ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ!

Τι βαρετή η ψήφος...
πάλι θα δω στο εκλογικό κέντρο παλιούς συμμαθητές/τριες που παντρεύτηκαν οι περισσότεροι/ες και θα με ρωτούν, τάχα μου με ενδιαφέρον, που βρίσκομαι σήμερα, που μένω, αν βγάζω λεφτά, αν είμαι καλά, τι κάνουν οι δικοί μου και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες...
μπορεί να δω και κάποιον, που μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά- τέτοιος σκράπας που ήμουν- και δε σταματάει να μου λέει, όποτε με βλέπει μία φορά πια στα τέσσερα χρόνια, ότι με τη γυναίκα του γυρνάνε όλο τον κόσμο! Ο κάποιος, βλέπετε, είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης, αλλά όταν εγώ του' χα ζητήσει προ 15ετίας να κάνω ένα γύρισμα στο σπίτι του, μου απάντησε ότι δε γίνεται, διότι είναι αλλεργικός στα φρούτα (διόλου υπερρεαλιστική η αιτία, αν υποτεθεί πως η σκηνή της σπουδαστικής ταινίας μου περιείχε πολλά κιλά από φρούτα)! Έτσι, από τότε τον έκανα cut, που λέμε και στον κινηματογράφο...
μπορεί επίσης να δω κάποια που έχασε τη μάνα της, πήρε διαμέρισμα αντιπαροχή και όλη της η ζωή είναι πλέον να περιμένει τον φαλακρό- παρά το νέο της ηλικίας- σύζυγο της να επιστρέψει από το εργοστάσιο χαρτικών υλών, όπου εργάζεται...
ακόμη χειρότερα, εύχομαι να μη συναντήσω μιαν άλλη, που κάποτε πήγαμε παρέα σε ένα έργο του Άρθουρ Μίλλερ στο θέατρο Εξαρχείων και όταν τελείωσε μου είπε πώς σπάστηκε, διότι έξω βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε, όχι για να μας χαλάσει η διάθεση...
και τα' λεγε αυτά ούσα 20 ετών, η ανόητη, φαντάζομαι τι απόψεις θα' χει σήμερα στα 35 της παντρεμένη με υδραυλικό κιόλας...
δε θα δω κανέναν που μπήκε στο τρελάδικο, μπαϊλντισμένος απ' τον κανονικό βίο του...
οι τρελοί δεν κυκλοφορούν στα εκλογικά κέντρα...
δεν τους ενοχλεί η κάλπη, αλλά φοβούνται τον μικροαστισμό, στον οποίο θα εκτεθούν έστω και για μία ώρα...
σπίτι- χωριό δε λέω να επιστρέψω/ ούτε τα κόμπλεξ μου μπορώ να επιτρέψω (ή κάπως έτσι...) έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι που το βγάζαμε στην κιθάρα μερικοί φίλοι...
μου άρεσε η λέξη κόμπλεξ...
σε ποιον να πεις ότι είναι κομπλεξικός, τη στιγμή που αποδεδειγμένα είναι, και να το παραδεχτεί...
εγώ πάντως δηλώνω κομπλεξικός με ότι με βγάζει έξω απ' τον κόσμο μου, αγενής και επηρμένος με τους νοικοκύρηδες, που ευθύνονται για την κατάντια του τόπου μου, συναισθηματικά απαθής με όσους μπορούσαν και δεν έκαναν τίποτα ν' αλλάξουν το γκρίζο τοπίο της μιζέριας τους, είρωνας μ' αυτούς που σταυροκοπιούνται στα 35 και όχι στα 60 τους, απαξιωτικός με όσους φοράνε κομματικές κονκάρδες...
κι απ' τους τελευταίους θα δω πολλούς σε λίγη ώρα στην είσοδο του εκλογικού κέντρου με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά...
θα το αντέξω κι αυτό κι αμέσως μετά ξέρω που θα προστρέξω...