Ε, ψιτ, για πλησίασε...
Σε σένα, την κούκλα, το λέω...
Πλησίασε, μη φοβού Μαριάμ...
Τα πιτσιρίκια πεινάνε...
Κι εσύ ως σωστή μάνα τα θηλάζεις...
Να μεγαλώσουν, να γίνουν καλά παιδιά και άξια παλικάρια...
Με κοιτάς μ' αυτό το κοριτσίστικο βλέμμα και μου ζητάς φαΐ, να κάτσεις όμως να σε χαϊδέψω δεν θέλεις...
Κοίτα εδώ την άλλη την τρικολόρε που γέρασε και που την είχα φέρει μπαλάκι στη χούφτα μου πριν από 13 χρόνια να λέει η μάνα μου ότι απόκτησε και κόρη στα γεράματα και να τρέμουμε οικογενειακώς για τα λίγα χρόνια ακόμη που της απομένουν...Γι' αυτό σου λέω, δωσ' μου το χάδι σου, η ζωή είναι πολύ μικρή για φόβους και εγωισμούς...
26 σχόλια:
Μα και τα τέσσερα (πέντε θυμόμουνα εγώ, γιατί δεν ξέρω) μικρά της μαυροτσούκαλα είναι; Κανένα δεν της πήρε εκείνη τη μάσκα που φοράει στο πρόσωπο; Άνετα θα τη βάφτιζα Ζορρό αν ήταν αγόρι. Πάντως δείχνει δυναμική προσωπικότητα. :)
Γειάσου καλό μου!...οι φωτό της γατούλας σου,πολύυυ ωραίες φανταστικές...είναι πολύ όμορφη (για τη πρασινομάτα λέω!!φυσικά) πολύ όμορφη μάνα,έχουν τα μωρά της!!έυχομαι να πήραν κ αυτά κάτι,από αυτήν!!έχει απίστευτα μάτια....αλλά να,σε κοιτάει λίιγο αγέρωχα κ αυστηρά ρε παιδί μου.. μήπως φοβάται για τα μωρά της??... μπορεί!!μάνα είναι λογικό είναι!! ίσως θέλει λίγο,καιρό να σε συνιθίσει να συνιθίσει,να βλέπει τη μουρίτσα σου,εννοώ...πάντως είναι πολύ όμορφη!!!....φιλάκια μεσημεριανά....
Νερένια...
πέντε είναι, καλά θυμόσουν, τρία μαυράκια και δύο ασπρόμαυρα. Στη φωτογραφία το ένα ασπρόμαυρο έχει...πλακωθεί απ' τα μαυράκια αδερφάκια του και δε φαίνεται, ενώ το άλλο ασπρόμαυρο κάπου αλλού θα έπαιζε. Ειδικά το ένα είναι ίδιο η μάνα του στο πρόσωπο. Σκέτα λουκουμάκια όλα!
Αθανασία...
γιατί "φυσικά η πρασινομάτα", Αθανασία μου; το άλλο δεν είναι ζωντανό, στο πηγάδι κατούρησε; άσε που την έχω μεγαλώσει κυριολεκτικά και τη λατρεύω. Νά 'ναι καλά να μού ζήσει σαν και μια γάτα πού 'χα γνωρίσει στο σπίτι του συχωρεμένου του Σπαθάρη κι ήταν 22 ετών!
Αχ, Boskaki...αχ! να τα χαίρεσαι όλα κ όλες να είναι τυχερούλια, πολύχρωμα (που είναι αφού "έπεσαν" στην αυλή σου)και πολύχρονα...όχι σαν κ το δικό μου το μικράκι που...ας μη σου πω τι του συνέβη χθες και είμαι...δεν αντέχω να το σκέφτομαι...προσπαθώ δηλ. να κάνω χιούμορ κ θυμήθηκα κ το ανέκδοτο με τη γιαγιά που ανέβηκε τάχαμ στα κεραμίδια...έτσι που το έμαθα κι απότομα...γμτ!!!
Despina...
τι; μη μου πεις...
και ήταν τόσο μοιραία η...πτώση;
αφού μπορείς και κάνεις χιούμορ, έστω και αμυδρό, μάλλον καλά είσαι. Εγώ θά 'χα φρικάρει τελείως.
περαστικά/ ζωή σε λόγου σας...
Ε, όχι και καλά...όλη νύχτα δεν έκλεισα μάτι κ είναι συνεχώς στο μυαλό μου...δεν το έχω συνειδητοποιήσει μάλλον, το χιουμορ είναι κάτι σαν άμυνα...κ δεν ήταν πτώση...αμάξι..
Υπέροχα,μικρά, παιχνιδιάρικα,ζουζουνιάρικα, χαριτωμένα, αξιαγάπητα ζωάκια που αγαπάμε για την ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια τους.
Μα τι χαριτωμένες γάτες και γατάκια-που-θα-γίνουν-μεγάλα!
Η τρικολόρε σου φαίνεται χαδιάρα (και ποια γάτα δεν είναι;), να τη χαίρεστε!
(ωραία αυλή!)
Καλησπέρα!
:-)
αχ έχω λοιώσει. λατρεμένα τα γατούλια. και η γερόντισσα γάτα τι φάτσα!!!
Despina...
λυπάμαι! πριν καμιά δεκαριά χρόνια είχε χτυπήσει αμάξι την Τούλα, μια κάτασπρη γάτα της γειτονιάς, αδέσποτη, που παρακάλαγα να βρέξει για να την πάρουμε στο σπίτι. Θυμάμαι, πήγαινα να πάρω μία συνέντευξη από κάποιον μουσικό (νομίζω, τον Δημήτρη Τσούμα) και βγαίνοντας απ' την πολυκατοικία την αντίκρισα ματωμένη και κοκκαλωμένη στο πεζοδρόμιο. Μπαίνω στο ταξί, δωσ' του νά 'χω πλαντάξει στο κλάμα. "Τι έχετε, νεαρέ;" με ρωτάει με το δίκιο του ο καλοκάγαθος ταρίφας. "Μου σκοτώσαν..." να λέω μέσα σε λυγμούς "τη γάτα". Και τότε αυτός με αυστηρό ύφος: "Άσε μας, ρε φίλε, έτσι όπως το λες νόμισα ότι σου σκοτώσαν τη...μάνα". Τότε δε γέλασα καν. Πήγα στη συνέντευξη κι έγινα ρόμπα αφού δε σταμάταγε το κλάμα με τίποτα. Ευτυχώς ο ευαίσθητος καλλιτέχνης-τραγουδοποιός έδειξε κατανόηση και με παρηγορούσε. Παραδόξως, έγινε κι είχε βγεί μια χαρά η συνέντευξη.
Αυτά!
ρε την Τούλα το κακόμοιρο, τι μού θύμισες...
MaryKa...
αυτό είναι που γουστάρω στις γάτες, την ανεξαρτησία. Και τα σκυλιά φυσικά τ' αγαπάω, αλλά δεν μ' αρέσει αυτό το...νοικοκύρικο που έχουν, το "τα δίνω όλα για τον ιδιοκτήτη μου". Έναν σκύλο που τον μεγάλωσες, σε μια στιγμή εκνευρισμού- αν είσαι και λίγο κάθαρμα- μπορείς να τον σπάσεις στο ξύλο και να μη γαυγίσει καν. Για δοκίμασε να κάνεις το ίδιο σε αιλουροειδές. Είτε θα την κάνει με ελαφρά (κυριολεκτικά), είτε θα σε ξεσκίσει με τα νύχια του.
Γενικά, μού πάνε οι γάτες. Είχα όμως κι ένα γκριφονάκι που μού το πάτησε επίσης αμάξι κι έκλαιγα για 15 μέρες ασταμάτητα...
new-girl-on-the-blog...
είναι όντως πολύ χαδιάρικη γάτα και με καλό χαρακτήρα. Τι άλλο θέλει αυτό το ζωάκι για νά 'ναι ευτυχισμένο; φαΐ και αγκαλιές. Άσε και την είδα σήμερα μετά από πολύ καιρό, συνειδητοποίησα ότι γέρασε (εξ ου και την έβαλα στο post) και τα μάτια μου βούρκωσαν πάλι.
σ' ευχαριστώ!
(που σου άρεσε η αυλή μου)
κοπιάστε!
mahler76...
έλα ρε, μην τη λες γερόντισσα τη γατούλα μου, που ακόμη γαλατάκι και μωρουδίλα μυρίζει. Της έδωσα σήμερα κάτι φιλιά, την κάτσιασα κανονικά!
και τ' άλλα εύχομαι έτσι να γίνουν, μόνο πού 'ναι αλάνια, του δρόμου, και θα μου την κάνουν σίγουρα γι' αλλού σε λίγο καιρό.
..χμ..τώρα έθιξες μέγα ζήτημα..ο χαρακτήρας της γάτας...όντως πολύ σημαντικό να ΄χει η γάτα καλό χαρακτήρα, αλλιώς...την έβαψες (με γκρίζα κυρίως χρώματα)!
..φαϊ και αγκαλιές...όλη η απλότητα σε 2 λέξεις!
..με τα δάκρυα στα μάτια απλώς θα σκέφτεσαι όόόλα τα καλά που περάσατε και περνάτε κι η στενοχώρια θα στριμώχνεται στη γωνιά βουβή και άπραγη..!
Ευχαριστώ!
(για την πρόσκληση)
(μπορεί και να την αποδεχτώ!)
new-girl-on-the-blog...
σωστά είπες "και περνάτε", μη βιαζόμαστε δηλαδή να το...στείλουμε το ζωντανό. Μπορεί νά 'χει ακόμη δύο, μπορεί τρία, μπορεί και πέντε χρόνια. Ξαναλέω ότι σπίτι του Σπαθάρη υπήρχε μια γάτα, άσπρη θυμάμαι, φυσικά όχι πολύ κινητική, αλλά επίσης πολύ χαδιάρα, που ο Ευγένιος, αυτός ο σπάνιος σοφός γέροντας, μού διηγόταν ότι την είχε 22 ολόκληρα χρόνια! Γάτα-φαινόμενο!
όποτε θες (για την αυλή) :-)))
Χαχα, δεν το είπα γι΄αυτό..κατάλαβα ότι μάλλον η αξιαγάπητη γάτα βρίσκεται στο σπίτι της μητέρας σου, οπότε "περάσατε" όταν έμενες εκεί και "περνάτε" κάθε φορά που βρίσκεσαι πάλι εκεί!
Όπως και να΄ναι, εύχομαι να φτάσει και να ξεπεράσει τα χρόνια της γάτας του κ. Σπαθάρη (προβλέπω να ερίζουν για την αναφορά στο βιβλίο με τα ρεκόρ Γκίνες)!!
(Mερσί! ..Mε την πρώτη ευκαιρία, αφού είστε τόσο ευγενής!)
:-)
23 ετών μας άφησε χρόνους κι ο γάτος της αδελφής μου που αναπαύεται τώρα στο Σέιχ Σου. Καλοζωισμένος και χωρίς έγνοιες έζησε τη μακρά γατοζωή του. Στο τέλος βαριόταν πια τους ανθρώπους κι εξαφανιζόταν στα πιο απίθανα μέρη όταν άκουγε το κουδούνι της πόρτας. Σου ευχομαι πολλά ακόμη χρόνια με τη χαδιάρικο ζωντανό σου.
Έχω αποτρελαθεί μ'αυτές τις δημοσιεύσεις σου για τις γάτες...
Τις αγαπώ, τις αγαπώ, τις αγαπώ, τρελαίνομαι όμως!! 8-)
new-girl-on-the-blog...
το ρεκόρ στο βιβλίο Γκίνες τό 'χε μια γάτα από την Αίγυπτο. Απεβίωσε σε ηλικία...36 ετών! Τι διάολο, μποκομόλετς της πατάγανε;
MARIA X...
σ' ευχαριστώ, αυτό είναι ευχή πραγματικά!
άκου 23 ετών, μια χαρά την έβγαλε ο μάγκας!
την καλημέρα μου στη Θεσ/νίκη!
Angelica...
σε καταλαβαίνω!
μπονζούρ!
Κι εγώ των γατών είμαι κι όχι των σκύλων... Τους σέβομαι, τους θαυμάζω αλλά αυτοί πάνε μόνο στον Παράδεισο ενώ οι γάτες πάνε παντού.
να σου αγοράσω δυο κουλούρες σύρμα?
αλλιώς βράσε λάδι.
και με ράουνταπ κάτι γίνεται, αρκεί να μην δοκιμάσεις.
καλή τύχη
πεπονης
http://en.wikipedia.org/wiki/Katzenklavier
τι καλλιτεχνικό!
πεπονης 2
Ζεις;
Δημοσίευση σχολίου