μακροσκελές-τρίγωνον

Με πιάνει αηδία όταν σκέφτομαι τα Ηλίσια Πεδία και την τρύπα στο δεξιό μηριαίο οστό μου, εξ ου και ο αυγουλομάτης, αυτός ο αισχρός νεκροθάφτης που κάνει συνεχώς εκεχειρία με τους οίκους ευγηρίας. Τα τραγούδια των WHAM ακούγονται συνοδεία αθερίνας και της Άννας Συνοδινού και δεν έχει χώμα πια να ρίξει, αλλά τούβλα φρεσκοβαμμένα και αειπάρθενα, τη νύχτα μετά τις 10 του τά 'φερνα. Εγώ του τά 'παιρνα και του επιβλήθηκα σαν αμαξοστοιχία στην περιοχή του Ταύρου. Δύσμοιρη Καλλιθέα, τι απέγινες μέσα στα αποσβολωμένα κοντέινερς από το Πεκίνο και εκείνο το μικρό παιδάκι που είναι; Μην έγινε σουπιά; Ακόμα και να πω αποκλείεται το σουρωτήρι της θείας Νεράντζας θα λιγοστέψει τη μνήμη μου. Καιρός να λευτερώσω πια τα κτήνη μου που κόβουν και ράβουν αιώνια πετσετάκια στην αφηρημένη Γλυφάδα ενός καλοκαιρινού νυχοκόπτη. Ας ρίξει κάποιος το σημαιάκι του επόπτη και ας ήταν οφ-σάιντ εν καιρώ ενός Πολέμου και Ειρήνης, λίγο πατσαβούρικης- η αλήθεια είναι, την οποία θα ενώσω με μία καπνοδόχο, ξέρεις, απ' αυτές τις τρελούτσικες, που πότε στέλνουν καπνούς στον ουρανό και πότε μένουν σβηστές παρά το κρύο. Ο ψόφος του ζοφερού εκμέκ ενέσκυψε από την τέφρα και τη λάσπη της ραχοκοκκαλιάς μου και τότε σήκωσα έναν γερανό και έπαιξα το πρώτο πρελούδιο του Chopin. Κι ύστερα στα φτερά του έκατσα κι έκανα αυγό, αξιοζήλευτο και μοχθηρό απ' όλα τα βουνίσια προϊστορικά ερπετά. Αυτά κάθεσαι και βλέπεις στο ΣΚΑΪ πίνοντας γουλιά-γουλιά το τσάι από ροδοκόκκινα φραγκοχελίδονα και κακοτράχαλες ημερόπαπιες. Ένα νεύμα μού 'κανε η κυρία απ' το μπαλκόνι κι ο σκίουρος της μου είπε: Σήμερα δεν ξημερώνει, αύριο με το καλό και βλέπουμε...Πολύ μ' αρέσει η σκοτοδίνη της μπαγιάτικης πάστας στα ράφια του στεγνωτηρίου, δεν είχε κερασάκι, είχε το φευγιό της Παπαρήγα μασουλώντας μαστίχα Χίου. Σε ποιον επιτάφιο να σε ψάξω που πέρασε από την οδό Αγελάου αγέλαστος σαν το παιδί του μαγκούφη κι εγώ κρατούσα στα χέρια μου το φυστίκι του Σούπερ Γκούφη. Κρατούσα πέντε σκάλες και πρόσθεσα μια φυγόπονη κραυγή στον εαρινό οίστρο της αποκαμωμένης αστερόεσσας. Ανέβηκα στον πέμπτο όροφο και γλίστρησα, έπεσα στο κενό και καθιερώθηκα. Πλήρες σημασίας αυτό και ουχί κατακριτέο, καταδικαστέο και κατεδαφιστέο, μόνο η φωνή του υπολογιστή θα κραυγάζει ουτοπικές κακεντρέχειες. Τα πλήκτρα του θ' ανάβουν κι ο ανεμιστήρας θα βουίζει, βουρλισμένος από αυστραλοπίθηκους και λοιπά αμφίβια εκτοπλάσματα. Θα αναπνέει υπαρκτό βουτάνιο και ανύπαρκτο βιτάμ στα λιπόσαρκα χείλη της Αδελαΐδας. Τότε ήταν που τον είδαν να τρέχει και να σκαρφαλώνει τα μπισκότα, στάζοντας βούτυρο τα πόδια του, και να χάνεται μέσα στους μεγάκυκλους της νηοπομπής από το μακρινό παρόν.
* by lena, by bosko, by jparker, by buyin'...