ο-jim-morrison-οι-doors-το-perre-lachaise-και-το-καλαμπόκι-που-μάλλον-περιείχε-LSD

Παρίσι, 1997, Μάρτιος. Με τον Daniel από τη Γερμανία και τον Seb από το Λουξεμβούργο φτάνουμε στο Perre Lachaise. Φοράμε κι οι τρεις λουλουδάτα πουκάμισα, έχουμε μαλλιά αρκετά μακριά επίσης. Στον ένα ώμο μου κρέμεται ένα τουριστικό ταγάρι που γράφει Acropolis. Τό 'χα βρεί την προηγούμενη στο παρισινό flea market (πέντε φορές σαν το Μοναστηράκι), το θεώρησα αστείο και το αγόρασα μαζί με μια ντάνα βινύλια κι ένα χειροποίητο πλεκτό παλτό τύπου πατατούκα. Είναι απογευματάκι κι οι φίλοι μου που με φιλοξενούν στο διαμέρισμα τους ξέρουν πόσο θέλω να επισκεφτώ τον τάφο του Δημητράκη του Morrison, μια και τη Γιαννούλα τη Joplin την κάψανε και σκορπίσανε την τέφρα της πάνω από τις καλιφορνέζικες ακτές- πολύ μακριά δηλαδή κι άντε να ψάχνεις δεξιά κι αριστερά για κάτι δικό της, έστω έναν κόκκο άμμου. Ο Jim Morrison βρίσκονταν εκεί, όμως, επί ευρωπαϊκού εδάφους και μας περίμενε. Θυμάμαι στα αριστερά της εισόδου του διάσημου νεκροταφείου ένα μικρό ανθοπωλείο που την πόρτα του κάλυπτε εντελώς μια πελώρια αφίσα των τεσσάρων Doors εν ώρα δράσης! Γαμημένοι έμποροι, σχολίασε περιφρονητικά ο Daniel με το 1.90 ύψος και μπουκάραμε στο Α΄ Νεκροταφείο των Παρισίων. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρούμε τον τάφο του ποιητή της rock. Παντού στα δέντρα γύρω υπήρχαν ζωγραφισμένα βελάκια σε σχήμα...σύριγγας μαζί με τη φράση To Jim. Κοίταξε εφευρετικότητα και εικαστική άποψη τα πρεζάκια, σκέφτηκα και αφέθηκα με την παρέα μου να μας οδηγήσουν τα ανορθόδοξα αυτά γκράφιτι. Ήταν τέτοια η χαρά μου που θα αντίκριζα την τελευταία κατοικία του Morrison, συγκρίσιμη μόνο μ' αυτήν της συχωρεμένης της γιαγιάς, φανατικής χριστιανής, πού 'χε τραβηχτεί στα Ιεροσόλυμα για να προμηθευτεί τα...σάβανα της. Δυστυχώς, όντας φανατικός ροκάς κι εγώ απ' την πλευρά μου, παρέκαμψα τελείως τους τάφους όλων των υπόλοιπων μεγάλων προσωπικοτήτων που τό 'χαν κόψει στον αιώνιο ύπνο κάτω από τον παριζιάνικο ουρανό. Όταν φτάσαμε στο μνήμα, σχεδόν έτρεμα. Δεν υπήρχε φύλακας, μόλις είχε σχολάσει, μας είπαν εν αναμονή του επόμενου. Ούτε βέβαια η μαρμάρινη κεφαλή του Morrison υπήρχε, αφού είχε κλαπεί ποιος ξέρει πάνω σε τι ψυχεδελικό trip ή άγριο μεθύσι θερμόαιμων οπαδών του. Σταθήκαμε όρθιοι, αμίλητοι, πάνω από το μνημείο. Τα πολλά λουλούδια εμπόδιζαν τη θέαση της ελληνικής επιτύμβιας επιγραφής: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Έσκυψα, τα παραμέρισα, είδα αυτό που ήθελα, το διάβασα και το εθνικό μου φρόνημα τονώθηκε πρόσκαιρα, δε μπορώ να πω. Αυτά που δεν διάβασα και μάλλον κακώς που δεν βούτηξα κανένα ήταν τα αμέτρητα χαρτιά με ποιήματα και μηνύματα στα αγγλικά, καθώς και πρόχειρα σκίτσα. Μπόρεσα παρ' όλα αυτά να διακρίνω αλλού I love you, Jim και αλλού Long live Jim, σημάδια της λατρείας σ' έναν απέθαντο μύθο της γενιάς των λουλουδιών. Τα λίγα λεπτά που στάθηκα πάνω από τον τάφο του Jim Morrison πέρασε καλειδοσκοπικά από τα μάτια μου όλο το εφηβικό μου rock πάθος. Θυμήθηκα τον Κ. από τη σχολή κιν/φου, ψυχασθενή με ιατρική γνωμάτευση, που λάτρευε τους Doors και γινόταν σωστός βάρβαρος με την εμπορευματοποίηση τους. Για εκείνη τη βιογραφική ταινία του Oliver Stone, λοιπόν, την είχε πληρώσει η Α. η Κερκυραία που σήμερα αν δεν κάνω λάθος εργάζεται στο σινεμά ως μακιγιέζ. Μια μέρα την πιάσαμε να γράφει Jim Morrison και Doors με καρδούλες στο σημειωματάριο της, λες κι ήταν δεκατριών ετών. Κοίταξε τη βλαχάρα, φώναξε δυνατά ο Κ. μεσ' στην αίθουσα, που μας ήρθε απ' την Κέρκυρα χωρίς νά 'χει φάει ένα τριπάκι στη ζωή της και μού θέλει και Doors! Κανείς μας βέβαια δεν ξαφνιάστηκε με τη βίαιη προσβλητική αντίδραση του Κ., αφού γνωρίζαμε την έφεση του, τόσο στους Doors, όσο και στις παντός είδους καταχρήσεις. Μόνο ο Π., άλλος τρελάρας, τού την έλεγε, κατηγορώντας τον ανοιχτά πως όλη του η παιδεία ξεκινάει από τους Doors και καταλήγει στους Eloy! Ήταν η ίδια περίοδος που από τον Morrison, τις πρωτόλειες κινηματογραφικές του απόπειρες και την ποίηση του, φτάσαμε και στον δικό μας Ηράκλειτο. Δεν αργήσαμε να αντιληφθούμε πως το Break on through (to the other side) δεν ήταν απλά ένα χιτάκι προς κατανάλωση και πως οι στίχοι του είχαν τις ρίζες τους στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Από τους Doors συμπάθησα και τα ναρκωτικά! Ποτέ δεν με ήλκυαν ως status- να το πούμε- της rock έκφρασης, σεβόμουν και πολύ μάλιστα, όμως, αυτό το mind expansion που είχαν προσφέρει σε αρκετούς καλλιτέχνες των 60s: ποιητές, ζωγράφους, κιν/φιστές, μουσικούς, μεταξύ αυτών και ο Morrison. Έπειτα ήταν κι η ίδια η μουσική των Doors που δεν μπορούσες να την χαρακτηρίσεις pop ή χίπικη, όπως συνέβαινε με άλλους ομότεχνους τους της ίδιας εποχής, από τους Beatles και τους Stones μέχρι τους Love και τους Iron Butterfly. Ένα κράμα από ηλεκτρικά blues, τσιτωμένες καντάτες του Bach, αφρικανικές τελετουργίες, αποψάτη ψυχεδέλεια, μπρεχτικό καμπαρέ και βέβαια με την ποίηση του Morrison στο επίκεντρο. 'Ολα αυτά σκεφτόμουν και δεν είχα πάρει είδηση μία τύπισσα γύρω στα πενήντα, σωστή χιπομάνα, σαν αυτές που πουλάνε χαϊμαλιά στο Μοναστηράκι ακόμη και σήμερα, η οποία είχε πέσει σχεδόν μέσα στον τάφο και κάτι μονολογούσε παραληρητικά. Τριπαρισμένη θά 'ναι! σχολιάσαμε με τους φίλους μου και μας έπιασαν τα γέλια. Η τύπισσα γύρισε, μας κοίταξε έναν προς έναν κι όταν έφτασε σε μένα μού είπε σε έντονο ύφος: Κατά τον δαίμονα εαυτού...Ωραία, τι να κάνω εγώ τώρα; της απάντησα όλο αμηχανία στη γλώσσα μου, παρασυρμένος κι από τα δικά της σωστά ελληνικά. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η συνέχεια της γνωριμίας μας πάνω από τον τάφο του Morrison, η κυρία ήταν όντως πρώην χίπισσα, Αγγλίδα, που από το ΄70 και μετά μοίραζε τον χρόνο της μεταξύ Λονδίνου, Μυτιλήνης και Κρήτης, εξ ου και τα άπταιστα ελληνικά της. Μένω μόνο στο σουρεάλ του αποχαιρετισμού μας. Πάρε αυτό! μου είπε και ανοίγοντας τον πολύχρωμο ινδικό σάκο της μού έδωσε ένα μεγάλο...καλαμπόκι. Χωρίς να πεί τίποτα άλλο χάθηκε μέσα στο αχανές νεκροταφείο. Μην κάνεις τη μαλακία και το φας, με συμβούλευαν οι φίλοι, αυτή η θεόμουρλη θα τό 'χει ποτίσει με LSD. Είδα και τις δικές σας τις φόλες που σας σερβίρουν, απάντησα σχεδόν θιγμένος από την προσβολή που υπέστη το ψυχεδελικό καλαμπόκι- δώρο μου! Άντε γειά σου, Δημητράκη, που αξιώθηκα νά 'ρθω και στον τάφο σου, μονολόγησα, πήρα τον Daniel και τον Seb και βγήκαμε από το κοιμητήριο. Είχε πιάσει ψύχρα. Φόρεσα γρήγορα ένα φούτερ που είχα στο ταγάρι, κάθισα σε μια γωνιά και καταβρόχθισα μετά μανίας το καλαμπόκι! Το μόνο που θυμάμαι ύστερα ήταν το καροτσάκι του μωρού που κλέψαμε από το μετρό, όση ώρα η Γαλλίδα μαμά μιλούσε σε τηλεφωνικό θάλαμο με το μωρό αγκαλιά, τους ξένους φίλους μου να σέρνονται από τα γέλια, εμένα να τραγουδάω Μάρκο Βαμβακάρη και μια φωνή να μου φωνάζει απ' την απέναντι αποβάθρα Γειά σου, ρε μεγάλε! Τελικά, μάλλον το καλαμπόκι εκείνο, LSD μπορεί να μην περιείχε, κάτι όμως τό 'χε σίγουρα ποτίσει η Αγγλίδα χίπισσα.