από-το-live-της-μαρίζας-κωχ-στο-ολονύχτιο-αντιαπαγορευτικό-φεστιβάλ

Τη Μαρίζα Κωχ την έχω δει άπειρες φορές live την τελευταία δεκαετία, χθες όμως μπορώ να πω ότι ήταν μακράν η καλύτερη εμφάνιση της σε μία μικρή παρεΐστικη μουσική σκηνή με τη συμβολή του Βασίλη Ρακόπουλου (κιθάρες) στο πρώτο μέρος και του Γιώργου Σαλβάνου (πιάνο), στο δεύτερο.
Το opening έγινε με τον Ηλία Βαμβακούση, σταθερό συνεργάτη της Μαρίζας και αυτόνομο τραγουδοποιό πλέον, ο οποίος παρουσίασε τραγούδια του από το άλμπουμ Είμαι ζεν και με ταράζεις, καθώς και κομμάτια του Μάνου Λοΐζου και του Μίκη Θεοδωράκη, φτιάχνοντας έτσι μια νοητή γέφυρα με ότι θα επακολουθούσε.
Έλεγα λοιπόν πως χθες ήταν το καλύτερο live της Μαρίζας, καθώς μας παρέπεμψε σε βραδυά ελληνικών fados: η σύμπραξη με τον Βασίλη Ρακόπουλο υπήρξε καθοριστική. Κατ' αρχάς, οδήγησε την ερμηνεύτρια σε μοναδικές χαμηλότονες ερμηνείες, σε μία καθαρή συνομιλία μεταξύ της φωνής της και της κιθάρας που κρατούσε στα χέρια του!

Ο Ρακόπουλος είναι ένας θεϊκός μουσικός, χωρίς καμία υπερβολή! Τον γνώρισα μέσα από τις συνεργασίες του με τη Μαρίζα και την Αρλέτα, της δεκαετία του 1970, κι ακόμη παρακολουθώ την ξεχωριστή προσωπική πορεία του, δισκογραφικά και συναυλιακά.

Μου άρεσε που οι δυο τους έπαιξαν ένα ξεχασμένο υλικό της Κωχ, πέραν των τραγουδιών του Καββαδία ή του Τσιτσάνη, τα οποία παρουσιάστηκαν επίσης χαμηλότονα στο δεύτερο μέρος. Ένα υλικό που αποδεικνύει πόσο σπουδαία τραγουδοποιός και στιχουργός είναι η Μαρίζα από τότε που ξεκίνησε το ταξίδι της μέχρι σήμερα! Ακούστηκαν τα Έλα βράδυ αγαπημένο, Βγες ένα βήμα μπροστά, Η μπαλάντα του καλού τεχνίτη, Ζεϊμπέκικο για σένα, Δεν ειν' αυτή ζωή, Μια εργατούπολη, Κλαις για μένα μάνα, όπως και η Διπλή βάρδια σε μία φανταστική blues διασκευή! Ήμασταν κι εμείς μέρος του λαϊκισμού των γηπεδικών εκτονώσεων και τώρα, μη νομίζετε, από τύψεις σας παίζουμε αυτά τα κομμάτια, είπε σε μια στιγμή η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια, καταχειροκροτούμενη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολύς κόσμος ρωτούσε μετά αν τα συγκεκριμένα τραγούδια, ηχογραφημένα τις δεκαετίες ΄70, ΄80 και ΄90, προέρχονταν από τον πρόσφατο δίσκο της σε ποίηση Γιώργου Σαραντάρη! Θα σύστηνα στη Μαρίζα να πάρει τον Ρακόπουλο, να κλειστούν σ' ένα στούντιο και να ηχογραφήσουν εκ νέου το εν λόγω υλικό, ακριβώς έτσι όπως μας το χάρισαν και χθες βράδυ στο @ΡΟΥΦ!

Θα σας παίξουμε κάνα δυο ακόμη με τον Βασίλη και μετά θ' ακολουθήσει Καββαδίας και Τσιτσάνης με τον Γιώργο, για να μην πάρετε και τα...βουνά, δήλωσε με το γνωστό χιούμορ της η Μαρίζα, ετοιμάζοντας το έδαφος για το δεύτερο μέρος με τα πιο γνωστά και δημοφιλή τραγούδια της.

Δε γινόταν, όμως, να φύγουμε απ' το πράο κλίμα που έφτιαξαν με τον Ρακόπουλο, οπότε όταν πήρε τη θέση του ο Σαλβάνος στο πιάνο (άλλος σταθερός συνεργάτης της Κωχ από το 1976), εκείνη διατήρησε τους ίδιους χαμηλούς ερμηνευτικούς τόνους, παρουσιάζοντας τελικά έναν εξαιρετικό Καββαδία: το Πούσι, τον Μουσώνα, το Νανούρισμα για μωρά και γέρους και τη Fata Morgana, που τραγουδήθηκε με μια φωνή απ' όλο τον κόσμο! Ακολούθησαν ακόμη ένας εσωστρεφής Τσιτσάνης (Κάθε βράδυ πάντα λυπημένη, Νύχτες μαγικές, Μάγισσα της αραπιάς κλπ.) και το ερωτικό Νανούρισμα του Μ. Λοΐζου και του Λ. Παπαδόπουλου.

Η βραδυά έκλεισε με τον Κεμάλ του Μ. Χατζιδάκι και του Ν. Γκάτσου, ντουέτο με τον Βαμβακούση, ύστερα από περίπου μιάμιση ώρα προγράμματος. Ακόμη και στον πολύ σημαντικό τομέα της διάρκειας έγινε άριστη επιμέλεια. Το πρόγραμμα δεν πλάτειασε, όπως συνηθίζεται στις μουσικές σκηνές, που πάς στις 10 το βράδυ και φεύγεις στις 2 το πρωί (απαράδεκτο αυτό, μου έλεγε ένας έμπειρος πολυταξιδεμένος μουσικός, στην Αμερική καμία συναυλία σε κλειστό χώρο δε διαρκεί πάνω από 90 λεπτά...), αλλά ακολουθήθηκε αυστηρά η λογική του ρεσιτάλ! Θα μπορούσε να γινόταν και στο Half Note ένα τέτοιο live της Μαρίζας, σαν το χθεσινό, δεδομένης της jazzy ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε. Χαίρομαι πολύ γι' αυτό- μου εξομολογήθηκε η Μαρίζα μετά το τέλος του- αφού δεν φαντάζεσαι πόσο έχω κουραστεί να μου ζητούν τα ίδια και τα ίδια...Τελικά, η συνέπεια μόνο δεν φτάνει. Η τόλμη είναι το βασικότερο συστατικό για τη στάση κάθε καλλιτέχνη και, δη, καλλιτέχνη με μεγάλη ιστορία! Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν για τα επόμενα τρία Σαββατόβραδα του μήνα στο @ΡΟΥΦ και με βλέπω να ξαναπηγαίνω οπωσδήποτε!

Αργά το βράδυ, η επίσκεψη στο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ ήταν επιβεβλημένη! Ακόμη εσύ την...πίνεις στο σκοτάδι; ρωτούσε η κοριτσίστικη φωνή που ακουγόταν απ' τα μεγάφωνα, ενδιαμέσως των τραγουδιών- ας τα πούμε τραγούδια- των hard core reggae συγκροτημάτων!

Καθώς διασχίζαμε τα δεκάδες στημένα σουβλατζίδικα και τους πάγκους με τη βιβλιογραφία περί κάνναβης και τα σχετικά σουβενίρ, κάπου πήρε το μάτι μου και τον Γιάννη Αγγελάκα, ο οποίος βολτάριζε μέσα στο πλήθος!
Και τι πλήθος! Μιλάμε για τα πιο όμορφα παιδιά αυτής της πόλης, κορίτσια κι αγόρια, που μάλλον τη γλίτωσαν από τις life style επιταγές των free press. Έτσι νομίζω δηλαδή, μια και δεν έχω ιδέα για το πόσο διαφημίστηκε τούτο το αντεργκράουντ φεστιβάλ από τα παραπάνω έντυπα. Πάντως, σίγουρα ως event δεν είχε καμία σχέση με το περίφημο Synch Festival, που γίνεται επίσης κάθε χρόνο στην Αθήνα.

Για φαντάσου νά 'παιρνες την κιθάρα σου, ν' ανέβαινες στη σκηνή και να τραγουδούσες Θεοδωράκη, όπως έκανες πριν μια ώρα- είπα σε μια στιγμή του Ηλία Βαμβακούση- ε ρε, μπουκάλια και καμμένες τζιβάνες που θά 'τρωγες στη μούρη! Κι αυτός, αφού γέλασε με την καρδιά του και συμφώνησε, ζήτησε από τα κορίτσια της παρέας, τη Despina και τη Σόνια, να φωτογραφηθούν μπροστά στο πλακάτ που διατυμπάνιζε την ελεύθερη χρήση της κάνναβης! Τι να τα κάνεις τα πλακάτ, τα νεοχίπικα μουσικά διήμερα και την τσίκνα των σουβλακίων που μας πήγε στα διαβόητα κνίτικα φεστιβάλ του παρελθόντος; Ας έστηναν μόνο λουκουματζίδικα, στα οποία σχηματίζονταν ουρές μέχρι το ξημέρωμα, κάτι που δεν προξένησε σε κανέναν καμία εντύπωση...Στην Αθήνα ζούμε και όχι στο λατρεμένο Άμστερνταμ, στην Ελλάδα των βυζαντινών μουτζαχεντίν, όπου οι άνθρωποι, παρά τη μεγαλόσχημη και αισιόδοξη ερώτηση- ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, θα συνεχίσουν να την πίνουν στο σκοτάδι, νομίζοντας κιόλας πως κάνουν και κάτι extreme ή progressive, οι περισσότεροι. Την ίδια στιγμή μαθαίνω και αδυνατώ να πιστέψω πως στην άλλη μεριά του πλανήτη, πατέρας έσωσε το βρέφος του από όγκο στον εγκέφαλο, βάζοντας του στα κρυφά λάδι μαριχουάνας μεσ' στον ορό! Είναι να σου κάτσει καλός παπάς, που λένε!