wonderwall-θα-πει-καλωσόρισες-στον-κόσμο-του-LSD

Στο Λονδίνο των late 60s, του LSD και της ψυχεδέλειας, ένας μισότρελος καθηγητής βιολογίας αποκτά εμμονή με την ένοικο του διπλανού του διαμερίσματος, ένα πανέμορφο μοντέλο. Κάθε βράδυ ανοίγουν τρύπες στον τοίχο του, απ' όπου παρακολουθεί τον α λα sex, drugs & rock' n' roll έκλυτο βίο της. Φαντασιώνεται ότι μονομαχεί με τους χίπις φίλους της για να την κατακτήσει σε ονειρικά τοπία με υπερμεγεθυμένα αστεία όπλα, όπως κραγιόνια και τσιγάρα. Κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, καταφέρνει να εισχωρήσει από στέγη σε στέγη στο διαμέρισμα της κοπέλας και τελικά να τη σώσει από υπερβολική χρήση ναρκωτικών. Στο μεταξύ, οι επιστημονικοί συνεργάτες του είναι πλέον σίγουροι ότι ο καθηγητής τρελάθηκε από τεράστιες ποσότητες LSD! Το Wonderwall που είδαμε από κόπια 16 χιλιοστών για πρώτη φορά στην Ελλάδα (ευτυχώς σε πολύ καλή κατάσταση) είναι χαρακτηριστικό δείγμα του χιπισμού στην κινηματογραφική τέχνη της εποχής του. Πιο low budget ακόμη κι από το The Trip του Ρότζερ Κόρμαν, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την ίδια περίοδο, διαθέτει τη δομή μιας σουρεαλιστικής κωμωδίας με μοναδικό σκοπό να προπαγανδίσει το τριπάρισμα από το LSD που τότε έκανε θραύση. Γυρίστηκε το 1968 από τον Τζο Μάσσοτ ή, για την ακρίβεια, από ένα κινηματογραφικό συνεργείο φρικαρισμένων χίπηδων με επικεφαλής τον Μάσσοτ, ο οποίος φιλότιμα έφτιαξε και αφηγήθηκε την ιστορία του. Το Wonderwall ακόμη βλέπεται σήμερα σαν ένα τρομερό ντοκουμέντο για το swinging London και για τα παιδιά με τα μαλλιά-μανιτάρια και τα φανταχτερά πολύχρωμα ρούχα, όπως ακριβώς κάθεται και χαζεύει κανείς τα ψυχεδελικά εξώφυλλα των Beatles, των Pink Floyd και των Procol Harum. Υπάρχουν όμως τρία στοιχεία που αυτομάτως το διαφοροποιούν από μία απλή αντεργκράουντ προπαγάνδα- όπως είπαμε- και που το αναγορεύουν σε αληθινό έργο τέχνης: η παρουσία του σπουδαίου Ιρλανδού μπεκετικού ηθοποιού Τζακ Μακ Γκόουραν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με τις αστείες μούτες και τη νευρωτική συμπεριφορά που μας συνδέει κατ' ευθείαν με το Θέατρο του Παραλόγου. Η συμμετοχή της Τζέιν Μπίρκιν στις μεγάλες ομορφιές της που όποτε δεν περιφέρεται γυμνή, καπνίζει αργιλέδες, παίρνει χάπια ή απλά αιωρείται ως γοργόνα μεσ' στο σαλεμένο μυαλό του καθηγητή. Και, οπωσδήποτε, η αριστουργηματική μουσική του Τζορτζ Χάρρισον των Beatles που πλημμυρίζει την ταινία ως ποτάμι, γεμάτο από τους ήχους του sitar, των tamblas, του πιάνου, της ηλεκτρικής κιθάρας και του theremin. Σα να έβλεπα χτες βράδυ τον μακαρίτη με τους μουσικούς του, στημένους γύρω από τη μουβιόλα, να αυτοσχεδιάζουν πάνω στο γυμνό κορμί της Τζέιν και τα σουρεαλιστικά πλάνα του Μάσσοτ!

* πριν από το Wonderwall προβλήθηκε, επίσης από κόπια 16 χιλιοστών, η ελληνική μικρού μήκους ταινία Τρύπιος κόσμος (1995) του Άγγελου Φραντζή. Δεν την είδα, είχα βγει για τσιγάρο, όταν όμως ξαναμπήκα στην αίθουσα έπεσα πάνω στην ωραία σκηνή με έναν μεθυσμένο τύπο που χόρευε στην ταράτσα το Love will tear us apart των Joy Division. Τρεις θέσεις μπροστά μου καθόταν κι ο Ζορζ Πιλαλί, ο οποίος- μου εξήγησε στην είσοδο του σινεμά- δεν θα μπορούσε να μην έβλεπε μία ταινία με μουσική του Τζορτζ Χάρρισον! Σωστός!