Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

exit-through-the-gift-shop-ή-ο-θρίαμβος-των-ατάλαντων

Έφτασα στον Δαναό λίγο πριν τα μεσάνυχτα, σκοπεύοντας να δω την ταινία Χασαπο-σέρβικο (αυτήν με τον βιασμό βρέφους) του Σέρβου Σρένταν Σπασόγιεβιτς, αλλά τελικά, όπως συζητιόταν όλες αυτές τις μέρες, κόπηκε από το πρόγραμμα. Στη θέση της προβλήθηκε το αγγλικό ντοκιμαντέρ Exit through the gift shop (ελλ. τίτλος Όπως εξέρχεσθε από το πωλητήριο) του γνωστού άγνωστου και διεθνούς φήμης γκραφιτά Banksy. Με βαρυά καρδιά μπήκα στην αίθουσα, καθώς το γκράφιτι, η λεγόμενη τέχνη του δρόμου, ποτέ δεν με ενδιέφερε. Εκ των υστέρων μπορώ να λέω ότι είδα ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ, καλομονταρισμένο, με ευφυές χιούμορ και κυρίως άποψη. Διότι είναι άποψη να παρουσιάζεις έναν ατάλαντο ερασιτέχνη, τον Γάλλο εμιγκρέ στο Λος Άντζελες Τιερί Γκουτά, ο οποίος με όπλα του το θράσος, την παγαποντιά και τις δημόσιες σχέσεις- έστω και μεταξύ των street artists- κατάφερε όχι μόνο να αγοράζονται οι προχειρότητες του από τα αμερικανάκια (όνομα και πράγμα), αλλά και να φιλοτεχνήσει μέχρι και εξώφυλλο δίσκου της Madonna! Πίσω από την κάμερα βέβαια είναι ο Banksy, ο κορυφαίος γκραφιτάς παγκοσμίως, όπως είπαμε, που κάποια στιγμή τον προσέγγισε ο Τιερί με σκοπό να τον βοηθήσει να γυρίσει το πρώτο street art ντοκιμαντέρ. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο απογοητευτικό που ώθησε τον ίδιο τον Banksy να φτιάξει μια νέα ταινία, βασισμένη εξ ολοκλήρου στον ανεκδιήγητο επίδοξο κινηματογραφιστή. Για την ακρίβεια, μια υφέρπουσα τάση ανταγωνισμού τόσο απέναντι στον Banksy, το είδωλο του, όσο και στον συχωρεμένο Andy Warhol, ήταν οι αιτίες που έβαλαν στον Τιερί το σαράκι της street art. Το θέμα είναι ότι τα κατάφερε, κέρδισε την αποδοχή της μάζας και αυτό ακριβώς διαπραγματεύεται ο Banksy στο φιλμ που είδαμε. Και κάτι ακόμη: υπήρξαν στιγμές που το Exit through the gift shop λειτούργησε ως σχόλιο για την εμπορευματοποίηση της τέχνης, περιγράφοντας πως ένα αυθεντικό κίνημα έχασε σιγά- σιγά την αξία του, όταν άρχισε δηλαδή να αφήνει τους δρόμους και να μπαίνει στις επίσημες γκαλερί. Σαν τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας από τον γέρο τον Καραμανλή, ένα πράγμα...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα γμτ το' χασα! Νόμιζα κι εγώ ότι θα' ναι ντοκιμαντερ για τα γκραφφιτι και το χιπ χοπ και δεν ήθελα να χάσω το χρόνο μου.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
σε καταλαβαίνω απόλυτα! Το ίδιο είχα πιστέψει κι εγώ, διαβάζοντας το πρόγραμμα του φεστιβάλ με την υπόθεση της ταινίας. Κι όμως, ούτε για το γκράφιτι ήταν στην ουσία το ντοκιμαντέρ αυτό, ούτε για τη hip-hop σκηνή, την οποία αντιπαθώ. Που και που μόνο άκουγες κάνα pop-rock τραγουδάκι.

καλό βροχερό ξημέρωμα!

Mary Ka είπε...

Δυστυχώς κάθε μορφή τέχνης χάνει τον αυθορμητισμό της μόλις καθιερωθεί και εμπορευματοποιηθεί, οι τεχνοκριτικοί στηλιτεύουν τα υπέρογκα ποσά που εισπράττουν καλλιτέχνες της μόδας, αρχής γενομένης από τη Ν. Υόρκη (βλ. Μάνο Στεφανίδη).
Μπράβο πάντως που αφιερώνεις τόσο χρόνο στις ταινίες.

BOSKO είπε...

Mary Ka...
σωστό αυτό που λες.
κάπως πρέπει να ζήσει φυσικά κι ο εκάστοτε καλλιτέχνης, αλλά αυτομάτως χάνεται η γοητεία αυτού που έκανε με κόπο και πόνο.
ταινίες μέχρι αύριο που τελειώνουν οι Νύχτες Πρεμιέρας. Λογικά έχω να δω κι άλλες ακόμα!