για-τη-συγκινητική-βιογραφία-του-punk-πρωτεργάτη-ian-dury

Και μετά το φιάσκο του αργεντίνικου Buen dia dia (βλέπε προηγούμενο post), είπαμε να παραμείνουμε στον Απόλλωνα για να παρακολουθήσουμε την καινούργια ταινία του Στράτου Τζίτζη, αλλά δεν στάθηκε δυνατό. Όχι μόνο δεν υπήρχαν εισιτήρια, αλλά ούτε και η Αγγέλα Δεσποτίδου, μοντέζ του Τζίτζη (και δική μου στο Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ) μπόρεσε να μας εξασφαλίσει προσκλήσεις. Έτσι, αφού πέτυχα εκεί και τον Βασιλικό, ανταλλάξαμε δυο λόγια και μετά πήρα την παρέα και μεταφερθήκαμε στον Δαναό της Κηφισίας, όπου θα παιζόταν η βιογραφία του Ian Dury διά χειρός Mat Whitecross. Σημειωτέον, έχοντας φάει την πατάτα για τον Abuelo, δεν θα πήγαινα σε καμία περίπτωση να δω ακόμη ένα ντοκιμαντέρ, έστω για τον Ian Dury, του οποίου ποτέ δεν υπήρξα φαν. Παρ' όλα αυτά τελικά ορθώς έπραξα, αφού είδα μία από τις καλύτερες σύγχρονες βιογραφικές ταινίες. Ευτυχώς που πήραμε αρκετά νωρίτερα τα εισιτήρια, διότι θα την πατάγαμε όπως και με το Howl. Πατείς με πατώ σε γινότανε χτες βράδυ στον Δαναό, από γεροντοπανκιά, μαλλιάδες, alternative τύπους και κλασικούς σινεφίλ. Τους πρώτους θα τους τράβηξε- εννοείται- ο πιασάρικος τίτλος, από το πιο γνωστό hit των Ian Dury & The Blockheads: Sex & drugs & rock' n' roll. Ή, μάλλον τους δεύτερους, αν υποτεθεί πως τα γεροντοπανκιά αγάπησαν τον Βρετανό rocker, ενώ οι μαλλιάδες θα περίμεναν να δουν κάνα Woodstock. Τελικά τι ήταν το φιλμ που έφτιαξε ο διακεκριμένος Whitecross για τον Ian Dury; Μια σωστή βιογραφία, που ασχολήθηκε στο 40% με τα της μουσικής πορείας του και στο υπόλοιπο 60%, στο μεγαλύτερο μέρος δηλαδή, με τα προσωπικά-οικογενειακά του: την γέννηση του γιού του, Baxter Dury, τα δύσκολα χρόνια στο άσυλο ως παιδί σπαστικό λόγω της αναπηρίας του ποδιού του από πολυομυελίτιδα, την πολύ ζεστή σχέση με τον πατέρα του και τον θάνατο του που δεν ξεπέρασε ποτέ, την εξωσυζυγική περιπέτεια του με τη Ντενίζ που έγινε και μέλος της μπάντας του, τις πολύ καλές σχέσεις με τη σύζυγο του ακόμη και μετά τον χωρισμό τους, τους συχνούς καυγάδες του με παραγωγούς-μάνατζερ, τα πολλά ναρκωτικά κλπ. Για την ακρίβεια, η ταινία αρχίζει από το 1970 με τις πρώτες μουσικές απόπειρες του Ian Dury και τελειώνει λίγο πριν τη διάλυση των Blockheads, χωρίς ν' ασχολείται καθόλου με την αρρώστια του, εν προκειμένω τον μεταστατικό καρκίνο που τον έστειλε στο θάνατο το 2000. Δεν γίνεται επίσης καμία αναφορά και στο υποκριτικό ταλέντο του καλλιτέχνη, αφού ο Dury, ως γνωστόν, είχε παίξει σε ταινίες των Πίτερ Γκρίναγουέι, Ρομάν Πολάνσκι κ.α. Όπως είπαμε, όμως, σκοπός του Whitecross ήταν να μας παρουσιάσει έναν ευφυέστατο, χιουμορίστα, ανυπότακτο και καλωσυνάτο κατά βάθος άνθρωπο-καλλιτέχνη και όχι τόσο έναν (ή ακόμη έναν) αντικομφορμιστή εκπρόσωπο της μουσικής βιομηχανίας. Αυτό θα ήταν η εύκολη λύση και ίσως γι' αυτό μού άρεσε τελικά η ταινία του. Φυσικά και δεν έλειψαν οι παραπομπές του σκηνοθέτη, εμμονικά σχεδόν, στο ιστορικό της δημιουργίας των δύο σημαντικότερων συνθέσεων του Ian Dury: στο Sex & drugs & rock' n' roll και στο Spasticus Autisticus. Δεν δίστασε ακόμη και να αποκαθηλώσει κυριολεκτικά το θέμα του, βάζοντας τον παραγωγό ραδιοφώνου να τον αποκαλεί κατάμουτρα punk της νοικοκυράς! Κατάφερε με λίγα λόγια να κάνει μια συγκινητική ταινία που ξεχειλίζει από ανθρωπιά και συναίσθημα, γνωρίζοντας μας μέσα σε ένα δίωρο τον ευαίσθητο καλλιτέχνη, σύζυγο, εραστή και πάνω απ' όλα πατέρα Ian Dury. Συγκλονιστικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Άντι Σέρκις, παραδίδοντας κανονικό ρεσιτάλ υποκριτικής. Πολύ καλή και η ανάπλαση της εποχής των δεκαετιών του 1970 και του ΄80. Πιστεύω πως το Sex & drugs & rock 'n 'roll για τον Ian Dury μαζί με το παλαιότερο La vie en rose για την Edith Piaf είναι οι αρτιότερες μουσικές βιογραφίες που γυρίστηκαν τα τελευταία χρόνια.