ταξίδι-στο-νότο-στην-παιδική-ηλικία-και-στο-απωθημένο-ένστικτο

Το Plein Sud (ελλ. τίτλος Ταξίδι στο Νότο) ήταν η δεύτερη ταινία του Γάλλου Σεμπαστιάν Λιφσίτς που παρακολούθησα πριν από λίγο στο Αττικόν. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να επιστρέψει στο Παρίσι- όπως πληροφορηθήκαμε- γι' αυτό κι εκπροσωπήθηκε από τον σεναριογράφο του, Στεφάν Μπουκέ. Μια χαρά τα είπε, λοιπόν, ο Μπουκέ και προσωπικά με βρήκε απόλυτα σύμφωνο και από χθες υποψιασμένο: ότι δηλαδή πάντα ξεκινούν να γράφουν μια πολύ απλοϊκή ιστορία, την οποία εν συνεχεία εμπλουτίζουν με σκηνές από το παρελθόν του εκάστοτε ήρωα τους. Αυτό συνέβη χτες με την τρανσέξουαλ Στεφανί, αυτό είδαμε και σήμερα με τον 27χρονο Σαμ. Ο Σαμ, λοιπόν, ένας φανερά καταθλιπτικός νέος άνθρωπος, οδεύει προς την Ισπανία, διασχίζοντας τον γαλλικό Νότο. Με το αυτοκίνητο του συνταξιδεύουν η Λεά, ένα δροσερό πανέμορφο κορίτσι και ο gay αδερφός της, Ματιέ, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τον Σαμ. Στην παρέα προστίθεται και ο Ζερεμί, που δεν αργεί να τα φτιάξει με την ατίθαση Λεά. Η ανακάλυψη ενός περίστροφου στον σάκο του Σαμ θα φανερώσει σταδιακά τον εφιάλτη που τον κατατρέχει: σε ηλικία οχτώ ετών υπήρξε μάρτυρας της αυτοκτονίας του πατέρα του, η μητέρα του κλείστηκε στο ψυχιατρείο ανίκανη να σηκώσει το βάρος, ο ίδιος υιοθετήθηκε από μία πλούσια οικογένεια και πλέον ο μοναδικός σκοπός του πηγαιμού του στην Ισπανία είναι η συνάντηση του μετά από χρόνια με τη μητέρα του, η οποία εν τω μεταξύ βγήκε από το νοσοκομείο και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Μέχρι να γίνει βέβαια αυτή η συνάντηση στο τελευταίο 10λεπτο, συνδεόμαστε συνεχώς μέσω flash-backs με την τραγική παιδική ηλικία του ήρωα, τη σχέση με τον αδερφό του, τη γιαγιά του κλπ. Μέχρι εδώ καλά! Οι υπόλοιποι χαρακτήρες μοιάζουν τελείως ξεκάρφωτοι από τον βασικό κορμό του story της ταινίας. Πως τους πήρε με τ' αμάξι του; Γιατί συνεχίζουν να συνταξιδεύουν, αφού φανερά δεν τους κάνει και πολύ κέφι; Μήπως γιατί υποβόσκει ο έρωτας του για τον Ματιέ, που τον πολιορκεί ανοιχτά και τελικά ενδίδει παθιασμένα κατά τη διάρκεια ενός beach-party; Μήπως πάλι και τα τέσσερα αυτά πρόσωπα είναι τελείως υποταγμένα στις επιθυμίες των σωμάτων τους, παραδομένα στην καλοκαιρινή καύλα που φέρνουν μαζί τους ο καυτός ήλιος και η ανοιχτή θάλασσα; Γι' αυτό μάλλον και από τη συνάντηση του Σαμ με τη μητέρα του κι ύστερα, οι υπόλοιποι τρεις ήρωες εξαφανίζονται σα να μην υπήρξαν ποτέ στη ζωή του. Κι αυτός πετάει στο νερό το περίστροφο που όλη την ώρα κρατούσε σφιχτά σα να φλέρταρε με τον θάνατο, βγάζει τα ρούχα του και ρίχνει μια λυτρωτική βουτιά. Εσείς πως το βλέπετε το story; Εγώ πάντως βρήκα και πάλι πολλά σεναριακά κενά, μια κάπως επιδερμική αντιμετώπιση του απωθημένου ετεροφυλοφιλικού και ομοφυλοφιλικού ερωτισμού (ας φανώ λίγο...εθνικόφρων τώρα, αλλά ο Παπατάκης αυτό τουλάχιστον θα το έδειχνε καλύτερα) και μια τάση για πλάτειασμα σε κάτι που ειπώνεται μέσα σ' ένα 20λεπτο το πολύ κι από 'κει και πέρα αναπαράγεται. Στα θετικά της ταινίας, η λιτή μινιμαλιστική μουσική επένδυση με κάποιες γνωστές pop μπαλάντες να της προσδίδουν ένα απαραίτητο χρώμα καλοκαιριού σε ορισμένα σημεία και οπωσδήποτε οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που αν δεν κάνω λάθος είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό.