η-συγκέντρωση-ανάβει-κι-όλα-είναι(;)-συνειδητά

Μόλις πριν λίγο επέστρεψα από την πλατεία Συντάγματος, όπου ένα προγραμματισμένο σύντομο πέρασμα μου κόντεψε τελικά να γίνει ολονυχτία. Κάθομαι τώρα να γράψω, λοιπόν, βάσει πολλών αντιφατικών συναισθημάτων που ένιωσα. Αν δεχτούμε ότι η πάλη αυτή δεν είναι ταξική, δεχόμαστε ταυτόχρονα και την άρνηση καπελώματος της από οποιαδήποτε πολιτική-κομματική παράταξη. Καμία σημαία, κανένα χρώμα, κόκκινο, μπλε ή πράσινο (για το πράσινο, ούτε λόγος βέβαια) κλπ. Γιατί, όμως, εγώ είδα Νεοέλληνες, έστω αγανακτισμένους πολίτες, σαν και σένα και μένα, να κρατάνε κοντάρια με την ελληνική σημαία και να ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο; Θα μου πεις, σημαία μας είναι, εθνικό σύμβολο, μην είσαι ακραίος ωσάν καφενόβιος φρίκος των Εξαρχείων. ΟΚ, συμπολίτες, το βουλώνω...
Παμ' παρακάτω: οι άμοιροι οι "πούστηδες" τι φταίνε και συνοδεύουν με φανατισμό ως χαρακτηρισμός τους πολιτικούς; Τι ομοφοβική καφρίλα ειν' αυτή απ' τους νοικοκυραίους που ξαφνικά ξύπνησαν; Θα μου πεις πάλι, μια απλή έκφραση είναι κι άλλωστε σε λίγες μέρες οι "πούστηδες" θα ξεσαλώσουν στο φετινό Athens Pride. Ή όπως μου είπε και ο Πουλικάκος, αποκαλώντας "πούστηδες" τους εκπροσώπους του κατεστημένου, είμαστε υπέρ της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης, αλλά αυτοί είναι που κάνουν τον πούστη με ξένο κώλο! ΟΚ, το βουλώνω κι εδώ...

Κι εκεί που άκουγα συνθήματα του τύπου Γιωργάκη μαλάκα/ δεν ήρθαμε για πλάκα ή Παπακωνσταντίνου μπινέ/ τους φόρους σου θα βάλουμε μεσ' στον καμπινέ, έκαναν όλοι μεταβολή προς τ' αριστερά, προς την ταράτσα του Μεγάλη Βρετάνια δηλαδή, όπου προφανώς χρησίμευε ως ορμητήριο των δημοσιογράφων-ανταποκριτών, φωνάζοντας το αθάνατο Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι! Πάντως, έριξα μούτζα κι εγώ και φώναξα Ουστ που τώρα πονάνε τα χέρια μου απ' τους ώμους κι έκλεισε η φωνή μου.

Ακόμα και η καμαριέρα αντιστάθηκε, αναγράφει το πανό όλο χιούμορ, σατιρίζοντας τα καμώματα του πηδηχταρά leader του ΔΝΤ! Γενικώς, από χαβαλέ σ' αυτή τη χώρα πάμε πολύ καλά, τον έχουμε τον Αριστοφάνη στο DNA μας, θέλουμε-δε θέλουμε. Παραδίπλα υπήρχε κι άλλο πανό, μεγαλύτερο, που καλούσε τους Γάλλους και τους Ιταλούς να ξυπνήσουν κι αυτοί και να βγουν στις πλατείες.

Αφού, λοιπόν, φώναξα κι εγώ και γέλασα με τα συνθήματα του όχλου, πήρα την παρέα μου και κατέβηκα στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, μπουχτισμένος- η αλήθεια είναι- από τις γαλανόλευκες και την ορμέμφυτη τάση των αγανακτισμένων συμπολιτών μου για επανάσταση μετά χαβαλέ. Διότι, δε μπορούν να με πείσουν πιτσιρικάδες, μάξιμουμ 15 ετών, που δεν έχουν βγει ακόμη στην παραγωγή και συνεπώς δεν έχουν φάει τ' αγγούρι, ότι βρέθηκαν εκεί έχοντας απόλυτη συνείδηση.

Με έπεισαν όμως οι αγαπητοί Λήδα Χαλκιαδάκη των Λήδα-Σπύρος και Στέφανος Δεκεριάν των Αγάπανθος, με άλλα λόγια δύο εκπρόσωποι της γένεσης του εν Ελλάδι rock, οι οποίοι εξακολουθούν να συγκινούν με τον ρομαντισμό τους και την πίστη στα ιδεώδη τους. Όχι σαν κάτι άλλους συνομήλικους τους, που υπέστησαν κανονική πνευματική μετάλλαξη...Και μετά μας φταίει η φανερά μεταλλαγμένη, σωματικώς και πνευματικώς, Άννα Βίσση! Βίσση είπα και σας μεταφέρω την είδηση ότι πήγε προχθές απ' τη συγκέντρωση ο μάνατζερ της λεγάμενης, θέλοντας να προσφέρει μια συναυλιακή εξέδρα υπέρ του αγώνα! Τη Βίσση και τον Sakis να δω σε συναυλία διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος και μετά ας πάω παραπέρα κι ας φυτέψω μια σφαίρα στον κόρφο μου σαν τον Καρυωτάκη! Πάλι καλά δηλαδή που, εκτός του ατζέντη της Βίσση, έμαθα ότι τις συγκεντρώσεις του προηγούμενου τριήμερου τίμησαν με την παρουσία τους και η Τάνια Τσανακλίδου, η Μυρσίνη Λοΐζου, η Παυλίνα Παμπούδη και αρκετοί άλλοι. Μάλιστα, λέγεται ότι γνωστή συγγραφέας της γενιάς του Πολυτεχνείου ανακάλυψε και εκπροσώπους της CIA μεσ' στα πλήθη! Αθεράπευτα ρομαντικοί οι καλλιτέχνες μας, γι' αυτό και τους αγαπάμε!

Εδώ το πανό λέει, σύμφωνα με την ισπανομαθή maira del mar, Και οι Έλληνες μας άκουσαν-Αληθινή Δημοκρατία. Λίγο μετά, στη συνέλευση της πλατείας, την οποία παρακολούθησα με ζωηρό ενδιαφέρον, θα έμπαινε το θέμα για το αν η επικεφαλίδα του ψηφίσματος απ' όλους θα γινόταν το Αληθινή Άμεση Δημοκρατία ή το σκέτο Άμεση Δημοκρατία ή το σκέτο Αληθινή Δημοκρατία! Πως τό 'λεγε παλιά ο Χάρρυ Κλυνν; ΚΚΕ-μλ, μλ-ΚΚΕ, λου-ΚΚΕ-μου, μου-ΚΚΕ-λου, ΚΚΕ-μπουλκουμέ και δε συμμαζεύεται...

Και για να σοβαρευτώ, η κατάσταση στη συνέλευση ήταν σαφώς ανώτερου επιπέδου απ' την άλλη, μπροστά από τα ΜΑΤ και τη Βουλή, όπου επικράτησε μέχρι την ώρα που έφυγα η πρόχειρη γηπεδική συνθηματολογία. Ευτυχώς που εκεί βρέθηκε και μια Αφρικάνα και μου ζήτησε τσιγάρο, γιατί ποιος ξέρει τι θα της έλεγαν ή και τι θα της έκαναν οι πατριώτες σημαιοφόροι. Γενικά, μου έκανε μεγάλη εντύπωση που δεν είδα κανένα μετανάστη σχεδόν μεταξύ των αγανακτισμένων πολιτών. Κι αυτοί Αθηναίοι πολίτες είναι, υποτίθεται. Που κρύφτηκαν όμως ως διά μαγείας;

Τι να πω κι εγώ πια, καλοί μου άνθρωποι, τά 'χω χαμένα τελείως και διαισθάνομαι τη φύση της οικονομικής τρομοκρατίας πού 'ναι χειρότερη τελικά κι από έναν σύντομο πόλεμο με νεκρό άμαχο πληθυσμό. Ο φίλος μου ο Μήτσος πού 'χα χρόνια πολλά να δω, ως ακροαριστερός, μου είπε πως δε βλέπεις χαΐρι και προκοπή σε επαναστάσεις άνευ δακρυγόνων. Στον αντίποδα, ο Ηλίας ο Βαμβακούσης μου είπε να ξεκολλήσω απ' τα 70s κι ότι σήμερα οι επαναστάσεις είναι αναίμακτες, ανάλογες των αναίμακτων οικονομικών πολέμων. Εν μέρει συμφώνησα και με τους δύο. Με έναν τύπο άγνωστο μόνο κόντεψα να πλακωθώ στο ξύλο, όταν μού 'πε ότι σε μια ειρηνική επανάσταση έχουν θέση και ισότιμο λόγο οι πάντες, ακόμη και οι φασίστες. Όχι, εγώ δεν κάνω επανάσταση με τα τομάρια γύρω μου, του απάντησα κι αν ήμασταν πιο κεντρικά, σίγουρα το πλήθος θ' άκουγε εμάς και όχι τους ομιλητές της συνέλευσης. Θα ξαναπεράσω απ' το Σύνταγμα τις επόμενες μέρες, όχι τόσο για να διαμαρτυρηθώ, όσο για να παρακολουθήσω τις εξελίξεις και να μελετήσω το φαινόμενο της γενικευμένης "επανάστασης της πλατείας". Με την ευχή κι ελπίδα όλο αυτό το πράγμα να οδηγήσει κάπου (σίγουρα θά 'ναι κάτι πολύ καλύτερο απ' τον απόπατο που μας έριξαν τα λαμόγια), λέω να σας καληνυχτίσω με μια σταχυολόγηση των πιο φορεμένων συνθημάτων της χθεσινής συγκέντρωσης: Το χρέος μεγαλώνει/κι εσύ μαλάκα Πάγκαλε/φουσκώνεις σα μπαλόνι, Σφάξτε τον χοντρό/να φάμε χοιρινό, Σβήστε τα φώτα/ανάψτε τους φακούς/απόψε θα γαμήσουμε τους πολιτικούς, Η χούντα δεν τελείωσε το ΄73/Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, Το χρέος αλήτες/να το πληρώσει η Siemens!