τρικλοποδιά-στον-κυνόδοντα

Τον Γιώργο Λάνθιμο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Πριν μερικά χρόνια μόνο είχα δει μια μικρού μήκους ταινία του στο φεστιβάλ Δράμας, που δεν μου είχε αρέσει- καθόλου απ' ότι θυμάμαι- και που ωστόσο είχε αποσπάσει τα βραβεία σκηνικών και κοστουμιών. Σήμερα, όμως, μετά τον Κυνόδοντα του, που συγκαταλέγω και στις πιο αγαπημένες μου ταινίες, ο άνθρωπος είναι TOP, αρέσει- δεν αρέσει σε μερικούς. Στην περίπτωση του δυστυχώς ακόμη μια φορά η μιζέρια και η τάση του (Νεο)Έλληνα για εμφύλιους πολέμους χτύπησε κόκκινο! Έφτασαν, λέει, ανώνυμες επιστολές προς τα μέλη της επιτροπής που αποφάσισαν να στείλουν τον Κυνόδοντα στις υποψηφιότητες για το ύψιστο κινηματογραφικό βραβείο διεθνώς, οι οποίες έλεγαν πως η ταινία του ήταν αντιγραφή μιας αντίστοιχης μεξικανικής του 1976. Άκουσον, άκουσον! Ωραία, λοιπόν, τότε θα συμβούλευα τον Λάνθιμο να ασκήσει βέτο στο τελευταίο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι που βράβευσε την ισπανική ταινία Η κουνουπιέρα, η οποία χαλαρά βασιζόταν στον δικό του Κυνόδοντα. Φοβάμαι ότι κι αυτό να συνέβαινε, όμως, πάλι κάποιος Ελληναράς καλοθελητής, και ζηλόφθονος βεβαίως, θα έβγαινε ως αμφισβητίας! Εκεί φτάσαμε! Εννοείται επίσης πως η ανωνυμία αυτών των επιστολών αυτομάτως τις καθιστά ολότελα κακεντρεχείς και εν μέρει αναξιόπιστες. Αντί να είμαστε ευχαριστημένοι δηλαδή που μία ελληνική ταινία πήγε στις Κάνες, συζητήθηκε όσο καμιά άλλη τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και βρήκε διεθνή διανομή, καθόμαστε και κουτσομπολεύουμε για το αν είναι πρωτότυπο το σενάριο ή κλεμμένο κλπ. Κάποτε ο κινηματογράφος ήταν πεδίο καλλιτεχνικής έκφρασης. Σήμερα θυμίζει ένα παρανοηκό ματς ποδοσφαίρου, όπου διάφοροι ατάλαντοι ερασιτέχνες μπήκαν κατά λάθος στον αγωνιστικό χώρο και βάζουν τρικλοποδιές σε επαγγελματίες επιτυχημένους.