δεκέμβρης-μνήμης-σεπτέμβρης-αφασίας

Δεν έχω χειρότερο απ' το να είμαι μέσα σε αυτοκίνητο, να ψάχνουμε ένα μέρος, να μπλεκόμαστε σε λεωφόρους, δρόμους και στενάκια, να μην το βρίσκουμε και τελικά να γυρνάμε πίσω. Αυτό συνέβη πριν από λίγη ώρα, χαμένοι κάπου μεταξύ Αγ. Αναργύρων, Φιλαδέλφειας και Νέας Χαλκηδόνας. Και που ρωτήσαμε deliverάδες, Έλληνες και Πακιστανούς, τί έγινε; Ούτε πάλι βγάλαμε άκρη πού διάολο βρισκόταν ο συναυλιακός χώρος μεσ' στις άγνωστες περιοχές που μπλέξαμε. Τουλάχιστον είχαμε καλή μουσική παρέα. Το ολοκαίνουργιο cd του Κρητικού rocker Μάνου Παπαδάκη που λέγεται Η μάσκα του Ιούδα, το παρέλαβα προχθές και ήδη τό 'χω ακούσει πέντε- έξι φορές απ' το πρώτο ως το τελευταίο track. Όμορφες μπλουζοροκάδικες ηλεκτρικές κιθάρες, ένα πολύ διακριτικό φλερτ με την παράδοση (η Νεράιδα του Σφεντόνη με τη Μαριάννα Πολυχρονίδη είναι το κομμάτι που θα λιώσω απ' τις εκπομπές μου) και ο Δεκέμβρης, μια ακουστική μπαλάντα που κλείνει το cd και που αναφέρεται στον δολοφονημένο Αλέξη Γρηγορόπουλο και τα Δεκεμβριανά του 2008. Θέλει από πολύ ταλέντο έως και λίγη τύχη, θα έλεγα, να γράψεις ένα τραγούδι- αφιερωμένο σε πρόσωπο που απασχόλησε με τραγικό τρόπο τα ΜΜΕ και την επικαιρότητα, ώστε να μη γίνεις γραφικός ή φτηνός. Ο Παπαδάκης τα κατάφερε θαυμάσια από το Ηράκλειο της Κρήτης. Δεν ξέρω αν ήταν η εκφραστική φωνή και ερμηνεία του, η λιτή συνοδεία της κιθάρας ή αυτό το συναίσθημα που συναντάς στους μελαγχολικούς τροβαδούρους, εντός και εκτός συνόρων, πάντως την ώρα που ακούγαμε τα παρακάτω λόγια, ένα πρεζάκι έσκυψε στο ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου για επαιτεία: ένα παιδί κάποιο Δεκέμβρη/ σαν σπίρτο καίγεται και καίει/ κι αν σου θυμίζει ένα Νοέμβρη/ εκείνο τίποτα δε φταίει/ μικρέ μου πρίγκιπα να ξέρεις/ όταν ένα αστέρι πέφτει/ είναι ευχή από εδώ κάτω/ να πέσει και ένα να σε φέρει...Τα συγχαρητήρια μου, Μάνο Παπαδάκη. Για τη Μάσκα του Ιούδα στο σύνολο της, θα τα πούμε από τις σελίδες της Εποχής και του διφώνου!