ο-παύλος-σιδηρόπουλος-στο-152-153-της-οδού-πανός

Σήμερα το απόγευμα συνάντησα στα Εξάρχεια τον Αλέκο Αράπη, το μπάσο των Απροσάρμοστων, που πήραν το όνομα τους από τη μητέρα του Παύλου Σιδηρόπουλου, όταν κάποτε ο γιος της τής έδειξε φωτογραφίες των μελών της νέας μπάντας του κι εκείνη γύρισε και του είπε Πω, πω, βρε παιδί μου, πως ειν' έτσι αυτοί, σκέτοι απροσάρμοστοι! Κατά πρώτον, ξέρεις τι κότσια θέλει να πίνεις καφέ τη σήμερον ημέρα στα Εξάρχεια μ' έναν...Αράπη; Κατά δεύτερον, η πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση του συγκεκριμένου Αράπη δυστυχώς δεν προλάβαμε να μπει αυτούσια στο τεύχος 152-153 της Οδού Πανός που κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα. Μεγάλα κομμάτια της, όμως, θα χρησιμοποιηθούν στο official site για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που επιμελούμαι δημοσιογραφικά αυτόν τον καιρό. Για να είμαι ειλικρινής, πρέπει να πω ότι δεν ανήκα ποτέ στους φανατικούς του Σιδηρόπουλου. Ως έφηβος, εκτιμούσα την ερμηνεία του, μού άρεσαν ιδιαιτέρως κομμάτια του σαν το Μού 'πες θα φύγω, το αγγλόφωνο blues The Clown και όλες οι, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, ηχογραφήσεις του από τα early 70s με τους Δάμων & Φιντίας, τα Μπουρμπούλια και τη σχετικά πρόσφατα ανακαλυφθείσα συνεργασία του με τον Μιχάλη Καρρά. Ποτέ, ωστόσο, δεν παραμυθιάστηκα με το μύθο του Έλληνα Jim Morrison κλπ., ούτε έψαξα να βρω ποιος μουσικός αντικατέστησε ποιον στα κατά καιρούς συγκροτήματα του. Νομίζω ότι μου πήγαινε περισσότερο ο καλλιτεχνικός του σύντροφος, Δημήτρης Πουλικάκος, τον οποίο θεωρούσα και θεωρώ σοβαρή περίπτωση διανοούμενου και ολοκληρωμένου Έλληνα rocker. Τη δε δισκογραφία του Σιδηρόπουλου, την απέκτησα σταδιακά μέσα σε μία δεκαετία σχεδόν. Σα να με θυμάμαι πολλές φορές μεσ' στο 7 Plus 7 στο Μοναστηράκι να κρατάω το Zorba The Freak ή το Χωρίς μακιγιάζ και την τελευταία στιγμή να τα αφήνω στη θέση τους, αγοράζοντας τελικά όλο και κάναν Bowie, κάναν Dylan και τα σχετικά. Αρκετά αργότερα πρόσεξα περισσότερο τους στίχους του, τη μεγάλη διαφορά στον ήχο της Σπυριδούλας και των Απροσάρμοστων και κάποιες λεπτομέρειες, όπως το εκρηκτικό σόλο βιολί του Γιώργου Μαγκλάρα στην Ώρα του stuff, την κρυφή συμμετοχή της Δήμητρας Γαλάνη στο ίδιο τραγούδι, ακόμη και πιο επιδερμικά πράγματα, σαν τις αλλαγές στο ντύσιμο και το γενικό look του μέσα σε μια 20ετία που έδρασε ως rock μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής και performer. Αυτό όλο το προσωπικό μου παρελθόν-σχέση με το έργο του Παύλου Σιδηρόπουλου είναι που με κάνει σήμερα να ερευνώ την ιστορία του με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' όταν ήμουν 17 ετών.
Οφείλω να ευχαριστήσω τον φίλο, δημοσιογράφο-ποιητή Σπύρο Αραβανή, που μου ζήτησε να συνυπογράψουμε το αφιέρωμα της Οδού Πανός στον Παύλο Σιδηρόπουλο. Ο Αραβανής, ναι, ήταν και είναι φαν του Σιδηρόπουλου και μάλιστα έχει γράψει και ένα εμπεριστατωμένο άρθρο για τη στιχουργική του. Παρ' ότι το όνομα του εμφανίζεται πολύ λιγότερες φορές συγκριτικά με το δικό μου μέσα στο τεύχος, αυτός ήταν που απομαγνητοφώνησε την τελευταία ραδιοφωνική συνέντευξη του Σιδηρόπουλου και που έδωσε το λόγο στους περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι γνώρισαν ή δε γνώρισαν τον μακαρίτη (εξαιρετικές οι μαρτυρίες του ποιητή- ψυχίατρου Σωτήρη Παστάκα, του τραγουδοποιού Θανάση Γκαϊφύλλια και πολύ συγκινητικό το κείμενο που έγραψε ο νεότερος Πάνος Μουζουράκης). Η δική μου συμβολή περιορίστηκε σε δύο μαραθώνιες συνεντεύξεις με τη Μελίνα Σιδηροπούλου και τους Δημήτρη Πουλικάκο-Θέκλα Τσελεπή, στην καταγραφή δύο σημαντικών μαρτυριών του σκηνοθέτη-τραγουδοποιού Ανδρέα Ταρνανά και του δ/ντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου και σε μια απλή σταχυολόγηση παλαιότερων δηλώσεων για τον Παύλο Σιδηρόπουλο από το δίφωνο, το ΠΟΠ+ΡΟΚ και άλλα έντυπα. Για να εξηγηθώ απόλυτα, αναγνωρίζω ως φάουλ μου την ερώτηση που έκανα στη Μελίνα Σιδηροπούλου σχετικά με το αν θυμάται κάτι απ' τις ηχογραφήσεις τραγουδιών του Γιώργου Θεοδωράκη με τη φωνή του Παύλου στον κινηματογραφικό Ασυμβίβαστο του Ανδρέα Θωμόπουλου. Φυσικά, και δεν τραγούδησε ο Παύλος, Γιώργο Θεοδωράκη, εφόσον ο γιος του Μίκη είχε γράψει οργανική μουσική στην ταινία και όλα τα τραγούδια της ανήκαν στον τραγουδοποιό-σκηνοθέτη Θωμόπουλο. Εν τούτοις, θεωρώ ότι το αφιέρωμα της Οδού Πανός στον Παύλο Σιδηρόπουλο είναι καλό, για να μην πω έξοχο και ευλογήσω τα γένια μου. Περιλαμβάνει την πρώτη δημοσίευση χειρόγραφων και ανέκδοτων φωτογραφιών του από το αρχείο της αδερφής του. Τις αφηγήσεις των μουσικών Αλμπέρτου Λεβή και Νίκου Γιαννάτου που οι τροχιές τους συνάντησαν αυτήν του Παύλου (του Λεβή λιγότερο, του Γιαννάτου περισσότερο). Κείμενα που μας παρέδωσαν ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, ο Άθως Δημουλάς, η Μαρία Χρονιάρη, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Σταύρος Σταυρόπουλος και ο Νίκος Λέκκας. Ακόμη, την αναδημοσίευση μίας συνέντευξης του σκηνοθέτη Γιώργου Κορδέλλα από το περιοδικό Μουσική, τότε που γύριζε το βίντεο-κλιπ του Άντε και καλή τύχη μάγκες στα μέσα του 1985, καθώς και ένα ανέκδοτο στιχούργημα του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου. Παρεμπιπτόντως, έχω στα χέρια μου ένα φανταστικό blues-rock τραγούδι του Γιώργου Τρανταλίδη σε στίχους του Bach για τον Παύλο και απορώ γιατί δεν δόθηκαν εκείνοι οι στίχοι. Το τραγούδι αυτό επρόκειτο να μπει στους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ μου, Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ, με σκοπό να ερμηνευθεί από τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος ήρθε ένα απόγευμα στο Trantal Studio, προφανώς φρίκαρε ο άνθρωπος με τους στίχους του φίλου του, του Bach, που μιλούσαν για καργιόλες και πρεζάκια και αρνήθηκε ευγενικά τη συμμετοχή στο soundtrack της ταινίας. Έτσι, το τραγούδησε ο ίδιος ο Bach και μάλιστα ηλεκτρική κιθάρα έπαιξε ο αδικοχαμένος Δήμης Παπαχρήστου. Ελπίζω να το κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή ο Τρανταλίδης ή ο Bach σε προσωπικές δουλειές τους και να μην παραμείνει κρυμμένο στο αρχείο μου αυτό το, πραγματικά, πανέμορφο blues! Τέλος πάντων, το αφιέρωμα του τεύχους 152-153 της Οδού Πανός στον Παύλο Σιδηρόπουλο, φτιάχτηκε κατά 60% από τη λατρεία του Σπύρου Αραβανή και κατά 40% από τη δική μου ερευνητική διάθεση. Τις ευχαριστίες μας δικαιούται και ο ποιητής-εκδότης Γιώργος Χρονάς που είχε την τύχη να τον τραγουδήσει ο Σιδηρόπουλος και που ανέκαθεν τον τοποθετούσε σε περίοπτη θέση μέσα στην Οδό Πανός, αυτό το Lonely Hearts Club Band του κέντρου της Αθήνας.

κκκ

* οι δέκα πρώτες σελίδες του τεύχους 152-153 της Οδού Πανός είναι αφιερωμένες στον Δημήτρη Λαλέτα ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του.