Καλά μου τό 'λεγε ο λογιστής μου: Μάζευε κι ας ειν' και ρώγες...Απόψε άνοιξα έναν φάκελλο με όλες τις αποδείξεις του 2010, που ήταν κλειστός πριν ακόμη μετακομίσω...
Κι εκεί που κόντευα να τρελαθώ, αισθανόμενος σαν αριθμός των καρφούρ, των metropolis, των περιπτέρων και των σουβλατζίδικων, ήρθε ξανά η συγκίνηση...
Βρήκα την απόδειξη από το τελευταίο γεύμα στο διαμέρισμα της πλατείας Βικτωρίας, δυο μέρες πριν ο Αντρέας Παγουλάτος φύγει από τη ζωή. Να παραγγείλουμε μια πίτσα; τον είχα ρωτήσει. Δεν παίρνουμε τρεις καλύτερα πού 'ναι η μία δώρο; αντιπρότεινε. Έτσι έγινε, ήπιαμε και μισό κιλό κρασί κι εκεί πάνω του είπα ότι είναι υπερβολικά κόκκινος και πρέπει να κοιτάξει την πίεση του. Σώπα, ρε συ, δεν παθαίνω τίποτα...απάντησε με δυσφορία κι εγώ σταμάτησα, γνωρίζοντας την απέχθεια του για τα φάρμακα. Τη μεθεπόμενη ανέβηκα Θεσσαλονίκη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ και το άλλο πρωί με ειδοποίησαν πως ο Αντρέας βρίσκεται στο νοσοκομείο με οξύ εγκεφαλικό. Πολύ κρίμα κι άδικα που έφυγε, δεν θα πάψω να το λέω...
Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι η χαρταδούρα για την εφορία θα μου έφερνε δάκρυα...
12 σχόλια:
Όντως με το μέτρημα των αποδείξεων συνειδητοποιείς όλες τις μαλακίες που αγόρασες και έφαγες τη χρονιά που πέρασε...
Nikatsu...
αναφορικά με το "όντως" που λες, εγώ περιγράφω άλλο πράγμα στο post, αλλά anyway είναι μπλέξιμο πράγματι να ξεκαθαρίζεις ένα βουνό χαρτάκια.
καλημέρα
Τα 'ενθύμια' είναι μαγικά κατασκευάσματα.
Πολλές φορές έγκυρο είναι αυτό που θεωρητικά έχει ακυρωθεί.
Γειά σου Αντώνη ή καλύτερα bosko.
Ταξίδεψα ανάμεσα σε πολλές αναρτήσεις σου. Έχω να πώ ένα μεγάλο μπράβο σε'σένα για το προφίλ αυτού του blog και για τον τρόπο που το υποστηρίζεις.
Όσον αφορά το εφ-οριακό της ημέρας..υπάρχουν και αυτές οι στιγμές,που τα μάτια γεμίζουν δάκρυα απο'κει που δεν το περιμένεις..
Καλή συνέχεια με επιτυχία σε οτιδήποτε κάνεις.
Ελέανα
(παρουσίαση δίσκου λόλεκ-ευχαριστώ)
evroskarseras...
γι' αυτό κι εγώ κράτησα την απόδειξη αυτή ως "ενθύμιο"...
Αντώνης...
όπως και τα περισσότερα πράγματα σ' αυτή τη ζωή...
Ελεάνα...
γειά σου, Ελεάνα
εγώ σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη.
welcome!
Γειάσου ευαισθητούλι μου...ε,εμ αρχικά (όταν σε γνώρισα εδώ μέσα) τι χαρά αλήθεια,να πέσω πάνω σε ένα άτομο σαν εσένα?...(και δε σε δουλέυω το εν νο ώ οκ?)....μου φαινόσουν απρόσιτος, απροσπέλαστος? κάπως έτσι και κάπως 'αναίσθητος'(καλά μη με βρίσεις οκ?).....'ε,(έλεγα συχνά) σκηνοθέτης είναι ο άνθρωπος κάπου είναι και λογικό να μ η μιλάει,με όποιον-όποιον ή με όποια-όποια αλλά μετά αναθεώρησα και είδα ότι είσαι άτομο,πολύυυυυυυυυ!ευαίσθητο,πολύ φιλικό,κοινωνικό και πάνω από όλα πολύυυυυυυυ αστείο (ε, αν κάτσει κάποιος κι ακούσει τις περίεργες,ιστοριούλες της ζωής σου,δε θα το μείνει άντερο από το γέλιο)αλήθεια δ ε μου έγραψες ξανά άλλο πόστ με εκείνες τις παράξενες αλλά απίστευτες αστείες ιστορίες από τη ζωή σου!! σνίφ!...καλά οκ...ε,καλό μου μπορεί να δούμε,πολλά πράματα γύρω μας που να μας θυμίζουν αγαπημένα πρώσοπα,κυρίως οκ?(ε,όλοι όσοι αγαπάμε μας αφήνουν και κάτι πίσω,τους όταν φέυγουν είτε από τη ζωή μας,είτε από τη ζωή (εξετίας του θανάτου),ε,πονάει το ξέρω αλλά σου έχω,πεί ξανά ότι όσο κάποιον τον έχεις,στη καρδιά σου και δε τον ξεχνάς,αυτός συνεχίζει να ζεί...με άλλο τρόπο αλλά συνεχίζει όμως....και...επίσης κάπου είχα διαβάσει ότι δε κάνει,να κλαίμε επειδή βασανίζουμε έτσι τις ψυχές αυτών που έφυγαν,και δε τους αφήνουμε να υσηχάσουν.....πιστέυω ότι αν ο Ανδρέας μπορεί να σε δεί από κεί που είναι,τώρα δεν του κάνεις καθόλου καλό...με το να κλαίς...αυτό μπορεί να τον ενοχλεί.....πιστέυω θα'θελε να σε βλέπει ευτιχισμένο....και όχι να κλαίς.....κατάλαβες?...φιλάκια καλό μου....
"περνάνε οι μέρες γρήγορα μα μερικές φρενάρουν..."
θες δε θες...με κάποιες αφορμές θα κλάψεις...μα συνεχίζουμε θεμε δε θέμε(εκτός κι αν δε θέμε) και θα γελάσουμε κ θα κλάψουμε κ θα ματώσουμε κ θα περάσουμε όμορφα.. οι αγαπημένοι που απουσιάζουν τόσο νωρίς κ τόσο άδικα δεν παυουν ποτέ να φωτίζουν τη ζωή μας: http://www.youtube.com/watch?v=0LYi6GHkWAM
xxx
Σκέφτομαι ότι πολλές φορές, ζυγίζοντας την απουσία, παραβλέπουμε τη συνεχή παρουσία που έχουν στη ζωή μας οι άνθρωποι που μας μορφοποίησαν σαν προσωπικότητα, ακόμα κι όταν έχουν φύγει. Σε πόσες σκέψεις σου άραγε βρίσκεται κάτι από εκείνον, ακόμα κι αν ο ίδιος δε το εντοπίζεις;
Τον κουβαλάς πάντα μαζί σου και δεν χρειάζεται καμία απόδειξη γι' αυτό.
Κλυτία
Μια μαχαιριά από μια ψυχρή απόδειξη!
σας χαιρετώ θαυμαζω το μπλογκ! σας διαβάζω συχνά..
nick K.
Δημοσίευση σχολίου