οι-νύχτες-πρεμιέρας-έλαβαν-τέλος-με-παγωμένα-χώματα-και-ανοιχτά-κορμιά

Οι φετινές Νύχτες Πρεμιέρας έκλεισαν για μένα με την προβολή δύο μεσαίου μήκους ταινιών του στρατευμένου gay σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Λιφσίτς. Ήταν καλές, ευτυχώς- ειδικά η δεύτερη-, ώστε να μη στενοχωριέμαι που έχασα στη διπλανή αίθουσα του Δαναού τον Πειρασμό του Αγίου Τόνι από τη Σκανδιναβία. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο φιλμ του Λιφσίτς, τα Παγωμένα χώματα (1999), ωριαίας διάρκειας: Ένας 20χρονος Άραβας, ο Τζεμάλ (επρόκειτο για τον ίδιο ηθοποιό- φετίχ του σκηνοθέτη που εμφανίστηκε με το ίδιο όνομα και στη μεταγενέστερη Άγρια πλευρά του), μεταβαίνει σε επαρχία του Γαλλικού Βορρά προς αναζήτηση καλύτερης μοίρας. Πιάνει δουλειά σε ένα εργοστάσιο και τα φτιάχνει με τη γραμματέα του εργοστασιάρχη. Κάθε βράδυ ο Τζεμάλ παρακολουθεί το σπίτι του εργοστασιάρχη, ο οποίος καυγαδίζει με τη γυναίκα του και βουλιάζει στο αλκοόλ. Όταν οι συνάδελφοι του τον προειδοποιούν ότι θα ξεκινήσουν απεργία στο εργοστάσιο, εκείνος εκφράζει παράξενα συναισθήματα συμπόνοιας για το αφεντικό τους, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να μπουκάρει στο γραφείο του και να τον ενημερώσει. Όχι όμως ως χαφιές, αλλά ως γιος προς τον πατέρα. Γιατί, πολύ απλά, ο Τζεμάλ ήταν ο καρπός της εφήμερης σχέσης του εργοστασιάρχη με την πόρνη μητέρα του, η οποία πια έχει πεθάνει. Ο απάνθρωπος εργοστασιάρχης αρχικά αρνείται τα πάντα, κατόπιν τα δέχεται ως γεγονότα. Δεν δέχεται παρ' όλα αυτά τον Τζεμάλ και σε ένα καυγά τον αποκαλεί Βρωμοάραβα και Πουτάνας γιο! Ο νεαρός Βρωμοάραβας, όμως, σύντομα παίρνει την εκδίκηση του: σε ένα κλαμπ προσεγγίζει τον γιο του εργοστασιάρχη και ετεροθαλή αδερφό του, ο οποίος είναι gay, δίχως να το γνωρίζει ο συντηρητικός πατέρας του/τους. Πηγαίνουν στο σπίτι του, όπου ο Τζεμάλ του υπόσχεται πως θα κάνουν ησυχία. Κοιμούνται μαζί, αλλά το πρωί φροντίζει να ξυπνήσει τον εργοστασιάρχη και να τον παρασύρει μέχρι το δωμάτιο του γιού του. Όταν ο κακός πατέρας τους πιάσει στα πράσα, θα ξυλοκοπήσει τον ένα του γιο, τον επίσημο, και θα σκοτώσει τον άλλον τον ανεπιθύμητο, τον Τζεμάλ. Εν κατακλείδι, κοινωνικό δράμα με εύληπτες τις αριστερές ιδέες του Λιφσίτς απ' τη μια (ο φτωχός Άραβας- μετανάστης που εκδικείται με τον χειρότερο τρόπο τον πλούσιο Γάλλο- καπιταλιστή εργοστασιάρχη), ολότελα ακαδημαϊκά σκηνοθετημένο απ' την άλλη (σα να βλέπαμε κάποιο λίγο πιο τολμηρό επεισόδιο από τον τηλεοπτικό Κόκκινο Κύκλο του Πάνου Κοκκινόπουλου).
Τα Ανοιχτά Κορμιά, όμως, στη συνέχεια, η δεύτερη χθεσινοβραδυνή προβολή του Σεμπαστιάν Λιφσίτς ήταν πραγματικά μια ωραία ταινία. Διάρκειας 47 λεπτών, γυρίστηκε το 1998 και αποτέλεσε το κινηματογραφικό ντεμπούτο, που καθιέρωσε τον 30χρονο τότε Γάλλο σκηνοθέτη σαν έναν νέο αξιόλογο δημιουργό. Κι εκεί που λέγαμε απ' την προηγούμενη προβολή Πάει ο φουκαράς ο Τζεμάλ, τον έφαγε ο φασίστας, νά' σου όρθιος πάλι ο νεαρός Άραβας να τραγουδάει μόνος του α καπέλα μπροστά απ' τον Σηκουάνα. Τώρα έχει άλλο όνομα και ζει με τον άρρωστο πατέρα και την αδερφή του σε υποβαθμισμένο προάστιο του Παρισιού. Ως αυστηρός φαλλοκράτης Άραβας τηρεί τις παραδόσεις και μαλώνει την αδερφή του που πηδήχτηκε με κάποιον Νικολά. Πού νά 'ξεραν όμως κι αυτή κι ο πατέρας ότι ο ίδιος πηδήχτηκε την προηγούμενη με τον φίλο του, ενώ τα ενδιαφέροντα του περιλαμβάνουν καθημερινά ψωνιστήρια σε δημόσιες τουαλέτες και τσοντάδικα, συνευρέσεις με τραβεστί και πουτάνες, αποτυχημένους έρωτες με gay σκηνοθέτες που του τάζουν καριέρα στο σινεμά και χασισώματα με συμμαθητές του στις ντισκοτέκ...Αυτό είναι εν περιλήψει το story των Ανοιχτών Κορμιών του Λιφσίτς, δηλαδή ακόμη ένα κοινωνικό δράμα με υποτυπώδες- κατά τη γνώμη μου- σενάριο. Κι όμως! Εδώ πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης μεγαλούργησε και δικαίως ξεχώρισε με την πρώτη ταινία του. Οι λόγοι είναι οι εξής, είπεν ο Μποσκογιαννόπουλος που είδε δεκατρείς ταινίες μέσα σε μια βδομάδα και κοντεύει να λαλήσει: Πρώτον, το εύρημα- δάνειο από τη nouvelle vague που χρησιμοποιήθηκε, αφού η ταινία τελειώνει με τον ήρωα μπροστά στην κάμερα του gay σκηνοθέτη που του την έπεσε, υποσχόμενος ότι θα τον κάνει σταρ. Δεν ξέρουμε δηλαδή αν ότι είδαμε ήταν τα έργα και οι ημέρες του πρωταγωνιστή ή μια πρόβα του ρόλου που του έταξαν ότι θα πάρει. Πανέξυπνο! Δεύτερον, η ζουρναλίστικη αμεσότητα του Λιφσίτς με τον φακό του να πλησιάζει τα ανθρώπινα πρόσωπα γενικώς σα να πρόκειται για ντοκιμαντέρ και όχι μυθοπλασία. Και τρίτον, η προσήλωση και η αγάπη του στους περιθωριακούς αυτής της ζωής, περισσότερο στους οικονομικούς μετανάστες θα έλεγα, με μιαν ολοφάνερη νεορεαλιστική διάθεση. Στα αρνητικά της ταινίας, η έντονη χρήση, στα όρια του κιτς, της αραβικής μουσικής. Πως να το πω, ήταν σα να βλέπαμε πεολειχίες στα πορνοσινεμά υπό τους ήχους του Νίκου Ξυδάκη και του Ross Daly...Πάει; Δεν πάει! Και ο μέγας Φασμπίντερ έβαλε αραβική μουσική στο Ο φόβος τρώει τα σωθικά, που και που όμως έχωνε κάνα κομμάτι των Platters, των Roxy Music κλπ. Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Σεμπαστιάν Λιφσίτς εμφανίζεται στην ερωτική σκηνή με τον ηθοποιό-φετίχ του, όπως είπαμε, στις τουαλέτες. Τέλος, λοιπόν, με τις Νύχτες Πρεμιέρας του 2010, καλό χειμώνα νά 'χουμε, καλή μου ξεκούραση και τα ξαναλέμε του χρόνου νά 'μαστε καλά!