αρέσει η Μοσχολιού, θα μ' έπαιρνε με τις λεμονόκουπες! Με διέψευσε η ξανθή αυτή κοπέλα, γεμάτη ενέργεια και κέφι, που πηγαινοερχόταν από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη, βγάζοντας την ψυχή από το λαρύγγι της, όπως ένας ταχυδακτυλουργός διασκεδαστής θα έβγαζε λαγούς από το καπέλο του.

Νατάσσα, τραγούδα εσύ, κορίτσι μου, κι άσε τον bosko και τον φίλτατο ενορχηστρωτή της Πλάτωνος να έρχονται λίγο πιο high στις συναυλίες σου! Πάντως, έρχονται! Ξέρεις τι είναι εσύ να ερμηνεύεις το Εν λευκώ κι αυτοί να νομίζουν ότι όπου να' ναι θα σκάσει μύτη ο Jerry Garcia και θα βγάλει δίσκο με παραισθησιογόνα; Μόνο εσύ το καταφέρνεις κ α ι αυτό και προσωπικά σ' ευχαριστώ!