buen-día-día-καλημέρα-ομοφοβία

Το ντοκιμαντέρ Καλημέρα μέρα (Buen dia dia), από το ομότιτλο τραγούδι του Miguel Abuelo, είναι ένα πορτραίτο του εν λόγω μουσικού, που πρωταγωνίστησε στη rock σκηνή της πατρίδας του, της Αργεντινής, το διάστημα τέλη 1970- αρχές ΄80. Το είδα χτες το απόγευμα στον Απόλλωνα και δεν μπορώ να πω ότι μού άρεσε ιδιαίτερα για πολλούς λόγους. Κατ' αρχάς, ο Abuelo μού ήταν τελείως άγνωστος, αλλά τσίμπησα απ' το προγραμματάκι του φεστιβάλ, που τον παρουσίαζε ως αναρχικό μποέμ τροβαδούρο, αυθεντικό φλανέρ, αντιήρωα της μουσικής σκηνής του Μπουένος Άιρες κλπ. Στην πραγματικότητα, βάσει όσων είδαμε και μάθαμε δηλαδή, επρόκειτο για έναν loser rock performer, ο οποίος πέθανε από AIDS στα 42 του χρόνια και που μπροστά του ο δικός μας Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν...Mick Jagger! Στην ταινία που ακολουθήθηκε η γραμμική ντοκιμαντερίστικη αφήγηση, για τον καλλιτέχνη μιλούσαν μουσικοί, οι παλιοί του συνοδοιπόροι απ' τα χίπικα χρόνια στο Παρίσι των 60s, η σύζυγος του- για junkie την έκοψα- και ο μοναχογιός του. Τα σκηνοθετικά ευρήματα των δύο δημιουργών του ντοκιμαντέρ, του Σέρχιο Κονσταντίνο και του Έντ Πίντο, ήταν μια βόλτα στα καφέ του Μπουένος Άιρες, στα στέκια του Abuelo, με τον γιο του, Γκάτο, και η συνάντηση του μ' έναν πουρόκερ- μέλος της μπάντας του μπαμπά που τού θύμιζε τα κατορθώματα τους πίνοντας μπίρες. Κι έτσι, ενώ στα πρώτα λεπτά η κάμερα μας οδήγησε μέχρι και στο μαιευτήριο που γεννήθηκε ο Αργεντίνος rocker εν έτει 1946, όταν φτάσαμε στο έτος 1988, η ταινία έκλεισε με την ξερή γραπτή πληροφορία ότι o Abuelo πέθανε από μια λοίμωξη που του προξένησε ο ιός του AIDS. Κι άρχισαν όλοι οι θεατές μεσ' στην αίθουσα ν' αναρωτιούνται: Τελικά ήταν ή δεν ήταν gay ο Miguel Abuelo; Κατ' αρχάς, να θυμίσω ότι από την επικίνδυνη ασθένεια δεν απειλούνται μόνο οι ομοφυλόφιλοι, αλλά εξίσου και οι ετεροφυλόφιλοι. Δεν κατάλαβα γιατί δηλαδή πρέπει ν' αρρωσταίνουν από AIDS μόνο οι πρώτοι. Αυτό που δεν έπιασε η πλειοψηφία των θεατών μέσα στην αίθουσα ήταν η ομοφοβική αγιοποίηση που επιφύλαξαν στο θέμα τους οι δύο σκηνοθέτες του ντοκιμαντέρ, αφού επί μιάμισι ώρα μας περιέγραφαν τις rock ατασθαλίες του με τις θαυμάστριες του, η ολοφάνερη όμως στροφή του στην ομοφυλοφιλία σε μεγάλη σχετικά ηλικία πέρασε κουκουλωμένη με δυο-τρείς φράσεις του στυλ Είχε αρχίσει ν' αλλάζει εμφάνιση ή Γινόταν πιο προκλητικός. Κι εμείς εν τω μεταξύ βλέπαμε από υλικό αρχείου τον Abuelo καραχιπαριό στα early 70s και Γλυκειά μου Κούτσι απ' το Χαλκούτσι μια δεκαετία μετά...Τι να πω, ίσως οι κύριοι Κονσταντίνο-Πίντο να μην ήθελαν να στενοχωρήσουν τη γυναίκα και τον γιό του Abuelo, που συμμετείχαν στο πόνημα τους. Θα είπαν- διότι γνωρίζω καλά πως γυρίζεται ένα ντοκιμαντέρ- είδαμε και πάθαμε να ψήσουμε τη χήρα την πρεζού και τον γιό το βλαμμένο, μην τους βγάλουμε και gay τον άντρα τους, την κολόνα του σπιτιού τους. Έτσι, όμως, δεν κάνεις ντοκιμαντέρ, αλλά στενόμυαλη αγιογραφία, για να μην πω συντηρητική και επικίνδυνη προπαγάνδα. Στα επιπλέον αρνητικά της ταινίας, η βιντεΐλα στη φωτογραφία της και η κακή κόπια που παρακολουθήσαμε από dvd.