ΕΠΙ ΤΡΟΧΑΔΗΝ ΙΙΙ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΡΙΖΟΣ
ΤΙ ΕΙΔΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΔΑ ΕΓΩ;
LYRA
Το καινούργιο άλμπουμ του Απόστολου Ρίζου με δεκατέσσερα τραγούδια σε μουσική, στίχους και ενορχήστρωση δική του, σε κερδίζει από το πρώτο track, μια ρυθμική μπαλάντα α λα Chris Isaac! Με τα αμέσως επόμενα κομμάτια, συνειδητοποιείς πως υπάρχει ισχυρό concept από πίσω τους και συγκεκριμένα μία ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει το cd στο σύνολο του. Ταξιδιάρικη, σπασμένη σε πολλά τρίλεπτα road -movies, που άλλοτε φλερτάρει ανοιχτά με το αμερικανικό folk τραγούδι, την country και τον Dylan (Λέξη - λέξη) και άλλοτε υπαινικτικά με το ζεϊμπέκικο (Κόκκινα τριαντάφυλλα). Τηρουμένων των αναλογιών, η δουλειά αυτή του Ρίζου με παρέπεμψε στο Αφού λοιπόν ξεχάστηκα... του Παύλου Παυλίδη, με νωχελικές μπαλάντες ως επί το πλείστον, οι οποίες όμως ξεχωρίζουν για τον κιθαροκεντρικό ήχο τους, τις επιμελημένες ενορχηστρώσεις τους, τον αξιοπρεπή στίχο τους και στο κέντρο την εκφραστική νεανική φωνή του δημιουργού τους. Πολλές οι δυνατές στιγμές του δίσκου, ξεχωρίζω τα Βαβυλώνα (Babylona 5.5.k), Μη φύγεις, Των ωκεανών αγαπημένο, Ποτέ δεν ειν' αργά, Λέξη - λέξη.
MARIA AND THE PHOTO FRAME
MARIA AND THE PHOTO FRAME
LYRA
Η Maria είναι η ερμηνεύτρια των καινούργιων τραγουδιών του Μάρκου Δεληβοριά, ενός αγγλόφωνου τραγουδοποιού με παρελθόν, του οποίου η θέση μέσα στη λεγόμενη alternative σκηνή πρέπει να ανατιμηθεί, σήμερα κιόλας που αυτή η σκηνή ακριβώς μεσουρανεί. Όπως λοιπόν συνέβαινε και με τους προσωπικούς του δίσκους, έτσι κι εδώ έχουμε δώδεκα καλοενορχηστρωμένα pop-rock τραγούδια (συνέβαλε σ' αυτό και ο Κώστας Παρίσης) με όμορφα κιθαριστικά μέρη, χρήση slide κιθάρας ενίοτε και έναν συμπαγή στέρεο ήχο. Ας μην παρακάμψουμε και το σοβαρό θέμα του στίχου, τη στιγμή που βρήκαμε τουλάχιστον δύο ξεχωριστές στιγμές: τον φόρο τιμής στον παραμυθά Εξιπερί (Homage a Exupery) και τη συγκινητική πιανιστική ιστορία μιας σερβιτόρας (The Waitress). Εκεί όμως που αξίζει να σταθεί κανείς είναι η φωνή - ερμηνεία της Maria. Πρόκειται για μια ώριμη τραγουδίστρια, παρά το νεαρό της ηλικίας της, με εμφανέστατες τις jazzy καταβολές της και με μιαν αξιοθαύμαστη ερμηνευτική ευχέρεια. Δεν ξέρω τι μέλλει γενέσθαι με δουλειές σαν κι αυτήν, δεν έχω όμως κανένα πρόβλημα να πω ότι τη συγκεκριμένη την τοποθετώ πολύ πιο ψηλά απ' οτιδήποτε άλλο αγγλόφωνο προβάλλεται τούτη τη στιγμή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ
LIVE 2010
EMI
Κανείς δεν αμφισβητεί τις φωνητικές δυνατότητες του Γιάννη Κότσιρα και τη γλυκύτατη χροιά της φωνής του, η οποία σε συνδυασμό με το γκελ του - που λένε - στον κόσμο, τον έφεραν στο κοντινό παρελθόν στην πρώτη γραμμή. Από κει και πέρα, όμως, δε φτάνει μόνο η καλλιφωνία για να αναδείξει έναν τραγουδιστή σε πραγματικό καλλιτέχνη. Χρειάζεται ένστικτο, μέτρο, ευρύτερη παιδεία, σωστή διαχείριση των μέσων του και κυρίως ρεπερτόριο αντάξιο βασικά και σταθερό της πορείας του. Στο τελευταίο ειδικά ο Κότσιρας υστερεί. Αλλιώς δε θα έβγαζε διπλούς, άχρωμους, άγευστους και ανάλατους ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους λογικής απ' όλων: δηλαδή, Λοΐζος, Ρεπάνης, Σουγιούλ, Μιτζέλος, Στέλιος Ρόκκος, Πορτοκάλογλου, Θεοδωράκης κ.α. Προσωπικά δε με εντυπωσίασε η γκαράζ διασκευή του καραμπεσινικού Πήραν τα στήθια μου φωτιά, ούτε η μελό ιλουστρασιόν εκδοχή του στο Τι τραγούδι να σου πω των Ενδελέχεια. Και φυσικά ούτε κατά διάνοια το εξωστρεφές γλεντζέδικο κλίμα του δεύτερου cd της έκδοσης. Εν κατακλείδι, ας χαρακτηριστώ τώρα συντηρητικός ακροατής, πάντως εγώ θα προτιμούσα χίλιες φορές τον Γιάννη Κότσιρα κλεισμένο με την κιθάρα του σ' ένα στούντιο να επανεκτελεί μπαλάντες του Νέου Κύματος. Πιο ενδιαφέρον θα είχε σίγουρα απ' ότι ακούμε εδώ!