νίκος-κούνδουρος-θαμπωμένος-από-τη-φτώχεια-και-την-αξιοπρέπεια-του-θανάση-βέγγου

Είναι γνωστό τοις πάσι πως ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος ήταν εκείνος που έδωσε καλλιτεχνικό βήμα στον Θανάση Βέγγο, όχι μόνο με τη Μαγική Πόλη, την πρώτη ταινία του, αλλά και κατά τη διάρκεια της κοινής θητείας τους στη Μακρόνησο, με αυτοσχέδιες θεατρικές παραστάσεις. Γνωρίζω επίσης πως ο Κούνδουρος δεν εκτιμούσε ιδιαιτέρως τη μετέπειτα πορεία του Βέγγου στον εμπορικό λαϊκό κινηματογράφο, όπως και του άλλου ηθοποιού του από τον Δράκο, του Ντίνου Ηλιόπουλου. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης μού 'χε αφηγηθεί ωστόσο πως είχαν πάει μαζί με τον Κούνδουρο στην πρεμιέρα της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, Το βλέμμα του Οδυσσέα, όπου ο Πάπας του ελληνικού σινεμά, βλέποντας την περίφημη σκηνή με τον Βέγγο στα χιόνια, μάλλον αναθεώρησε τις απόψεις του για τον παλιό σύντροφο και συνεργάτη του. Η παρακάτω μαρτυρία του Νίκου Κούνδουρου αποτελεί απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από μία μεγάλη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει τον Ιούνιο του 2007 για το ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο 105,5:

...Ως γόνος μεγάλης οικογένειας που ήμουν, οι βασανιστές θέλησαν να αλαφρύνουν το δικό μου βασανιστήριο στο Μακρονήσι. Ζήτα μια χάρη και θα σου την κάνουμε, μου είπαν! Το μόνο που ζήτησα ήταν να μ' αφήσουν να πάω να μείνω στο βουνό, χωρίς φαΐ και χωρίς νερό ενδεχομένως, αρκεί να μην τους βλέπω και να μη με βλέπουν. Το δέχτηκαν! Την πρώτη μέρα τράβηξα για το βουνό, βρήκα ένα μέρος να κάτσω και βάλθηκα να ατενίζω την απέραντη μοναξιά του τοπίου. Ξάφνου, ένας γρήγορος αεράτος τύπος εμφανίζεται, κρατώντας κάτι πασσάλους στα χέρια του και δυο-τρία κομμάτια ύφασμα. Δεν μου μιλάει, δεν του μιλάω και σε ελάχιστα λεπτά, με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις, στήνει ένα αντίσκηνο! Το δικό μου αντίσκηνο! Τι κάνεις; τον ρωτάω. Θα πεθάνεις εδώ πάνω, απάντησε σοβαρός και συνέχισε τη δουλειά. Για όλες τις επόμενες μέρες, για όσο καιρό έζησα σαν αγρίμι, εξόριστος μεσ' στην εξορία, ο ίδιος τύπος πηγαινοερχόταν κάθε μέρα, διανύοντας μια τεράστια απόσταση, από το στρατόπεδο ίσαμε το βουνό, μόνο και μόνο για να μου φέρνει φαγητό να τρώω να μην πεθάνω. Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, η απαρχή μιας μεγάλης φιλίας πάνω απ' όλα. Η Μαγική Πόλη και όλο αυτό το φτωχικό νεορεαλιστικό ντεκόρ της πάλι στον Βέγγο οφειλόταν. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σπίτι του στο Φάληρο...Τέτοια φτώχεια δεν είχα ξανασυναντήσει στη ζωή μου, εγώ ο γόνος μεγαλοαστών που μεγάλωσε στο Κολωνάκι. Γύρισα σπίτι θυμάμαι κι έπιασα τη μάνα μου. Με είχε ταράξει η φτώχεια μαζί με την καλωσύνη του Θανάση. Τότε είπα Εγώ μ' αυτούς τους ανθρώπους θέλω να καταπιαστώ, τον πόνο και την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων θέλω να δείξω...Και το έκανα, πιστεύω!