misleading-colors

Στα σημερινά ΝΕΑ που κυκλοφορούν με τον α΄τόμο των ποιημάτων του Κ. Π. Καβάφη και το cd, στο οποίο ο Γ. Π. Σαββίδης διαβάζει 58 ποιήματα του Αλεξανδρινού, δημοσιεύθηκε και το review της Χάρης Ποντίδα από την παρουσίαση του λόλεκ στο six d.o.g.s. Η δική μου κριτική για τον Αχινό θα δημοσιευθεί στην αυριανή Εποχή, την ίδια μέρα που ο λόλεκ και άλλοι ομότεχνοι του θα εμφανιστούν στη συναυλία διαμαρτυρίας για το Ελληνικό. Έχω να πω ότι η άποψη μου ταυτίζεται απόλυτα μ' αυτήν της Ποντίδα, που κάνει λόγο στο άρθρο της για σκοτεινό ρομαντισμό και βρώμικους ηλεκτρικούς ήχους, ηλεκτρονικές χορδές που ηχούν σαν ελάσματα παλλόμενα και αμέσως μετά το ταραγμένο τοπίο ηρεμεί με ζωηρά ντραμς και ambient ατμόσφαιρες, καθώς και για τα ρίσκα που πήρε ο λόλεκ να τραγουδήσει στα ελληνικά και να γίνει ο σκοτεινός ποιητής μιας γενιάς που ψάχνει τις συντεταγμένες της. Κι επειδή ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης θ' ακούσει πολλά, αναφορικά με την ανοδική πορεία που τραβάει τελευταία, θα σύστηνα στον ίδιο σιδερένιο στομάχι και στους ανταγωνιστές του να σκεφτούν καλύτερα για ποιούς λόγους δεν έχουν κατορθώσει ούτε τα μισά απ' αυτόν. Διότι, η πορεία ενός δημιουργού δεν τραβάει την ανηφόρα μόνο εξ αιτίας της απήχησης του στους δημοσιογράφους (σίγουρα παίζει ρόλο κ α ι αυτό), αλλά είναι ένας συνδυασμός ταλέντου, σκηνικής εμφάνισης, επικοινωνιακής δύναμης, αυθεντικότητας, ενός κενού της εκάστοτε εποχής που έρχεται να καλύψει με την παρουσία του και κυρίως ενός αισθητικού στίγματος που αφήνει. Ως φαίνεται, ο λόλεκ πληροί όλες τις άνωθεν προϋποθέσεις του δρόμου προς την επιτυχία συν κάτι ακόμη, που κι αυτό πάλι προσόν του καλλιτέχνη είναι: τη στήριξη από έναν καλό μάνατζερ κι ας μην υποτιμούμε ή σνομπάρουμε καθόλου το εν λόγω επάγγελμα. Δουλειά ενός καλλιτέχνη είναι να παράγει την τέχνη του, όποτε και όπως αυτός θέλει, όχι να τρέχει για να κλείνει live ή να στέλνει φακέλλους με το cd του στα ραδιόφωνα. Απ' την άποψη αυτή, ο λόλεκ ευτύχησε να συναντήσει την Αντιγόνη Γιαλλουρίδου της Cricos Prod. που τον πιστεύει και αγωνίζεται για πάρτη του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Αυτά περί λόλεκ και κάθε λόλεκ, μια και στον κινηματογραφικό χώρο, που κινούμαι επίσης, συμβαίνουν τα ίδια: μη δούμε κάποιον άνθρωπο να προοδεύει, αμέσως να πέσουμε να τον φάμε...Έλεος, ρε παιδιά, κοιτάχτε εσείς πως θα κάνετε πιο σωστά τη δουλειά σας και χαρείτε με τη χαρά του διπλανού σας. Τα ίδια λέγαμε και τις προάλλες με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Κάθονται και χαλιούνται και βρίζουν, χωρίς να καταλαβαίνουν πως η επιτυχία η δική μου ή του άλλου μπορεί να συμπαρασύρει κι αυτούς στην επιτυχία, αν υπάρχει ενότητα και ομοψυχία, υποστήριξε η Νατάσσα και συμφώνησα 100% μαζί της.
Αλλαγή θέματος: ο Διονύσης Σαββόπουλος έστειλε επιστολή στη χθεσινή Ελευθεροτυπία, αποσαφηνίζοντας τις προχθεσινές δηλώσεις του για τους μετανάστες, που ξεσήκωσαν σάλο αντιδράσεων. Κατηγόρησε τα blogs και μερίδα των ΜΜΕ για ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Μπορεί να έχει δίκιο, αλλά ας σκεφτεί κι αυτός πόσες ανάποδες μπορούν να πάρουν οι άνθρωποι που αγάπησαν και προδόθηκαν, βίωσαν δηλαδή δύο αντιφατικά ισχυρά συναισθήματα. Έχει σημασία αυτό που λέω, γιατί ο Σαββόπουλος ξέρει καλά πόσο αγαπήθηκε απ' τον λαό της χώρας και πόσοι εκπρόσωποι αυτού του λαού έκλαψαν από συγκίνηση, ερωτεύθηκαν και βγήκαν στο δρόμο με τα τραγούδια του. Γιατί δηλαδή εγώ, ο ασήμαντος, που θεωρώ το Μυστικό τοπίο του ένα από τα δέκα μεγαλύτερα ελληνικά τραγούδια και που δε μπορώ να παίξω το βινύλιο του Μπάλλου του, επειδή έχει χαλάσει πια απ' τα πολλά σκρατς, να βλέπω τώρα τον Καρατζαφέρη να τρίβει τα χέρια του από ευχαρίστηση και ηδονή, πετώντας την, ιστορικής αξίας (δυστυχώς), ατάκα:...μία σειρά εξαίρετων καλλιτεχνών, με αριστερή κουλτούρα, υιοθετούν μια δραστική και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική...; Δηλαδή, χάρηκαν με τη δήλωση αυτή του Καρατζαφέρη ο κύριος Σαββόπουλος και η ηθοποιός, η κυρία Άννα Βαγενά, εφόσον τους κατονόμασε; Χάρηκαν δηλαδή όσο χάρηκε κι εκείνος με τις δικές τους δηλώσεις; Όχι τίποτα άλλο, να μας το πουν να το γνωρίζουμε κιόλας. Εδώ η χήρα του 44χρονου δολοφονημένου απ' αυτά τα καθίκια εξ Αφγανιστάν- θα μπορούσαν να ήταν και εκ Πατρών- επέστρεψε, παρά τον πόνο της, το στεφάνι που της έστειλε ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, επειδή προσβάλλει- είπε- τη μνήμη του άνδρα της, τι να λέμε όλοι οι άλλοι τώρα; Παρεμπιπτόντως, ξαναβλέπω τη φωτογραφία του Σαββόπουλου απ' το εξώφυλλο του Βρώμικου ψωμιού και έχω την αίσθηση ότι ο νεαρός αριστερά, ξοπίσω του, φέρνει λίγο σε...Μπαγκλαντεσιανό!

Η Δανάη Παναγιωτοπούλου, απ' την άλλη, τα πήγε πολύ καλά χθες βράδυ στο δεύτερο και τελευταίο live της στο @ΡΟΥΦ. Με τη συμβολή του Παντελή Ραβδά στο κόκκινο και του Άγγελου Αγγέλου στο άσπρο πιάνο, αντίστοιχα, όπως και του ντράμερ Θανάση Αρχανιώτη,

παρουσίασε τραγούδια από τους δύο δίσκους της, αρκετά καινούργια κομμάτια και μερικές διασκευές. Απ' τις τελευταίες θα ξεχώριζα τη jazzy σουινγκάτη άποψη της στο Δεν χωράς πουθενά του Γιάννη Αγγελάκα με τις Τρύπες. Συμφώνως και με το ρεφρέν του τραγουδιού, τότε τι κρίμα που δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει την άδεια του δημιουργού για να το δισκογραφήσει.

Η ίδια βέβαια μού εξήγησε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού η διασκευή αυτή, όπως και η Ιστορία του Γιώργου, λειτουργούν κάπως σαν συνθήματα στον τοίχο, δεδομένης της κίνησης τους μέσω των blogs, του youtube και του facebook.

Στο τέλος, η Δανάη με τους μουσικούς της, μας αποχαιρέτισαν με τον Υπουργό, επίσης ανέκδοτο τραγούδι. Από αριστερά, ο Α. Αγγέλου, η δημιουργός, ο Π. Ραβδάς και ο Θ. Αρχανιώτης που δεν αφήνει ποτέ τα ντραμς για χάρη του τραγουδιού, εξ ου και...σφράγισε τα χείλη του μπροστά στο κοινό. Πως τους προλαβαίνει όλους ο Αρχανιώτης; Μιλάμε για τον ίδιο ντράμερ στις μπάντες του λόλεκ, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, του Δημήτρη Ζερβουδάκη και της Δανάης Παναγιωτοπούλου!

Με τη Δανάη, τον λόλεκ, τη Βεληβασάκη, τους Lost Bodies και τ' άλλα παιδιά θα βρεθούμε αύριο στη μεγάλη συναυλία, απ' όπου και θα επανέλθω με ανταπόκριση. Αν δεν προηγηθεί, βέβαια, η ανταπόκριση από το αποψινό τσιμπούσι στην οικία της Λένας με αφορμή την ονομαστική εορτή της! Χρόνια πολλά στους Κωνσταντίνους και τις Ελένες που διαβάζουν το blog!