...Δε θυμάμαι ακριβείς χρονολογίες. Πρέπει να ήταν γύρω στο ΄80 όταν ο Βέγγος μού χτύπησε την πόρτα μια ωραία πρωΐα, αφού στον περιφερειακό του Φιλοπάππου γύριζε κάποια ταινία. Θέλω ν' ανέβω στα...κεραμίδια σου, μου είπε! Αποκλείεται, του απάντησα, γιατί αν πέσεις και σκοτωθείς μετά εγώ θα κλαίω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου! Άσε με, Μαρίζα, και δεν παθαίνω τίποτα, επέμενε αυτός. Κι όχι μόνο επέμενε, αλλά δεν δεχόταν και καμία βοήθεια. Τον θυμάμαι, λοιπόν, να σκαρφαλώνει στα κεραμίδια του σπιτιού μου, πλάτους δέκα μέτρων, και να τα αλωνίζει απ' άκρη σ' άκρη σαν τον πιο έμπειρο και άφοβο σχοινοβάτη! Δεν συγκρατώ τον τίτλο της ταινίας, αλλά όποτε βλέπω το σπίτι της οδού Αγγελικάρα 2 και τον Βέγγο στα κεραμίδια, μού έρχεται στο νου το περιστατικό και γελάω. Με τον Θανάση μοιραζόμασταν κατά σύμπτωση την ίδια οικιακή βοηθό και από τη δεκαετία του ΄70 στέλναμε χαιρετίσματα ο ένας στον άλλο. Η πρώτη μας συνάντηση, βέβαια, έγινε εν τη απουσία του κατά τη Μεταπολίτευση. Παράδοξο ακούγεται, αλλά εννοώ πως κάποτε τραγούδησα σ' ένα κινηματοθέατρο, απ' το οποίο προηγουμένως είχε περάσει ο Βέγγος με κάποια δική του παράσταση. Ήταν τέτοια η καθαριότητα και η έλλειψη σκόνης πάνω στο σανίδι, ώστε αμέσως κατάλαβα ότι είχε περάσει ο σίφουνας! Πασίγνωστη, άλλωστε, η μανία του με την καθαριότητα στους χώρους όπου κινούταν. Σήμερα χάσαμε τον Θανάση μας και ένα δάκρυ του το χρωστάμε απέναντι στο γέλιο τόσων χρόνων. Νά 'ναι καλά εκεί που πάει...κκκ
* ευχαριστώ τη Μαρίζα Κωχ γι' αυτή την τηλεφωνική συνομιλία, Αθήνα, 3 Μαΐου του 2011.
** η φωτογραφία της Μαρίζας Κωχ ανήκει στο προσωπικό αρχείο του Αντώνη Μποσκοΐτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου