Ο ποιητής που πίστευε ότι η μελαγχολία και η θλίψη συμβαδίζουν με την αξιοπρέπεια, ο απέραντα τρυφερός σμιλευτής ψυχών και σωμάτων, ο κύριος Φογκ που κοιτούσε το είδωλο του όποτε ήθελε να μάθει τι ώρα είναι, ο Γιάννης Βαρβέρης δεν είναι πια μαζί μας. Έφυγε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία μόλις 56 ετών. Ακόμη ένας σημαντικός πνευματικός άνθρωπος την έκανε απ' αυτόν τον τόπο, σε μια εποχή που τα πιο υγιή κύτταρα αυτού του τόπου ακριβώς τον χρειάζονταν. Ανάβω ένα κερί, το Κερί που συνέθεσε ο ίδιος, στη μνήμη του...Αυτό το κερί που άναψα
περαστικός από τον οίκο Σου
δεν είναι η προσευχή μου
για να Σε φτάσει εκεί ψηλά
δεν είναι οι παρακλήσεις μου
ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα
που εναπέθεσα σε Σένα.
Η καθαρότητα της ύλης του
δε συμβολίζει το ακηλίδωτο
της πρόθεσής μου
και η μαλακή υφή του
καθόλου δεν υπόσχεται
την εύπλαστη μεταστροφή μου
στη μετάνοια
όπως οι αλληγορίες εγγράματων πιστών Σου
ξέρουν να τυλίγουν.
Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τ’ άλλα
όμως αυτό
ανάφτηκε για να Σου πει
πως ευτυχώς
στέκομαι εδώ αβοήθητος
και πως ακόμα
όσο μπορώ θα λάμπω.
12 σχόλια:
Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν ήξερα το έργο του μέχρι αυτή την στιγμή. Ξερεις BOSKO καμιά πηγή στο διαδίκτυο, γιατί εδώ που είμαι δεν νομίζω να μπορέσω να έχω πρόσβαση.
evroskarseras...
να μη ντρέπεσαι, ποτέ δεν ειν' αργά.
χάσαμε έναν πολύ ευαίσθητο και καλό ποιητή.
σε παραπέμπω σε ανάρτηση από τα αρχεία του λογοτεχνικού-ποιητικού ιστότοπου ποιείν:
http://www.poiein.gr/archives/4371/index.html
Φοβερό το αφιέρωμα στο Σιδηρόπουλο. Τη φωτογραφία στο εξώφυλλο του περιοδικού δεν την είχα ξαναδεί. Αρκετά σκοτεινός ή δαιμονικός. Τελικά κανένας άγγελος δεν επιβιώνει στη Γη. Στα 20 του έλαμπε ολόκληρος ομορφιά και χάρη. Ή κάτι παιδιά εξαρτημένα που έκαναν ελεημοσύνη στον ηλεκτρικό...πόσο αγγελικής ομορφιάς και σπαραξικάρδια η ευαισθησία στο βλέμμα τους. Τέλος πάντων, συγχώρα με που σου γράφω εδώ για το προηγούμενο ποστ αλλά τα "παίρνω" λίγο αργά...:)
ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ...
όντως, πολύ ωραία η photo του εξωφύλλου, μόνο που δεν τη δώσαμε στο περιοδικό, ούτε εγώ, ούτε ο Αραβανής. Ο γραφίστας την "τράβηξε" από το διαδίκτυο κι απ' ότι έμαθα ανήκει στον δημ/φο Νταλούκα, πού 'ναι μελετητής του Σιδηρόπουλου.
γράφε όπου θες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Δε βλέπεις που κι εγώ τις χτυπάω δυο-δυο τις αναρτήσεις;
"Ό,τι κι αν γράφεις φίλε μου Βαρβέρη"
έγραφε ο Τάσος Κόρφης σε ένα του ποίημα
... oι ποιητές ποτέ δεν φτάνουν γέροι
Θνήσκοντες κάθε μέρα έχουνε βγει...
Kι επειδή αναφέρθηκες στον Κύριο Φογκ, το τελευταίο ποίημα του βιβλίου:
Τι είπε η ομίχλη για τον Κύριο Φογκ
- Aυτός ο Κύριος
βαθιά μέσα
σε μια πολυθρόνα
και μπροστά σε μια θάλασσα
χρόνια περίμενε
τα κύματα.
Για να γίνει ένα κύμα ο ίδιος
και μετά λίγο λίγο
η στεριά όλη
θάλασσα.
Κι όλο αργούσαν τα κύματα
δίσταζαν.
Κι όσο αργούσαν
τόσο εκείνος γερνούσε
πιο νέος
τόσο εκείνος θλιβόταν
που μίκραινε.
Κι όσο μίκραινε
τόσο εγώ από μακριά
πιο πολύ τον πονούσα
γιατί ήξερα
πως θα μείνει για πάντα στεριά
η στεριά
με τη θάλασσα πάντοτε
θάλασσα.
Έτσι τότε πλησίασα
και τον τύλιξα με άλλα μου σύννεφα
τον Φιλέα που δεν ήταν παρά
λίγη ομίχλη σε μια πολυθρόνα.
Γιάννης Βαρβέρης
evroskarseras,
εργογραφία και ποιήματα του Γιάννη Βαρβέρη μπορείς να βρεις και εδώ, στο translatum.gr.
Κατερίνα σ-Μ. ...
καλημέρα & σ' ευχαριστούμε για τις παραθέσεις και το link.
ειδικά το τελευταίο ποίημα από τον Κύριο Φογκ διαβάζεται αυτή τη στιγμή σαν επικήδειος στον ποιητή.
Διαβάζοντας τα παραπάνω σχόλια, πήρα το θάρρος να παραθέσω και'γώ στη μνήμη του ένα κείμενο που αγαπώ ιδιαίτερα.
Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!
Κ. Γ. Καρυωτάκης
Τελευταίο ταξίδι
Πρώτη σειρά [Ελεγεία]
ελεάνα
Την ποίησή του δεν την έχω παρακολουθήσει πολύ, αλλά παρακολουθούσα ανελιππώς τις θεατρικές του κριτικές. Θα λείψει και από τον κόσμο του θεάτρου.
Γράφει ένα μικρό αλλά ουσιαστικό κείμενο για εκείνον ο Θανάσης Νιάρχος στα "Νέα" σήμερα. Στέκομαι λίγο παραπάνω στο απόσπασμα:
"Συνδύαζε µε τον πιο ανεπιτήδευτο και ποιητικό τρόπο [...] τη µνήµη και τη λατρεία τριτοκλασάτων ηθοποιών της επιθεώρησης µε την αυστηρότατη κρίση για κορυφαίους ερµηνευτές της τραγωδίας"
Ολόκληρο το σχόλιο εδώ:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4632863
(Έχω χαθεί, Αντώνη, αλλά τρέχω και δεν φτάνω αυτόν τον καιρό. Ελπίζω σύντομα να τα πούμε....)
ελεάνα...
το Τελευταίο Ταξίδι του Κώστα Καρυωτάκη πολλές δεκαετίες πριν απ' αυτό του Γιάννη Βαρβέρη. Κοινός, πάντως, ο προορισμός τους...
Rena Fan...
άκουσες εσύ για τριτοκλασάτους ηθοποιούς της Επιθεώρησης και πήρες τα πάνω σου :-))
ναι, ρε, μη χάνεσαι, "ρίχνε" και κάνα τηλέφωνο που και που. Όλοι τρέχουμε, το ξέρεις...
ΦΟΥΛ ΤΟΥ ΠΑΣΟΥ, Ι.Ν.Κυριαζή
Οι μέρες ανακατεύτηκαν σαν τραπουλόχαρτα
και μοιραστήκαν στους ανθρώπους.
Τα καρό έφτιαξαν τραπεζομάντιλο
και πάνω τους οι κούπες μας γέμισαν με καφέ.
Τα μπαστούνια τα έβρισκα αμέσως παντού
μα πουθενά δεν είδα σπαθιά-
ήτανε όλα καρφωμένα στην πλάτη μου.
δημοσιευση στο ποιειν 17/1/2008
http://www.poiein.gr/archives/1730/index.html
Επάνω σε καρό τραπεζομάντιλα
με κούπες του καφέ αχνιστές
παίζουν χαρτιά στη λέσχη τους συχνά τα ζώα
συχνά τα βρίσκουνε μπαστούνια.
από τη μετά θάνατο συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη «Ζώα στ σύννεφα» 2013
http://www.diastixo.gr/images/images/pdf/zoa_sta_sinnefa.pdf
Δημοσίευση σχολίου